Gloria Gaynor kampte 40 jaar met rugproblemen: “Ik was bang dat ik zou sterven”

Het was in 1978. Gloria Gaynor had een paar jaar eerder een wereldhit te pakken gehad: ‘Never Can Say Goodbye’. Het was tijdens het zingen van dat liedje, tijdens een concert in het Beacon Theatre in New York, in maart, dat ze zwaar ten val kwam. ‘Het gebeurde toen ik een simpele dansmove maakte’, vertelt ze. ‘Plots viel ik over een monitor op het podium. Ik sprong snel op en werkte mijn show af, maar ’s anderdaags wist ik meteen dat het ernstig was. Ik voelde niks meer vanaf mijn heup. Mijn benen waren volledig gevoelloos. Ik belde mijn vriend en ik zei ‘m dat hij meteen moest komen. ‘Ik voel mijn benen niet meer!’, riep ik door de telefoon. Mijn leven zou nooit meer hetzelfde zijn. Ik werd met spoed geopereerd. Een gebroken schijf in mijn rug werd verwijderd en twee wervels werden aan elkaar gezet om de stabiliteit te verzekeren.’

Toen Gloria Gaynor in het najaar van 1978 haar allergrootste hit opnam, ‘I Will Survive’, liep ze rond in een soort van harnas. ‘Mijn producers moesten schotten onder mijn armen aanbrengen zodat ik enigszins staande kon blijven achter de micro’, zegt ze over die periode. ‘Eigenlijk was dat wel mooi en toepasselijk: ik zong over je rug recht houden, terwijl ik me létterlijk recht moest zien te houden.’ (glimlacht)

Schuchter, als een bang vogeltje dat uit het nest was getuimeld, ving Gloria Gaynor de eerste zin aan: ‘First I was afraid, I was petrified.’ En dat was ze ook werkelijk. Het liedje gaat over een vrouw die gracieus over een foute kerel heen walst, maar voor Gloria zelf betekende het compleet iets anders. Zij had te kampen met fysieke pijn. Een ondraaglijke pijn. Uiteindelijk groeide ‘I Will Survive’ in geen tijd uit tot een hymne voor de holebigemeenschap. Gaynor zelf kon nauwelijks van het succes genieten. ‘Ik leefde gewoon van de ene operatie naar de andere toe’, zegt ze. ‘Het waren er tientallen. Tevergeefs allemaal, want de pijn bleef. Bijna veertig jaar lang heb ik met helse pijn geleefd. In 2017, terwijl ik aan het shoppen was in New York, bereikte ik echt het dieptepunt. Ik kon niet meer. Opnieuw voelde ik mijn benen niet meer. Ik kon zo niet verder leven. Jarenlang sliep ik zittend, omdat liggen te veel pijn deed. Uiteindelijk vond ik toch, na eindeloos zoeken, ‘mijn redder’: dokter Melamed M. Hooman. Zo noem ik hem: mijn redder. Hij was de enige die me kon helpen.’

‘Ik had mijn redder gevonden, maar toch was ik doodsbang’, besluit Gloria Gaynor. ‘Bang dat ik zou sterven, want de operatie die ik volgens hem moest ondergaan, was zeer risicovol. Hij moest mijn rug breken en achteraf opnieuw aan elkaar zetten. Kort na de operatie dacht ik ook werkelijk dat het afgelopen met me was. De pijn was tien keer erger dan voordien. Vijf dagen na de eerste ingreep volgde een tweede. En je zal het nooit geloven, maar de dag na die operatie liep ik door de gangen van het ziekenhuis. Echt waar. Het was een wonder! God had nog plannen met me. Ik mocht nog niet gaan. Sinds januari 2018 heb ik geen enkele pijn meer gevoeld. Gedaan met het voorovergebogen lopen en staan. Eindelijk kan ik weer rechtop staan! Zonder hulpmiddelen. Ik heb jarenlang met een looprek en met een korset rondgelopen. Zonder ging ‘t echt niet. Maar de medische wereld en de kennis in verband met rugproblemen is er enorm op vooruitgegaan. Gelukkig maar. Ik heb sinds anderhalf jaar weer zin in het leven. En ik kan weer doen wat ik het liefst doe: zingen en optreden! Ik heb echt een tweede kans gekregen en die wil ik voluit grijpen. Ik trek nu de hele wereld rond om op te treden. Eindelijk kan ik van mijn succes genieten!’