Zoute zielen: deze Vlamingen houden van de kust

Radiomaakster Heidi Lenaerts verloor haar hart aan Oostende

“Zaterdag 29 juni is D-day. Dan verhuizen we definitief naar Oostende, onze coup de foudre. Mijn schoonouders hebben er een appartement waar we in het weekend en de vakanties vaak kwamen. We bouwden hier een vriendenkring op en verloren compleet ons hart aan de stad. De laatste dag van de zomervakantie zijn we naar een huis gaan kijken in de belle-époquewijk, achter het Thermae Palace.  ’s Middags hebben we een bod gedaan, ’s avonds was het van ons. Omwille van de kinderen hebben we ervoor gekozen om het eind van het schooljaar af te wachten. 

“Ofwel wordt het Oostende, ofwel euthanasie, heb ik ooit al lachend tegen mijn man gezegd. Maar kijk: even in Oostende en ik heb al veel minder last van mijn reuma. Dat is zeker een extra duwtje geweest.

“We wonen nu in Tombeek en daar missen we de stad. Tegelijk houden we allebei heel erg van de kust. Oostende is ideaal. Het is een beetje Brussel aan zee, er gebeurt zo veel.

“Ik ben opgegroeid in Beringen, dus zaten er altijd Turkse kindjes in mijn klas. Dat mis ik wel in Tombeek. Het is me er wat te wit. Te Vlaams. Oostende is meer België.

“In een stad voel ik me altijd een beetje opgesloten, hier heb ik dat absoluut niet. Wanneer ik over de dijk loop, lijkt het alsof ik, door alle drukte heen, weer kan ademen. Die blauwe lijn met daarachter het oneindige geeft me een ­ongelooflijke vrijheid.

“Oosteroever is prachtig. Ook Fort Napoleon en cultuurcentrum De Grote Post behoren tot mijn favoriete plekjes. Maar het liefst van al ben ik op het strand. Even daar staan, rondkijken en diep inademen… Dat doet o zo goed.”

Slager Hendrik Dierendonck woont al zijn hele leven in Sint-Idesbald

“Als je van de zee bent, laat die je nooit meer los. Daarom woon ik nog steeds waar ik ben opgegroeid, op amper 200 meter van het strand. Als kind waren het strand en de ­duinen mijn tuin. Er kwamen hier vroeger veel Franstalige kunstenaars en rijke families op vakantie – ik weet nog dat ik Paul Delvaux hier geregeld zag wandelen. Ik heb trouwens Frans geleerd dankzij de Brusselse vrienden die ik hier maakte.

“Als jongere had ik een haat-liefdeverhouding met de zee. Zeker in de winter, wanneer hier amper iets gebeurt. Maar ik ben er nooit kunnen weggaan. Sint-Idesbald, eigenlijk een wijk van Koksijde, is dan ook uniek. Iedereen laat het links liggen, het is een beetje een vergeten plek geworden. Maar net dat maakt het zo charmant. Het is hier ongelooflijk kalm, helemaal gericht op families. Je kan hier je kinderen nog rustig op straat laten spelen. Dat is vandaag de dag een luxe geworden.

“Ik ga graag naar de jachtclub en de Mieke Hill, een van de laatste nog overgebleven grote duinen. Daar krijg ik meteen een vakantiegevoel. In de winter wandel ik graag, ook op het strand. Dat is echt genieten. Als kind heb ik nooit iets op het water gedaan – mijn ouders konden niet zwemmen en waren bijgevolg bang van de zee. Nu ben ik aan het leren kiten. Fantastisch!

“Ik woon niet met zicht op zee, da’s nog een droom die ik koester. En ook al heb ik soms de behoefte om even naar een stad te trekken, ik kan me niet inbeelden dat ik hier ooit ­vertrek. Daarvoor ben ik echt te hard verbonden met de zee.”

Acteur Rik Verheye groeide op in Knokke, waar hij nog steeds een pied-à-terre heeft

“In Knokke opgroeien was fantastisch. We hadden er een geweldige schepen die de jeugd heel veel kansen gaf. En uiteraard was het strand een gigantische achtertuin waar we na school gingen voetballen.

“Alle momenten van bezinning gebeurden aan de dijk of op een golfbreker. In de examenperiode ging ik met mijn moeder elke dag even wandelen aan zee. Het klinkt cliché, maar op een golfbreker staan en helemaal opgaan in het landschap, is geweldig. Verdwerging, heet dat. De rust die je krijgt wanneer je naar de zee kijkt, als een levensgrote screensaver, is onvoorstelbaar.

“Ik heb een appartement in Knokke, al woon ik het grootste deel van de tijd in Antwerpen. Zet ik daar ’s morgens het raam open, dan hoor ik in de verte het geruis van de autostrade. Wanneer ik nog wat slaapdronken ben, lijkt het alsof ik de golven hoor. Zeker als er ook nog eens een meeuw voorbijvliegt.

“Ik ben ambassadeur van Oostende omdat ik daar graag kom. De stad heeft iets van vergane glorie en daar hou ik wel van. Met FC Bergman hebben we nog op Theater aan Zee gespeeld. Mooie herinneringen.

“Als je het vergelijkt met de idyllische kusten in bijvoorbeeld Thailand, heeft België een beetje een lelijke zee. Toch probeer ik er minstens twee weekends per maand te zijn. Afgelopen kerstperiode hebben we er zelfs een maand lang gewoond. Dat zijn de leukste momenten: als er weinig volk is.

“Ik schrijf op dit moment een fictiereeks en ook dat doe ik het liefst daar. Want de zee blijft toch altijd thuiskomen.”

Muzikant Piet Goddaer (Ozark Henry) woont al enkele jaren weer in Oostduinkerke

‘The seaside is my home base’, zing ik in het nummer ‘Seaside’. En zo is het helemaal. Ik woonde van mijn 6de tot mijn 22ste in Oostduinkerke. En al heb ik op veel plaatsen gewoond, het is me altijd bijgebleven hoe graag ik daar was. Toen we aan kinderen begonnen, hebben mijn vrouw en ik dan ook beslist om van Kortrijk naar hier te verhuizen. Omdat er voor een kind niets leuker is dan opgroeien aan de kust.

“Er heerst hier een ander tempo. Wanneer je een druk bestaan hebt, beland je aan de kust meteen in een andere sfeer, een met minder stress. Mensen zijn hier een stuk vriendelijker en opener. Er is een grotere gemeenschapszin ook.

“Mijn favoriete plekken zijn ons huis, mijn studio en de plaatsen waar je lekker kunt eten en waar ik het gevoel heb thuis te komen. De Spelleplekke en De Mikke, bijvoorbeeld.

“Ik woon in het dorp, op een kleine kilometer van het strand. Het gevoel dicht bij het water te leven, die verbondenheid met de natuur te voelen, dat vind ik fantastisch. Oostduinkerke heeft een heel breed, diep strand. Vandaar dat de paardenvissers hier nog actief zijn.

“Ik ben op veel plaatsen in de wereld geweest waar ik de grootsheid van de natuur heb mogen ervaren en hier heb ik dat gewoon bij de hand. Zalig. Wanneer ik met mijn mountainbike over het strand naar Frankrijk fiets, terwijl de zee wegebt, kom ik vaak niemand tegen. Ik waan me dan als het ware in de woestijn. Een geweldig gevoel.”

Schijfster en kunstenares Charlotte Mutsaers heeft al meer dan drie decennia een tweede verblijf in Oostende

“Mijn man en ik zijn op de terugweg van een fietstocht door Nederland, Engeland en Frankrijk voor het eerst in Oostende beland. Dat is intussen zeker 35 jaar geleden. Ik was meteen weg van die stad, noem het gerust verliefd. Wat me er zo aan bevalt? Dat is geheim. (lacht) Als ik dat vertel, gaat het er straks zwart zien van de mensen, net zoals met Amsterdam, Venetië en Barcelona is gebeurd.

“Ik heb er ook vijf jaar permanent gewoond, van 1998 tot 2003. Mijn laatste boek, Harnas van Hansaplast, begint met de dood van mijn broer. Ik kreeg het nieuws in een appartement aan de dijk waar we toen woonden. Het stormde enorm die dag, weet ik nog. De ruiten stonden bol van de wind. In de winter, wanneer er geen toeristen zijn, kreeg je daar echt het gevoel dat je aan het eind van de wereld was.

“In al die jaren heb ik een nauwe band met Oostende opgebouwd. Het is, net als Amsterdam, helemaal mijn stad geworden. De ambiance is er fantastisch. En het is voor mij een enorme bron van inspiratie: ik heb nergens zo goed geschreven als in Oostende. De stad komt trouwens in veel van mijn boeken voor. Zeepijn en Koetsier Herfst waren zonder Oostende zelfs ondenkbaar geweest. Ik heb er ook allerhande mooie dingen mogen beleven. Een schitterende expo in de Venetiaanse Gaanderijen, bijvoorbeeld.

“Er wonen ook heel bijzondere, aardige mensen. Ze stammen vaak af van vissers, wat hen stoer en eigenzinnig heeft gemaakt. Daar houd ik van. Ik heb er ook regisseur Eric de Kuyper leren kennen, Cowboy Henk, mijn beste vriendin Michèle en Pol Vanhoeck, de man van de schelpenwinkel die er jammer genoeg niet meer is…

“We kijken nu alweer jaren uit op de Groentemarkt en wonen dus niet meer met zicht op zee. Het zeezicht mag dan nog zo prachtig zijn, na een tijdje ging het me toch behoorlijk vervelen, ook al heb ik dagelijks genoten van de wisselende kleuren van het water. Maar ik vind het nu gewoon leuker om op een marktplein uit te kijken.

“Ik hou er ook van om te fietsen in het prachtige hinterland of lange strandwandelingen te maken. Heerlijk ook om een boek te lezen op een van de zetels langs de dijk. Al doet haast niemand dat meer omdat het meeste lezen nu op het scherm van de iPhone gebeurt. Lezen is lezen, maar tegen een boek wordt zelden getoeterd, tegen een telefoon helaas wel. Dan hoop ik op stormgeweld.”

Zanger Koen Crucke wil nooit meer weg uit De Haan

“Ik heb De Haan via een leerling van me leren kennen. Ik ging er geregeld naartoe, maakte er vrienden en op den duur zat ik er bijna elke week. ‘Zouden we niet beter daar gaan wonen?’, zei mijn man op een gegeven moment. Van Gent naar een kleine gemeente leek een hele aanpassing, maar na drie jaar huren beviel het ons hier zo goed dat we er een appartement hebben gekocht, nu alweer acht jaar geleden. Midden in het centrum, maar op drie minuten van het strand. Als ik ’s morgens mijn raam open en de wind zit goed, dan ruik ik de zee.

“Wanneer we ’s avonds van een optreden komen, voelt het nog steeds alsof we met vakantie zijn. En al kan het overdag druk zijn, ’s avonds lijkt het alsof iedereen in de riool is gekropen. (lacht)

“De lucht hier is fantastisch. Wist je dat De Haan officieel het gezondste plekje van België is? Rij je hier naartoe, dan voel je vanaf Jabbeke de lucht al opklaren.

“In de zomer kom ik vaak op het strand, ik ken er elke strandbar. En we gaan vaak fietsen in de polders. Dan zie je echt le plat pays zoals Jacques Brel dat bezong. Magisch. Of we maken een strandwandeling. In september, wanneer het water nog heerlijk warm is en de toeristen terug naar huis zijn, met de voeten in de zee twee kilometer wandelen alsof de wereld van jou alleen is… Zo aangenaam. Mijn favoriete plekken? De Oude Concessie met die prachtige villa’s, waar Einstein nog gewoond heeft. En La Potinière natuurlijk, een heel mooi park.

“Ik ben een ander mens geworden sinds ik aan de kust woon. De stress is minder, want alles gaat hier langzamer. Ik waan me soms zelfs in Spanje: er heerst hier echt een gevoel van mañana, het kan ook morgen nog. En de kustmentaliteit blijft o zo mooi: familiaal en gezellig, zeker in De Haan. Echt, ik zou nergens anders meer willen wonen.”

Interieurdecoratrice Bea Mombaers woont al twintig jaar in Knokke

“De zee heeft een schoonheid in heel veel vormen. Met of zonder zon, bij stormweer… Prachtig is dat. Ik ben verslaafd aan het licht en de openheid hier. Het zicht op oneindig, ik heb dat graag.

“Ik hou sowieso heel erg van de natuur. Ik woon aan de buitenrand van Knokke, in een boerderij-villa met zicht op de weiden. En af en toe een koe. (lacht)

“Ik heb hier al bijna vijfentwintig jaar mijn winkel, ben er twintig jaar geleden vanuit Brugge komen wonen. Knokke heeft veel te bieden: een perfecte combinatie van strand, bars, mooie winkels, natuur en goede galeries. Natuurlijk is het er een beetje blingbling, maar dat is de trend van de tijd, vind ik.

“Ik ben gek van de weg die van Knokke naar Cadzand loopt. In het weekend ga ik trouwens heel graag iets eten in de haven van Cadzand. Ook kom ik erg graag in het Zwin. Alleen al het gebouw is zo mooi en werelds. Het museum is geweldig en de omgeving zo prachtig… Iedereen die bij mij komt logeren, raad ik aan om het Zwin te gaan ontdekken. De route ernaartoe alleen al is ongelooflijk mooi.

“Ik hou ervan om iets te drinken in een van de strandbars en kan ongelooflijk genieten van de ambiance in de plaatselijke restaurants. Maar ook van een simpele croque op het strand. Daar proef ik de sfeer van de zee en de toeristen. Heerlijk is dat.” 

Model Yana Bovenistier is een geboren Oostendse

“Ik hou van Oostende, de stad waar ik ben opgegroeid. De rauwheid en de authenticiteit die je daar nog vindt, trekt me enorm aan. Wat van mij een echte Oostendse maakt? Mijn accent, hè.

“Het was super om als kind in Oostende te wonen. Ik weet nog dat we elke zomer in de duinen spelletjes speelden of in zee gingen zwemmen. Als tiener heb ik met mijn ouders nog enkele jaren in Spanje gewoond – ook aan de kust trouwens. Op m’n 17de keerden we terug naar hier.

“Nog altijd kom ik vaak op het strand. Wandelen langs de kustlijn en die frisse zeelucht inademen… dat maakt me rustig. Zwemmen in zee doet me ook heel goed. Daarna voel ik me telkens weer als herboren. Echt, het is de beste kuur tegen kwaaltjes of tegen de blues.

“Ik heb een tijdje in New York gewoond en ook daar ging ik geregeld wandelen aan het water of trok ik in de zomer naar Rockaway Beach. Gewoon om het zeegevoel te ervaren.

“Mijn favoriete spots in Oostende zijn de Oosteroever, het stedelijk zwembad, de vismijn en de Spuikom. Waar ik woon, in de Vuurtorenwijk vlak bij het Oosterstaketsel, heb ik een heel mooi zicht op de Spuikom. Een hele fijne plek is dat.

“Oostende zal altijd mijn stad blijven. Waar ik in de ­toekomst ook ga wonen, ik zal er altijd blijven terugkomen.”

Studio 100-baas Gert Verhulst verhuisde van Antwerpen naar Oostduinkerke

“Het lijkt hier een heel eenzame plek, maar dat is maar schijn. Mijn huis ligt op een boogscheut van het dorp. Ik woon midden in de duinen en het is echt ongelooflijk fijn dat ik door mijn raam alleen maar zand zie.

“Vijftien jaar geleden ben ik voor het eerst in dit huis geweest. Ik was er uitgenodigd op een feest van de toenmalige bewoner en was er meteen verliefd op. Echt, ik vond het een van de mooiste huizen die ik ooit gezien had. Het is dan ook nooit uit mijn hoofd verdwenen en toen het tien jaar later te koop stond, heb ik meteen contact opgenomen met de eigenaar.

“Mijn eerste vrouw, de moeder van mijn kinderen, is afkomstig van Nieuwpoort – mijn kinderen zijn halve West-Vlamingen. Ik heb dus al geruime tijd een band met de kust. Toch kom ik maar weinig op het strand, tenzij om eens met de honden te wandelen. En dan vooral als er niet veel andere mensen zijn. In de zomer zijn we wel eens naar het strand gegaan, maar dan kregen we toch snel het gevoel dat het thuis, in onze tuin, veel beter was. (lacht)

“Hier wonen geeft een permanent vakantiegevoel. Ik had gedacht dat dat na verloop van tijd zou wegebben, om het in zeetermen te zeggen, maar dat is absoluut niet het geval. En gelukkig maar.”