‘The Voice’-winnaar Ibe Wuyts (17) staat straks op Rock Werchter: ‘Soms schrik ik: wéér een onbekende die ik aan het huilen heb gebracht’

Wanneer heb je voor het laatst het gevoel gehad in een stripverhaal te zijn beland?

“Nog niet. Ik heb altijd gedacht: ‘Als ik hard genoeg werk, kom ik er op een dag wel.’ Succes hebben als muzikant leek in elk geval nooit vollédig buiten mijn bereik. Ik had alleen niet durven te dromen dat het zo snel zou gaan. Voor de rest denk ik: als iets gebeurt, is dat omdat het moet gebeuren.”

Geloof je in het lot?

“Toch op sommige vlakken. Ik vind het in elk geval een interessante manier om naar de dingen te kijken. (denkt na) Ik klink nu wel erg nuchter. Want het meeste van wat me nu overkomt, kan ik nog altijd niet bevatten, hoor. Gisteren gingen de tickets voor mijn AB Club-concert van 28 oktober om 10 uur in voorverkoop. Om 10.05 uur kreeg ik een telefoontje van David, mijn manager. ‘Er zijn er al 150 verkocht!’ Nog eens tien minuten later: ‘Het is uitverkocht!’ (lacht) Onwaarschijnlijk, hè?”

Op vrijdag 28 juni speel je op Genk on Stage, een dag later op Rock Werchter. Welke van die twee optredens vind je het belangrijkst, in acht genomen dat het eerste een thuismatch is?

“Genk on Stage zal ongelooflijk leuk worden, maar de spanning op Rock Werchter zal nog veel groter zijn. Daar moet ik echt laten zien wat ik kan. Ik weet dat veel mensen hun bedenkingen hebben. ‘Gaat die jongen dat grote podium aankunnen?’ En: ‘Wordt Ibe de zoveelste Voice-winnaar die faalt?’ Die twijfels wil ik wegnemen. Ik zou heel graag de eerste laureaat zijn die écht kan doorbreken. Een goed concert op Werchter kan daarbij helpen.”

Hoe weet jij welke bedenkingen de mensen bij jou hebben?

“Ik lees artikels en de commentaren op mijn video’s. De druk en de verwachtingen lopen alleen maar op, maar ik vind dat niet slecht. Het motiveert me om iedereen te tonen: dit ben ik, en dit kan ik.”

Lees je alle YouTube-, Facebook- en Instagram-commentaren over jou?

“Toch zo veel mogelijk.”

Ik had verwacht dat je ‘zo weinig mogelijk’ zou zeggen. De meeste commentaren zijn weliswaar positief, vleiend of zelfs ontroerend, maar vreten de vileine opmerkingen niet aan je zelfvertrouwen?

“Ik denk dat ik het onderscheid wel kan maken tussen mensen die oppervlakkig over mijn persoon en mijn songs oordelen – negatief én positief – en mensen aan wie je onmiddellijk merkt dat ze écht iets van muziek kennen. De mening van die eerste groep glijdt makkelijk van me af, die van de tweede vind ik interessant.”

Wat is het raarste compliment dat je al kreeg?

“Ik weet niet of dit raar is, maar er zijn mensen die me via Instagram foto’s sturen waarop ze keihard aan het huilen zijn. ‘Dít is wat jouw stem met mij doet.’ Mooi, want dat is precies wat ik met mijn muziek wil bereiken: mensen raken en emotioneren. Maar in de praktijk schrik ik er soms van: ‘Fuck, wéér een volslagen vreemde die ik aan het huilen heb gebracht.’

“Qua mooiste compliment denk ik aan wat Bart Peeters heeft gezegd in The Voice. ‘Jij bent een performer, in de mooiste zin van het woord.’ Als zo iemand dat zegt, vergeet je dat niet snel.”

Voor dit interview vroeg ik Koen Wauters, jouw coach in The Voice van Vlaanderen, of hij nog iets van jou wilde weten. Zijn vraag voor jou: ‘Als je zelf mocht kiezen, met wie op deze wereld zou je dan samen songs willen schrijven?’

“(blaast) Goeie vraag. Al zeker met Foy Vance, een Ierse singer-songwriter die al vaak met Ed Sheeran heeft gewerkt. Wat die mens maakt, vind ik ongelooflijk. En met Billie Eilish en haar songschrijvende broer Finneas zou ik ook wel willen samenwerken. Het is gek hoeveel verschillende stijlen en genres zij met haar muziek en stem aankan, en hoe het toch telkens als Billie Eilish klinkt.”

Na je indrukwekkende blind audition in The Voice had je ook voor Natalia als coach kunnen kiezen. De teams van Bart Peeters en Alex Callier waren toen al volzet. Waarom koos je voor Koen?

“(denkt na) Heel eerlijk: als het had gekund, waren Alex en Bart mijn eerste keuzes geweest. (lacht) Daarnaast vind ik de muziek van Koen toch iets interessanter dan wat Natalia maakt. Het past beter in mijn plaatje, bedoel ik. Ik dacht ook dat Koen me zou steunen in mijn eigenheid, en me niet zou proberen te overtuigen om nummers te brengen waar ik niet achter sta. Dat is ook gebleken.

“Hij heeft me wel een paar voorstellen gedaan waarvan ik dacht: ‘Nee, dit is het niet.’ ‘In My Blood’ van Shawn Mendes bijvoorbeeld, zowat dé archetypische popsong van de laatste jaren. Maar hij maakte er geen enkel probleem van toen ik zei dat ik dat niet zag zitten.”

In één aflevering vloog coach Alex Callier uit tegen twee van zijn poulains. ‘Als ik iets zeg, moeten jullie dat gewoon dóén. ‘Fuck you, Callier’ zeggen mag ook, maar dan moeten jullie verdomme wel performen!’ Hoe reageer jij op harde kritiek?

“Het hangt ervan af van wie die komt. Van iemand als Alex had ik me dat aangetrokken, om vervolgens keihard te werken zodat hij zijn mening over mij moet bijstellen. Zo iemand weet waarover hij het heeft, hè.”

Ik praat nu wel met Ibe Wuyts, maar als artiest heet jij voortaan IBE.

“Dat is mijn idee. Ik vond Ibe Wuyts altijd al vreemd klinken als artiestennaam. Op de computer heb ik eens geprobeerd om een banner voor mezelf te maken, en ik vond dat Ibe in kleine letters er niet zo mooi uitzag. In drukletters ziet het er veel beter uit. Het helpt ook om het onderscheid duidelijk te maken: Ibe Wuyts is de jongen, IBE de artiest.”

Ik sprak ook met iemand van Universal, sinds vorige week je platenlabel, en het was hun al opgevallen dat je alles van dichtbij wilt opvolgen. ‘Hij houdt zich bezig met dingen waar de meeste artiesten niet aan denken, laat staan op die leeftijd.’ We doen dit interview in de Genkse platenzaak George and the Bear, ook jouw beslissing.

“Ik vind het belangrijk om alles mee op te volgen, ja. Het gaat toch over mijn leven? En George and the Bear is een van de belangrijkste plekken voor mij. Ik kom hier elke maand wel een paar keer inspiratie opdoen en plaatjes kopen.”

Noem nog eens zo’n belangrijke plaats?

“De muziekacademie in Genk, waar ik al les volg sinds mijn negende. De leraars daar hebben ervoor gezorgd dat ik nu al sta waar ik sta.”

Herinner je je nog waarom je toen voor de muziek koos?

“Op mijn vierde speelde ik al liever met speelgoedinstrumenten dan met autootjes. De interesse is er altijd geweest. Nu, er zijn ook periodes geweest dat ik de muziekschool echt niet leuk vond. Ze hebben me soms huilend naar de les moeten brengen. Maar ik heb doorgezet, en het heeft geloond. Eerst volgde ik lessen voor klassieke piano, maar na een paar jaar was duidelijk dat dat niet mijn ding was. Als ik toen niet de optie had gehad om over te schakelen op pop- en jazzpiano, had je nu niet van mij gehoord, dat weet ik zeker.”

Je muziekleraar zei dat je al sinds je negende non-stop en keihard aan je droom werkt. Heb je daar veel voor moeten opgeven?

“Niet per se. Van mijn zesde tot mijn twaalfde heb ik gevoetbald, maar daarmee ben ik gestopt toen de muzieklessen en de voetbaltrainingen elkaar begonnen te overlappen. Zo erg was dat niet. Ik wist al langer dat voetbal niet echt iets voor mij is.

“Ik heb niet het gevoel dat ik andere dingen moet opofferen. Ik kan gewoon uitgaan, zoals iedereen van mijn leeftijd. Nu ja, sinds The Voice wel wat minder, maar ook dat vind ik niet erg. Ik was toch al niet degene die elk weekend per se twee avonden op rij naar een fuif wil.”

Uit wat voor nest kom je?

“Mijn mama werkt voor het Wit-Gele Kruis, mijn papa verkoopt airco’s, en ik heb twee jongere zusjes. Mijn ouders zijn gescheiden in 2011, toen ik negen was. Toen had ik het daar even moeilijk mee, maar op lange termijn blijken ze de juiste beslissing te hebben genomen.”

Hoezo?

“Ik vind de liefde een heel mooi gegeven – en het allermooiste is wellicht om met iemand te trouwen en een leven lang samen te blijven. Maar als het niet werkt, werkt het niet. Dan moet je ook niet samenblijven en doen alsof, in de vage hoop dat het misschien nog goed komt, terwijl je al lang beter weet.”

Je opa is muzikant en zanger Freddy Birset, die over de hele wereld heeft opgetreden, van Chicago tot Bloemfontein, en die enkele jaren geleden nog met Helmut Lotti door Europa heeft getoerd.

“Als ik met hem praat, gaat het altijd over muziek: heel leuk. Zeker als hij vertelt over waar hij overal heeft gespeeld. We gingen vroeger regelmatig naar zijn optredens kijken. Met zijn Franse chansons kreeg hij altijd het hele publiek mee. In 2010 heeft hij nog een paar shows in Zuid-Afrika gedaan. Dat gaf me het prettige besef dat de wereld op muzikaal vlak een dorp is.”

Hij is niet de opa die de VTM-kijker zo vaak in The Voice heeft zien meeleven met jou.

“Nee, dat was mijn stiefopa, de nieuwe man van mijn oma. Het doet me iets als ik zie dat mijn familieleden tranen in de ogen krijgen. Zij weten vanwaar ik kom, en wat ik heb moeten doen om dit te bereiken. Zij hebben mij al die jaren enorm gesteund.”

Een quote op de website van opa Freddy: ‘Het mooiste compliment is het applaus van een publiek.’

“Voor een deel ben ik het daarmee eens. Maar voor het soort muziek dat ik maak, vind ik het soms nog straffer als de mensen gewoon stil zijn en luisteren. Zeker als ik in het voorprogramma van een andere band speel en veel mensen in de zaal dus niet specifiek voor mij gekomen zijn.”

Welke waarden heb je van thuis uit meegekregen?

“Respect en eerlijkheid. Het is belangrijk om respect op te brengen voor iedereen, ook al krijg je dat niet altijd terug. En eerlijkheid moet er vooral op de juiste momenten zijn. Er zijn namelijk ook altijd momenten waarop dat wat moeilijker is. (lachje)”

Geef daar eens een voorbeeld van, zonder jezelf in nesten te werken.

“Als ik weer eens te laat op school aankom, zeg ik bijvoorbeeld dat de ketting van mijn fiets is gevallen. Terwijl ik dan in werkelijkheid een kwartier te lang in mijn bed was blijven liggen. (lacht) Zo’n leugentje om bestwil moet kunnen.”

Waarover ging het allereerste nummer dat je zelf schreef?

“(blaast) Over een eindigende kalverliefde, en over de vragen waarmee ik achterbleef. ‘Waarom is het niet gelukt?’ Die song heette ‘Trying’, een flauw en melig nummer. Dat is ongeveer tweeënhalf jaar geleden. Sindsdien ben ik blijven schaven aan de manier waarop ik songs schrijf. Die relatie stelde ook niets voor, ik was nog maar veertien.”

Dat is jong, maar daarom zijn de gevoelens niet minder.

“Nee, maar de song was wél duidelijk minder. (lacht)”

Je nieuwe single ‘Table of Fools’ gaat over een gelijkaardige ervaring, tenzij ik me vergis. Of wie is de fool in kwestie?

“Eigenlijk zijn we allemaal onnozelaars. Het nummer gaat over een relatie waarvan beide partijen stiekem allebei wel weten dat het niet goed komt, maar dat niet tegenover elkaar en zichzelf willen toegeven. Het gaat over aantrekken en afstoten, over ups en downs en over hoe mensen kunnen blijven vastzitten in een situatie die zich telkens herhaalt. Een universeel gevoel, denk ik.”

Hoeveel eigen nummers heb je al geschreven?

“Een stuk of tien. Maar van slechts vier heb ik het gevoel: ‘Dit kan ik aan de mensen laten horen.’

“De komende twee weken heb ik bijna non-stop schrijfsessies ingepland. Volle bak. Ik heb nog één of twee goede nummers nodig voor mijn set. Ik heb wat ideetjes liggen, die ga ik nu proberen uitwerken.”

Vul je de rest van je set in de KluB C op Werchter dan met covers?

“Ja, maar niet te veel. Maximaal één of twee. Ik denk wel dat ‘Tenerife Sea’ van Ed Sheeran daar bij zal zijn. Omdat ik dat nummer heb gespeeld op mijn blind audition voor The Voice én voor die wedstrijd op Studio Brussel, twee jaar geleden. De mensen verwachten dat van mij, denk ik.”

Was je ooit al op de wei van Werchter?

“Ik wou vorig jaar gaan, maar toen vonden mijn ouders mij nog te jong. Dit wordt mijn eerste keer en ik mag er al meteen spelen. (lacht)

“Ik kijk wel elk jaar naar Werchter op tv, en ik lees interviews met bands die er optreden. Men zegt dat het qua omkadering een van de beste festivals ter wereld is, dat de artiesten er het best verzorgd worden – daar ben ik dus heel benieuwd naar. (lachje) Er staan die zaterdag ook een paar artiesten geprogrammeerd naar wie ik al lang opkijk: Mumford & Sons, Angèle, Florence and the Machine. Dat ik hen nu misschien tegen het lijf loop in het artiestendorp is een jongensdroom die uitkomt.”

Je schrijft in het Engels. Beheers je die taal goed?

“Ik laat mijn teksten nalezen door een paar leerkrachten Engels. Meestal corrigeren ze dan wel wat fouten. Maar over het algemeen is mijn Engels redelijk oké. Als ik zing, lijkt Engels wel mijn tweede moedertaal. Het vreemde is dat Engels spréken me dan weer helemaal niet zo goed lukt. Dan komen de woorden er precies nooit goed uit. Heel raar.”

Ik heb de indruk dat je jezelf sowieso beter kunt uitdrukken met muziek dan in woorden.

“Dat is ook zo. Als persoon ben ik eerder ingetogen, en heb ik het hart niet op de tong. Het zit niet in mij om me zomaar voor iedereen open te stellen, maar met mijn muziek kan ik dat wél.”

Misschien ook daarom dat presentatrice An Lemmens in The Voice op een gegeven moment je mama verwittigde: ‘Er gaan nog veel meisjesharten smelten.’

“Het zou kunnen. Ik denk dat muziek sowieso een geschikt medium is om mensen te raken. Als het goed gedaan is, komt muziek veel vlotter binnen dan pakweg een gedicht waarin ongeveer hetzelfde gezegd wordt.”

Je volgt nu nog het vijfde middelbaar in Genk, maar volgend jaar verander je van school.

“Op 1 juli doe ik het ingangsexamen aan het Musart!, de muziekhumaniora in Hasselt. Eigenlijk wou ik al langer naar het kunstonderwijs, maar tot voor kort hield ik me aan de goede raad van mijn omgeving: ‘Haal eerst je aso-diploma, dan hou je alle mogelijkheden open.’ Maar op dit moment heb ik totaal geen motivatie meer om me in te zetten voor mijn examens. Ik heb er ook geen tijd voor, ik moet me voorbereiden voor Rock Werchter.

“Ik volg nu humane wetenschappen, en dat is niet mijn ding. Met mama ben ik op gesprek geweest bij de directeur. Hij zei: ‘Eigenlijk zou ik moeten zeggen: je móét je examens doen.’ Maar hij voelde dat ik alles op de muziek wil zetten, en hij heeft daar begrip voor. Volgend jaar doe ik in Hasselt mijn vijfde middelbaar opnieuw. Daar ben ik blij mee. Er is geen enkele aso-richting waarin ik me kan vinden. Vooral wiskunde vind ik niet leuk. Honderdduizend formules uit het hoofd leren: niet mijn ding.”

Welke vakken doe je wel graag?

“Talen, zoals Engels en Frans. Geschiedenis is ook interessant. Omdat je ziet dat de mensheid veel zou kunnen leren van de fouten die in het verleden zijn gemaakt, maar dat te weinig doet. Oorlogen, het communisme, noem maar op – alles wat ooit fout liep, komt vroeg of laat terug.”

Maak je je ooit zorgen over wat er in de wereld gebeurt?

“Niet echt. Het heeft weinig nut om je daarover zorgen te maken. Als individu kun je er toch niets aan veranderen. Wat moet gebeuren, dat gebeurt. En dan moet je gewoon proberen er het beste van te maken.”

De toekomst ligt op dit moment wagenwijd voor je open. Maar wat als de sneltrein ooit stilvalt?

“(schouderophalend) Ik wil aan de absolute top kunnen meedraaien, en ik ga daar heel hard voor werken. Maar ik hoef natuurlijk niet élk jaar op Werchter of Pukkelpop te staan. Als ik mijn brood al kan verdienen door in kleinere zaaltjes op te treden, zal ik dat ook al cool vinden. Als ik straks uit de aandacht verdwenen ben, maar wél nog mijn brood kan verdienen door te spelen en te zingen, ga ik niet het gevoel hebben dat mijn carrière mislukt is.

“Maar daar ga ik dus niet van uit. Wie een plan B heeft, geeft al een beetje toe dat plan A kan mislukken. Dat is niet de juiste mindset. Ik denk niet: ik krijg een mooie kans op Werchter en in de AB, en daarna is het misschien voorbij. Ik denk: ik sta daar omdat ik het waard ben.”

© Humo