‘Three Identical Strangers’: een als donkere fictie verpakte docu ★★★★☆

Filmmaker Tim Wardle botst als bij toeval op het krankzinnige verhaal. In de VS was het dan wel even all over the place. Maar in pre-internettijden dooft zo’n hype ook snel uit. Vandaag is de drieling helemaal vergeten.

In Three Identical Strangers vertelt Wardle de geschiendenis chronologisch. Slim, want de kijker voor wie dit alles nieuw is, valt zo van de ene verbazing in de andere. Zo begint alles met een toevallige ontdekking, wanneer de 19-jarige Robert naar de universiteit trekt. Volgens studiegenoten heeft hij een dubbelganger. En dat blijkt uiteindelijk zijn tweelingbroer. Wanneer hun verhaal op de voorpagina’s verschijnt, komt er nog een derde op de proppen. De drieling - uiterlijk quasi identiek - wordt loslopend wild.

Dubieus onderzoek

Door de aanpak opent de documentaire dan ook als feel good-movie, met geestige passages van het trio in talkshows, een cameo in een film van Madonna en een succesvolle zaak in hartje New York. Maar naarmate de tijd vordert, ontdekken de drie - allen geadopteerd via hetzelfde bureau - dat ze de inzet waren van een dubieus wetenschappelijk onderzoek. Een experiment waar nog steeds geen letter over gepubliceerd is.

Wardle krijgt niet alleen de slachtoffers van de doofpotoperatie voor de camera, maar ook betrokkenen van het ziekelijke onderzoek. Alleen de hoofdonderzoeker ontbreekt, omdat de man in 2008 overleed en zijn geheimen mee nam in het graf.

Was Three Identical Strangers fictie geweest, zat de narratieve opbouw perfect. Van happy sunshine naar een donkere storm. Die, hoe identiek ze er ook uitzien, elke broer op zijn eigen manier verwerkt. En dat maakt van deze docu een haast spannende zit, met onverwachte en emotionele wendingen. Dingen die je geen enkele medemens toewenst. 

Vanaf 26/6 in de bioscoop.