Nieuw videogame Call of Duty wil strijd “zo realistisch mogelijk” maken. Ex-marinier vertelt ontdaan hoe oorlog écht is

De ex-marinier deed zijn verhaal naar aanleiding van E3: de Electronic Entertainment Expo eerder deze maand in Los Angeles. Daarop stellen fabrikanten van hardware, ontwikkelaars van software en uitgevers van videogames hun nieuwe producten voor. Ook Infinity Ward was aanwezig.

Het bedrijf vertelde dat het zijn nieuwe spel in de Call of Duty-reeks “zo realistisch mogelijk” wilde maken en had het over enkele nieuwe features. Zo zou er een scène zijn waarin je als speler moet kiezen of je tijdens een gevecht met een terrorist een onschuldige baby neerschiet.


“Als je het effectief doet, zal het spel proberen te achterhalen of je het opzettelijk deed of per ongeluk”, klinkt het. “Als je gewoon je job deed en je deed het onopzettelijk, dan willen we dat je daar echt een slecht gevoel over hebt. We willen dat je daar dan echt over nadenkt.” (lees hieronder verder)

Op Twitter deed de marinier daarop een boekje open over de realiteit van de oorlog. “Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan Irak denk”, steekt hij van wal in een draadje dat al meer dan 10.000 keer geliket werd en meer dan 5.000 keer gedeeld. “Niet één dag. Ik denk er al 15 jaar aan. En ik zal eraan blijven denken voor de rest van mijn leven. ‘Oh, verdorie, ik heb een vergissing begaan en ik voel me er slecht over’ drukt nog bij benadering niet uit wat er door je heen gaat als het mis gaat in de strijd.” (lees hieronder verder)

“We zagen in Irak zelfmoordterroristen explosieven aan hun borst bevestigen en grote dosissen drugs en adrenaline nemen voor ze schreeuwend op ons toe kwamen gelopen. Zo voelden ze de impact van de kogels niet die hun lichaam raakten, terwijl wanhopige mariniers er alles aan deden om hen tegen te houden”, gaat hij verder. “We keken gevangenen in de ogen die ons vertelden dat we hen beter nooit meer vrijlieten. Omdat ze niet achter óns aan zouden komen, maar wel achter onze families thuis. En dat ze hen zouden folteren tot ze stierven en dat ze alles zouden opnemen en de video’s op het internet zouden posten.”

“De realiteit van de oorlog is tegen beter weten in je Iraakse of Afghaanse tolk moeten achterlaten, die zijn leven geriskeerd heeft om je te helpen. Wetende wat er met hen zal gebeuren als je weg bent. Wetende wat er zal gebeuren met hun gezinnen”, aldus de marinier. “De realiteit van de oorlog is je strijdmakker (die een vrouw en twee jonge kinderen heeft) gereduceerd zien worden tot as nadat hij met een militair voertuig zijn manschappen probeerde te beschermen. Het is een snelle plechtigheid om afscheid te nemen terwijl de raketten en mortieren om je oren vliegen.”

“De realiteit van de oorlog is naar beelden moeten kijken van een drone-aanval, wetende dat er waarschijnlijk burgers en kinderen zullen omkomen bij de ontploffing. Daar naar moeten kijken als kersverse vader van een zoon, van wie je een dekentje in je rugzak hebt zitten.” (lees hieronder verder)

“De realiteit van de oorlog is het nieuws vernemen dat een jongeman die je kende en bewonderde jaren later een kogel door zijn hoofd joeg omdat hij de posttraumatische stress niet aankon en een vrouw en jonge kinderen achterlaat. Het is gestrande huwelijken, jaren van therapie, spontane huilbuien en diepe spijt. Het is plots aan het slingeren gaan op de snelweg omdat je een doos wil ontwijken waarvan je denkt dat het een explosief kan zijn. Het is de vreemde blik die je krijgt als je in elkaar duikt op het voetpad wanneer je een plots geluid hoort. Het is het moment dat je moeder je vindt terwijl je oncontroleerbaar zit te snikken met je gezicht in je handen.”

“De realiteit van de oorlog is naar filmpjes moeten kijken van onbeschrijfelijke gruwel die gillende en voor hun leven smekende mannen wordt aangedaan. Langzame onthoofdingen van mensen die nog leven. Mensen die in brand gestoken worden. De geluiden. Je kan ze nooit meer afschudden.”

“De realiteit van de oorlog is een marinier waarmee je nog gediend hebt die zich onder zijn keukentafel verschuilt met een geweer en geen idee heeft van waar hij is, die denkt dat hij nog altijd in Ramadi is en dekking zoekt in een krater. Het zijn de mannen en vrouwen die het niet gehaald hebben. Het zijn de zonen en echtgenoten en echtgenotes en dochters die hun geliefde kwijt zijn, terwijl dat niet zo hoefde te zijn. Het zijn de namen die ik zoek op een gedenkteken.” (lees hieronder verder)

“De realiteit van de oorlog is elke dag in een hel leven. Er is niets poëtisch of glorieus of stoer aan oorlog voeren. Het is vooral bange tieners en oudere officieren die proberen te doen alsof ze níét bang zijn. Het is 15 jaar lang beseffen hoe dicht ik bij de dood ben geweest. Het constante besef dat ik een halve meter van mijn einde verwijderd was. Mijn zoon was er bijna niet geweest. Ik had bijna de liefde van mijn leven niet ontmoet. Ik was bijna een herinnering geweest. As en bloed in de wind.”

“De realiteit van de oorlog is een leven lang – een LEVEN LANG – van beperkingen, mentale problemen, verlies, spijt, pijn, tranen, verloren ledematen, nachtmerries, gebroken gezinnen, weduwes, weduwnaars, wezen en herinneringen die je nooit meer uit je geheugen kan wissen. Dat – DAT – is de realiteit van de oorlog. Het is niet iets dat je in een videospelletje kan vastleggen. Je kan dat niet begrijpen door middel van een controller. Je kan het niet uitleggen in een handleiding.”

Daarop besluit de marinier: “Dus, ontwikkelaars: de volgende keer dat jullie beweren dat jullie “onaangename ervaringen” kunnen vastleggen en de “realiteit” van de oorlog kunnen weergeven, denk dan twee keer heel goed na. Dit is geen spel voor ons. Dit is ONZE realiteit. En ik hoop dat jullie die nooit hoeven te ervaren.”