Florence & The Machine op Rock Werchter: zijn er ook hosties? ★★★☆☆
Leviteert Florence Welch aan het begin van de show? We zouden zweren dat de Britse sirene over het podium zweeft in haar nachtjapon-achtige jurk. Als een wanhopige jonkvrouw na een tocht door een doornenwoud, blootvoets, op de vlucht voor de boosaardige verplegers die haar in een gesticht willen opsluiten. Jahaaa, de manie van Welch werkt altijd weer inspirerend. ‘June’ zingt ze klagerig, met haar hoofd in de eigen wentelwereld. Een Kate Bush voor generatie Y.
‘Hunger’ en ‘Ship to Wreck’ krijgen veel bijval op de wei. Welch huppelt gezwind van links naar rechts, nu en dan vervaarlijk met de haren schuddend. De close-ups van haar gelaat op het videoscherm verraden dat ze er een zware tijd heeft opzitten. Een alcoholverslaving, een eetstoornis, een burnout en allerlei varianten op het spectrum: Welch komt van ver.
Dat ze Engelse festivals mag headlinen, is logisch. Daar is ze een soort alternatieve volksheldin. Bij ons heeft ze tal van radiohits gescoord - vooral op Studio Brussel dan - maar een klassieker waar tieners, tantes, oma’s, taxichauffeurs, winkelbediendes en stervoetballers mee meekwelen? Nope, heeft ze niet. Of het zou ‘You’ve Got the Love’ moeten zijn, maar dat was al een hit van Candi Staton.
Welch heeft dus nog lang geen Coldplaystatus maar op de Main Stage dringt ze ons de illusie op dat dat wél zo is. ‘t Is een kunst op zich. Tja, Flo is te nemen of te laten. Of je looft haar vanwege haar fantasie en haar geestesverruimende mélange van pop en folk. Of je vindt haar een hysterische, lichtjes creepy karikatuur uit een Tim Burton-film.
Ze bedankt ons met een iel stemmetje dat behoorlijk komisch aandoet. ‘Patricia’ draagt ze op aan Patti Smith. Het oudje ‘Dog days are over’ heeft niets aan power ingeboet. “Omhels elkaar! Zeg dat je elkaar graag ziet!” kirt ze en prompt vallen vreemden elkaar in de armen om ons heen. “Put your fucking phones away!” krijst ze want voor Flo telt alleen de collectieve euforie, zonder digitale speeltjes.
Om haar haast religieuze begeestering kracht bij te zetten, spurt ze verbeten van de ene naar de andere kant van het podium. Yep, Flo is een ongeketende witte heks die ons allen zal emanciperen. In Gilead zou het niet waar zijn. Under his eye.
De hitjes boren ongefilterde euforie aan: ‘Moderation’, ‘What kind of man’ en natuurlijk ‘You’ve Got the Love’ dat een heuse eucharistieviering aanzwengelt. Als Welch érgens in slaagt op Rock Werchter is dat ze heel even een momentje van gelukzalige verbondenheid op de weide creëert. Want laten we het gelul even in de Sloggi houden: U en ik mogen dan bij wijlen tuk zijn op een onsje vilein cynisme, het is in de verbroedering, de verzustering, het wederzijdse respect en dat soort Phil Bosmans-achtige shizzle dat wij, mensengebroed, elkaar anno 2019 kunnen helen, als het al niet te laat is.
Hoewel - toegegeven - Flo bij momenten nogal ver gaat in haar hippie-tantrum. Zoals wanneer ze strijdlustig ‘Delilah’ zingt in de frontstage, balancerend op een nadarhek, ondersteund door de armen van haar fans wier handen ze één voor één aanraakt. Jezus Van Fuckin’ Nazareth nog an toe! Zijn er ook hosties? Voor mij eentje met samoeraisaus!
Kijk, we willen gerust wat naastenliefde en weirde Rajneesh-achtige crap slikken maar de Eric Cartman in ons druk je niet zomaar één-twee-drie de kop in.
Chance dat we ‘t tenslotte van ons mogen afschudden in ‘Shake it out’. Net op tijd. May the Lord open. (svs)
