Van muziekpurist tot bro: welk festivaltype ben jij?

DE MICRO-INFLUENCER

Het is simpel. Je bent hier niet om je te amuseren. Al helemaal niet om muziek te ontdekken. Je bent hier om kei-, maar dan ook keihard te werken voor het merk dat je de toegangstickets heeft opgestuurd, drie dagen geleden, omdat de BV voor wie de tickets echt gereserveerd waren last minute toch geen zin had in een doorregend Extrema Outdoor. Josje Huismans’ trash is your treasure, en je gaat je uiterste best doen om ervoor te zorgen dat je opdrachtgever tevreden is. Na dit weekend zullen je vijfduizend (eigenlijk vierduizendachthonderddrieënzeventig) volgers niet anders kunnen dan beseffen dat AboutYou de tofste heuptasjes stockeert, dat Desperados ondanks alle Jupiler-reclames hét bier bij uitstek is en dat er niets heerlijkers is dan na een hele dag stampen en sjansen een lauwwarm Alpro-yoghurtje leeg te lepelen.

Toch? Aan jouw toewijding zal het vast niet liggen. Je wurmt jezelf in outfits in dezelfde kleuren als het logo, draait je pols uit de kom om steeds het label in beeld te houden terwijl je fistpumpt en wringt jezelf in allerlei bochten om toch maar geen #ad op je Instagram Stories te moeten zetten. Om nog maar te zwijgen over het filteren van het aantal ongepaste reacties die je krijgt wanneer je hashtag cokeambassador gebruikt boven de rollende beats van Recondite. De grootste horde is echter hoe niemand ooit zal begrijpen “wat je nu eigenlijk, echt, exact, precies dóét?” Het is een hard en eenzaam bestaan, dat micro-influencen. Gelukkig heb je altijd – nu ja, meestal – een plus one.

DE MUZIEKPURIST

Wat doe jij eigenlijk op de Werchter-weide? Je wéét dat het leeuwendeel van de bands die zullen aantreden op de doorsnee Belgische festivalpodia geen spek voor jouw bek meer zijn. Omdat je ze jaren geleden al eens zag in een achterhoekkelder met slechts tien andere mensen en de gitarist zijn moeder. Niets zal die ervaring evenaren, laat staan overstijgen.

Hoopvol als je bent neem je steevast plaats in de buurt van de PA. Niet omdat het geluid daar echt beter is, een tentzeil is sowieso de doodsteek voor subtiele syncopering, maar omdat je zo te kennen kan geven dat die cowbell toch wel echt slecht in de mix zit.

Je vrienden druppelen doorheen het festivalweekend steeds verder van je weg. Blijkbaar “verpest je de sfeer” door te zeggen dat Blossom Dearie zich omdraait in haar graf ­wanneer Angèle haar ding doet. Je knikt naar iemand die je ook twee avonden op rij bij Wilco in de AB hebt gezien. Jeff Tweedy is god. Je zucht en gaat jezelf afrukken in een Dixie terwijl je naar de vrijgegeven audiobestanden van Thom Yorkes minidisk luistert. Alles is beter dan gezien worden bij Greta Van fucking Fleet.

DE FESTIVALBRO

Je bent zonder twijfel de ruggengraat van de vriendengroep waarmee je de heilige weides afschuimt. De gangmaker. Het sfeerbeest. De starboy. Doureuhhhh! Jij weet dat festivals er op de eerste plaats zijn om plezier te maken, op de tweede plaats om pintjes te drinken en op de derde plaats, welja, om heel veel pintjes te drinken. Zonnecrème? Belachelijk. Seksisme? Een hype. Jij zeurt niet, jij zuipt. En je zorgt ervoor dat je maten ook altijd een drankje in de poten hebben. Ook al moet je daarvoor midden in de breekbare set van Martha Da’Ro schreeuwen “offer nog iemand e pinke moet?”.

Nog een talent van jou trouwens, dat stemgeluid. Martha Da’Ro kan je gestolen worden. Het geniaalste wat jij ooit gezien hebt was de pauw-imitatie van Hans Teeuwen. Voor de cultuurbarbaren op de camping ben je bereid die imitatie een aantal keer te imiteren. Meta-kunst. Je lacht het luidst om je eigen mopjes, alvorens je in slaap valt met je hoofd op een kartonnen bierhouder en Rode Kruis-medewerkers weifelachtig met de tip van hun schoen in je zij porren. Waar al je vrienden plots naartoe zijn weet je niet. Je droomt in een plas van je eigen kwijl van het meisje wier bikinitouwtje je voor de leute hebt kunnen losmaken daarstraks. Bier en ­tieten, meer heeft een mens niet nodig.

HET BIE-TO-BIEKE

Nee, je weet niet wie Anderson .Paak is. Billie Eilish ken je ook alleen maar omdat je puberdochter hysterisch werd toen je vorige week ­terloops liet vallen dat je naar Pukkelpop zou afzakken. Je hebt geen flauw idee wat voor ­beesten Eels, Tame Impala of Eagl eigenlijk zijn, maar een gekregen paard kijk je nu eenmaal niet in de bek. Zeker niet als dat paard van de Grote Baas komt.

Ieder jaar worden er B2B-tickets verloot onder het personeel en dit jaar ben jij een van de gelukkigen. Je weet uit de verhalen van ­mensen die je voorgegaan zijn dat muziekkennis niet zo belangrijk is. De kans is groot dat je voornamelijk in de vipruimte zal hangen, waar een planken vloer ligt zodat je je wedges kan ­aandoen onder je witte jeans met strategische scheuren, maar ook wel een bandshirt dat je bij Bershka hebt gekocht. Speelt die ‘Slayer’ vandaag ook? Who cares. Je hebt voor de zekerheid extra businesscards afgedrukt en drinkt gin-tonics met Werners tot het tijd is voor de ­headliner op het hoofdpodium, waar je snel een korrelige foto met flits neemt zodat je familie weet dat je heus niet zo’n grijze duif bent als ze wel denken. Hashtag enwezijnnognietnaarhuis. Hier spreek je over vijf jaar nog over.

HET GEZELLIGHEIDSDIER

Die muziek is een mooi extraatje, maar waar het jou dit weekend om draait is dat je die muziek mag beleven in het bijzijn van je matties, en dat maak je extra duidelijk door al je Stories op de weide te vergezellen met de caption “… lekker met de meiden”. Zelfs al ben je geen meid. En je vrienden evenmin. Maar dat komt van dat ene lied, snap je?!? Je vindt het jammer dat Merol ondergeprogrammeerd wordt. En nu je toch bezig bent: je vindt het ook behoorlijk lastig dat live-versies altijd zo afwijken van wat je gewoon bent op plaat te horen. Je wil gewoon dansen en meezingen met de muziek die je kent.

Je kijkt daarom extra hard uit naar de ­doortocht van Editors. En Lizzo. Nog voor de Amerikaanse goed en wel aan haar set begonnen is, hebben jij en je crew al vier keer de zin “I just took a DNA test turns out I’m 100% that bitch” ingezet. Je kijkt fronsend naar iedereen die niet mee op je hype train springt of niet komt vragen waar je dat hilarische Nirvana-T-shirt met de beeltenis van de Hanson-broertjes hebt gekocht. Je festivalzomer is volgeboekt, maar je hebt geen idee wie er komt, enkel wie er gaat. Telkens wanneer de leegte van je be­staan je dreigt te overvallen, trek je je vrienden tegen je schouder voor een zoveelste groupselfie. Een ‘whoop’ ontsnapt aan de krop in je keel.

DE ASPIRANT-DOCUMENTAIREMAKER

Jij bent het grote mysterie. De persoon op de weide van wie iedereen zich afvraagt: wie zijn ze, wat drijft hen, en waarom staat de flits aan? Laat hen maar in verwondering, ondertussen leg jij de actie vast door midden in de actie te gaan staan. Om mensen duidelijk te maken dat je het meent, draag je een afgewassen vissershoedje. Dat blijkt dit jaar populair te zijn, maar dan in neonkleuren en met dierenprints. Amateurs. Jij gebruikt je schouderspieren niet om in je handen te klappen of je kleiner medemens een zetje (of een vipzitje) voor een show te geven, maar wel om je smartphone de hele tijd met gestrekte arm in de lucht te houden. Recordknop roodgloeiend.

Je hebt geen idee wat je met het materiaal gaat doen. Soms smijt je het live op Facebook. Soms blijft het jaren op je telefoon staan. Soms gebruik je het om een sneue date mee op te ­leuken. Maar je kan niet anders dan je kunst uit te oefenen. De muziek komt veel harder binnen wanneer je daadwerkelijk zou luisteren in plaats van zou filmen. Het is zelfbescherming. En liefdadigheid. Want wie het leven door een roze bril bekijkt, voelt zich beter, maar wie een heel optreden via het smartphonescherm van de persoon voor zich mag waarnemen, kan pas echt van geluk spreken.

DE DIE-HARD-DAGTOERIST

Wat een waanzinnig concept eigenlijk, zo’n ‘muziek’festival. Je vraagt je af wat al die ­tienduizenden anderen hier doen, in afwachting van Tool. Slapen in een tentje. Met water ­aangelengd bier drinken. Allerlei kutbands ondergaan. En dat nog een heel weekend. Je vindt het al erg genoeg dat je een volledige dag op de festivalweide moet doorbrengen, maar je weet dat je anders niet meer tot bij de dranghekken geraakt. En er is geen enkele andere manier om het optreden van De Beste Band Ooit mee te maken. Toch?

Om zeker te zijn dat mensen niet denken dat je voor pakweg Years & Years je woning hebt verlaten, draag je zowel een hoodie als een T-shirt van Tool. Je kraant je nek om te kijken of je mensen van de stage security kent. Zelfs als dat niet het geval is steek je je hand even op. De mannen! Dat er omstaanders boze blikken ­werpen omdat je stoïcijns blijft staan tijdens de andere acts op het hoofdpodium zal jou worst wezen. Jij bent een echte fan, de OG, de ultieme muziekliefhebber die zich tenminste toelegt op één band. Hondstrouw. Je wrijft door je ringbaardje, krabt onder je oksels en ruikt subtiel aan je eigen vingers. MJK zal jou zéker opmerken straks.

DE REÜNIST

Oké, je bent niet op de hoogte van de meest recente mumblerapsensatie, maar je bent heus wel méé met de hedendaagse muziek – je hebt immers die laatste van Arcade Fire in de auto en een Spotify Premium-account. En nu de kids bij de grootouders zitten en je naar aloude gewoonte de vriendengroep van vroeger nog eens hebt samengekregen, kan niets je humeur verpesten. Behalve iedereen op de wei die je herinnert aan je eigen leeftijd.

Uit nostalgie delen jullie een kwartje XTC. Ninetieskids for life enzo. Het maakt de doortocht van Parkway Drive er niet beter op. Misschien moeten jullie eens een andere stage gaan bekijken. Maar het parkeert zo makkelijk aan de main. Of misschien hadden jullie toch iets dichter bij het podium moeten staan. Maar dan konden jullie de voordelen van glutenvrij leven niet bespreken. Je bent niet glutenintolerant, maar wel gealarmeerd. Geen biertjes voor jullie dus, al jaren niet meer, maar je maakt jezelf wijs dat jullie vroeger óók permanent Aperol Spritz zouden tanken mocht jullie ­budget het toelaten. Je twijfelt tussen Muse, Underworld en naar huis keren. Maandag ­werkendag hè. In de auto maak je ruzie met je lief. Je weet zelf niet waarom.