Het rapport van Walem: allemansvriend en tacticus, maar die keuzes...

Wie zoekt, vindt toch niet altijd. Er zitten in déze selectie simpelweg geen spelers die slecht spreken over Johan Walem. “Tactisch is hij sterk”, aldus Sebastiaan Bornauw. “Hij motiveert ons en geeft ons erg veel vrijheid”, zegt Siebe Schrijvers, nochtans vanaf duel twee uitgespeeld op een plek die hem niet ligt. Een topcoach dus?

Tegen Spanje en Italië was de aanpak zeker verdedigbaar - ook al volgde er geen gelijkspel of meer. Walem opteerde twee keer voor een laag blok, met voorin snelheidsduivels die op de counter het verschil zouden moeten kunnen maken. “We waren tot in de puntjes voorbereid”, beweert Bornauw. “Iedereen wist perfect wat de sterke en zwakke punten waren van zijn rechtstreekse tegenstander. Daarnaast hadden we de looplijnen meermaals herhaald. Weet je, het lijkt misschien ‘easy’, de bus parkeren, maar dat is het allerminst, hoor. Als wíj het dan niet afmaken, sjah... Dat is niet de schuld van de coach, hé.”

Daarnaast iets waarmee Walem punten scoorde, ook bij de aanwezige Roberto Martínez, is zijn management. Hij gaf voldoende verantwoordelijkheid aan zijn staf, werkte aan het groepsgevoel - ‘t is een vriendenbende - en introduceerde een winnaarsmentaliteit. Zijn trainingen waren eveneens prima, konden we zelf vaststellen.

Maar er waren ook wat keuzes...

Het begon al voor het EK. Standard-spits Obbi Oulare heette “niet fit” te zijn, terwijl hij voordien volledige wedstrijden op Sclessin gespeeld had. Een vreemde beslissing, want Oulare had met zijn lengte en kopbalsterkte een breekijzer kunnen zijn, zeker in de openingsmatch tegen Polen, toen de Jonge Duivels bij een achterstand geen plan B hadden.

En waarom was Walem zo hondstrouw aan de jongens die de kwalificatie afgedwongen hadden? Naar een EK ga je met spelers die in vorm zijn. Bruggeling Loïs Openda had er altijd bij moeten zijn.

Martínez laat zijn spelers ook nooit vallen, maar da’s omdat zij ‘de besten’ zijn. Dat waren de Jonge Duivels niet - anders had zo een Iseka wel meer gescoord.

Wat loyaal zijn betreft: dat is Walem ook aan zijn stafleden. Tot in het extreme toe. Het is bijvoorbeeld keeperstrainer Filip De Wilde die eenzijdig mag bepalen wie in doel staat - dat is erg ongebruikelijk, zeggen meerdere eersteklassecoaches. Al bood het Walem ook wel voordelen: na de (achteraf gezien uitstekend uitgedraaide) doelmannenwissel behield hij zijn degelijke relatie met Jackers.

Ook dat was Walem de voorbije weken: een allemansvriend. Van de journalisten - hij was open en beschikbaar, niet het minst voor de Italiaanse pers - maar ook van zijn spelers. Toen de beloften uitgeschakeld waren, liet hij plots jongens als Omeonga en Saelemaekers opdraven tegen de Italianen. Iedereen content.

Nu we toch de balans opmaken: is Walem dan wel een toptrainer? In Italië maakte hij alvast geen verpletterende indruk, en dus zijn de meningen verdeeld.

Buiten dan bij de spelers: “Het was aangenaam werken.” Martínez is evenzeer fan: “Er is weer een topsportklimaat”

De vraag is nu wat het meest telt. Hun mening of de punten?

Als Walem echt moet kiezen, dan toch het eerste, gokken we.