Qmusic wil wereldrecord langste ‘Connemara’ vestigen, maar waar komt die traditie eigenlijk vandaan?

Vanavond gaat de Foute Party door in Flanders Expo Gent, en hopelijk zal daar het wereldrecord gevestigd worden. Concreet houdt dat in dat er 24 uur lang altijd minimaal één iemand van Connemara (= uitbunding zwaaien met een witte servet in de lucht) aan het doen is op de tonen van ‘Les Lacs Du Connemara’ bij Qmusic.

‘Les Lacs du Connemara’ is een hit van Michel Sardou uit 1981 en werd ook bij ons een gigantisch succes. Sardou zingt over oorlog, hoop en vrede in Connemara, het westelijke deel van het Ierse graafschap Galway. “Eigenlijk is het verrassend dat dit nummer zo’n hit is geworden, want het is een compleet buitenbeentje”, vertelde Miguel Wiels eerder al eens aan onze krant. “De tekst van ‘Les Lacs du Connemara’ is moeilijk en er is bijna geen herhaling, en toch probeert iedereen hem uit volle borst mee te zingen.”

De Pfaffs hebben zeker en vast hun steentje bijgedragen aan het Vlaamse succes van het nummer. Op de huwelijken van dochters Kelly en Lindsay zien we de beroemdste familie van het land samen met hun gasten uit de bol gaan. Jean-Marie, Carmen en hun dochters zwieren met servetten tot hun arm er bijna afvalt. En zelfs Yves Leterme laat zich niet onbetuigd. Op de Miss Belgian Beauty-verkiezing 2007 werd hij ‘betrapt’ toen hij - en met hem de hele zaal - enthousiast tekeerging met zijn stoffen wimpel.

“Met The Magical Flying Thunderbirds (de covergroep van Charel van Domburg, Miguel Wiels, Pallieter van Buggenhout en Alain en Philippe Bokken stopte in 2017, red.) hebben wij destijds een ingekorte versie gemaakt van het nummer”, vertelt Miguel Wiels. “We hebben het hele eindstuk vereenvoudigd en vervangen door een groot lalala-meezingstuk. En het werkt. Overal waar we komen: ambiance. Zonder onbescheiden te willen zijn, ik denk dat ook onze groep voor een groot stuk heeft bijgedragen aan de blijvende populariteit van het nummer.” En Wiels heeft gelijk: ‘Les Lacs du Connemara’ is bij coverbands vaak de uitsmijter of het bisnummer waarbij het spreekwoordelijke dak er een laatste keer afgaat. “Het is altijd koekenbak. Of het nu op een concert, een fuif of in het bejaardentehuis is”, aldus zanger Charles Van Domburg.

“En altijd staat iedereen met zakdoeken of servetten te zwaaien”, vervolgt Van Domburg. “Volgens mij is het een traditie uit studentenmiddens en trouwfeesten. Mogelijk is er ooit één zatte nonkel mee begonnen, toen hij beschonken op een tafel klom en met zijn servet is beginnen zwaaien. Het is trouwens een typisch Vlaams fenomeen. Wanneer je het nummer in Frankrijk speelt, begint niemand met servetten te zwaaien. Echt vreemd. Intussen gaan organisatoren soms zover dat ze aan het discotheekpubliek zakdoeken uitdelen als ze weten dat we ‘Les Lacs du Connemara’ gaan brengen.” Volgens Kelly Pfaff heeft de traditie echter een andere oorsprong. Zij vertelde bij Qmusic dat het iets is dat ontstaan is bij foorkramers, die bij succes met een zakdoek wapperden. Vandaar dat het ook op haar trouwfeest zo nadrukkelijk aanwezig was, aangezien de roots van Jean-Marie op de kermis liggen.

Of hoe een lied over oorlog, hoop en vrede is verworden tot een ambianceklassieker. “Sardou heeft het nummer niet als ambianceplaat geschreven”, zegt Wiels. “Wij hebben onze versie eens naar Sardou opgestuurd en die was daar niet echt enthousiast over. Hij vond het een goede cover, maar vond ook dat we er te veel een ambiancesong van hadden gemaakt, waardoor het harmonische, symfonische en muzikale aspect van het origineel was verdwenen. Daar heeft hij uiteraard gelijk in.”