Advocate van moordenaar Julie Van Espen werd in november zelf aangerand

Marlies Vercammen was de vaste advocate van Steve Bakelmans tussen 2012 en 2017. Zij verdedigde hem onder andere in een andere verkrachtingszaak in 2017. Bakelmans werd toen veroordeeld tot 4 jaar cel, maar Vercammen verkreeg dat hij niet onmiddellijk werd aangehouden.  “Meneer Bakelmans heeft vertrouwen in mijn aanpak en heeft mij zopas gevraagd zijn verdediging opnieuw op te nemen”, reageert advocate Vercammen. 

De Antwerpse advocate werd vorig jaar nochtans zelf het slachtoffer van een aanranding op vakantie in Egypte.

“Het klinkt misschien raar, maar ik heb besloten dat ik daders van zedenfeiten nog steeds wil bijstaan als advocaat”, zei ze daarover in maart. “Ik ben een strafpleiter in hart en nieren. Dat laat ik mij niet afpakken.”

Voor Vercammen startte de nachtmerrie op de tweede dag van haar vakantie. Ze was met vrienden op stap in Naama Bay, een toeristisch centrum met discotheken, restaurants, fastfoodketens en shishabars. In één van die bars langs de hoofdweg dronk ze die avond een paar Egyptische pintjes.

Rond 2.30 uur ’s nachts wilde ze naar haar hotel. “Ik was nog moe van de nachtvlucht en van de lange werkdagen. Mijn vrienden treuzelden te veel naar mijn zin, dus vertrok ik alleen.”

“Hij begon meteen te grabbelen”
In de buurt van de bar wachtte Marlies tot er een taxi stopte. Een vriend van Marlies die Arabisch kent, sloeg een vriendelijke babbel met de chauffeur en sprak een prijs af voor de rit naar het hotel: 50 Egyptische pond -omgerekend 2,5 euro. De advocate stapte vooraan in.

Door die vriendelijke babbel dacht ze dat de chauffeur een bekende was van haar vriend. “Bijna meteen nadat we vertrokken, begon hij naar me te ‘grabbelen’ -een ander woord heb ik er niet voor. Hij greep me overal beet, wrong zijn hand onder mijn kleren, penetreerde me met zijn vingers. Allemaal terwijl hij met een hand nog aan het sturen was.”

De chauffeur deed zijn broek open en dwong de advocate zijn geslachtsdeel aan te raken. “Ik heb minstens vijf keer nee gezegd, in het Arabisch en in het Engels.”

List
Marlies was doodsbang en gedesoriënteerd. Bracht de chauffeur haar wel naar haar hotel? Of reed hij naar de afgelegen woestijn? “Ik probeerde een manier te verzinnen om te vluchten. Uit de taxi springen was geen optie: ik wist de weg niet. Wat als ik niet op tijd naar een veilige plek kon rennen? Me hevig verzetten durfde ik ook niet. Dat zou meer geweld kunnen uitlokken.”

Marlies bedacht een list. “Rij alvast richting mijn hotel”, zei ze. “Dan kunnen we daar eens babbelen. Daarna zien we wel.” De chauffeur geloofde haar en reed richting hotel. “Toen we dichtbij waren, sprong ik uit de taxi. Ik rende naar de receptie en zakte op de grond.”

Marlies belde haar vrienden, de nachtwaker van het hotel liet de politie komen. De politiechef nam haar nog geen half uur later met de politiewagen terug mee naar de taxihalte. Agenten brachten verdachten naar Marlies. De derde man die ze toonden, was de dader. “Toen moest ik heel hard wenen.”

Kruisverhoor
Omdat ze maar een week in Sharm-el-Sheikh bleef, wilden de autoriteiten haar dossier binnen de vijf dagen afronden. Na twee uur slaap zat Marlies alweer bij de procureur voor een kruisverhoor van zeven uur. “Hij vroeg me allerlei details. Wel tien keer: ‘Had hij een broek met rits of knopen?’ Knopen. ‘Weet u het zeker? Was het toch echt geen rits?’ Nadien was duidelijk dat ik de waarheid sprak.”

Familie en collega’s van de chauffeur probeerden Marlies te benaderen. Ze wilden dat ze de klacht intok. “Dat gebeurt wel vaker, volgens de politiebaas. Vooral Oekraïense meisjes dienen soms verzonnen klachten in om zich te laten afkopen. De nachtwaker die mijn verhaal aan de politie bevestigde, verdween uit het hotel. Zijn verklaring is heel belangrijk geweest voor de rechter. Ik denk dat hij daar bedreigingen door kreeg.”

Drie jaar cel met dwangarbeid
Het dossier werd op de zondag van Marlies’ terugvlucht afgesloten. In januari werd de dader al veroordeeld tot drie jaar cel met dwangarbeid. Hij kan niet vroeger vrijkomen. “Daar kan de Belgische justitie nog iets van leren”, aldus Vercammen. “Iedereen heeft me ginder goed geholpen, behalve de Belgische rechtsbijstandsverzekering. Die wilde mijn advocaat niet mandateren vanwege bureaucratische regels. Onbegrijpelijk.”

Slachtofferhulp was er in Egypte nauwelijks: Marlies moest de dader bij drie confrontaties identificeren zonder bijstand. “In België durfde ik zestien dagen niet naar buiten in het donker. Elke oproep voor een Salduz-verhoor na 15 uur weigerde ik. Op dag 17 ben ik toch naar zo’n verhoor gegaan. Sindsdien gaat het beter.”

Vercammen is sindsdien ook al teruggekeerd naar Sharm, met de kinderen. “Het wás de hel, maar het zal weer de hemel worden.”