Nederlandse vrouwen bereiken halve finale WK voetbal na verdiende 2-0 zege op Italië

De reis gaat door, het avontuur blijft lonken. De Nederlandse vrouwenploeg staat in de halve finales van het WK voetbal en plaatste zich en passant voor de Olympische Spelen van Tokio. De leeuwinnen, zoals ze zichzelf noemen, reizen naar Lyon voor de halve finale, woensdag om 21.00 uur tegen Zweden, dat in Rennes Duitsland met 2-1 versloeg.

Impuls van middenvelders

De Europees kampioen stond na een abominabele eerste helft knap op, onder impuls van de middenvelders Jackie Groenen, Daniëlle van de Donk en Sherida Spitse, die bovendien haar spelhervatting als wapen heeft. Ze legde in de 70ste minuut de indraaiende vrije trap op het hoofd van topschutter Vivianne Miedema, die de bal volleerd raakte. Niet te hard, niet te zacht. Precies goed eigenlijk. En ruim tien minuten later herhaalde Spitse  haar kunstje van de rechterkant, met een heerlijk strakke bal, ingekopt door verdediger Stefanie van der Gragt.

Omdat de Verenigde Staten zich vrijdag ten koste van gastland Frankrijk plaatste voor de halve eindstrijd, is het zeker dat Nederland bij de beste drie Europese landen van de wereld behoort, waarvoor olympische startbewijzen gereserveerd zijn. 

In de braadpan van Valenciennes voltrok zich een voetbalwedstrijd die aanvankelijk bijna elke beschrijving tartte, zo slecht als het spel van Italië en Nederland was, de kwartfinale van een WK nog wel. Gelukkig voor Nederland was de tweede helft opmerkelijk beter, en viel op de overtuigende zege uiteindelijk niets af te dingen.

Te warm

Het was eigenlijk te warm om te voetballen. Een graad of 33 in de schaduw, maar de wedstrijd vond plaats op een veld vrijwel zonder schaduwen, met steile tribunes en bijna windstil. De wedstrijd was al tijden geleden vastgesteld om 15.00 uur, vermoedelijk met de gedachte dat een Aziatisch land zou voetballen en het in Japan of China een prettige tijd van tv-kijken was. Maar de warmte was geen excuus voor het gepruts van Nederland tot de rust, met zo ongelooflijk veel onnodig balverlies.

In de tweede helft herpakte het elftal van Sarina Wiegman zich uitstekend, en was de ploeg al voor de doelpunten geregeld dicht bij een treffer, onder meer met het mooie, geplaatste boogballetje van Daniëlle van de Donk op de lat. De overwinning was een logisch gevolg van de toenemende druk in de tweede helft, waarin een doelpunt op een gegeven moment niet meer kon uitblijven. Vivianne Miedema en Stefanie van der Gragt kopten de vrije trappen van Sherida Spitse uiteindelijk prachtig in.

De eerste helft was onaanvaardbaar. De Nederlandse vrouwen willen erkenning. Ze willen meer beloning. Dat mag allemaal, maar dan zijn ze ook toe aan dezelfde benadering. En vooral de aanval bleef tot de rust ver beneden zijn niveau. De wat apathische spits Vivianne Miedema, die een hekel heeft aan hitte met voetballen. En het was een kwelling om Shanice van de Sanden te aanschouwen. Vrijwel alles ging mis. Zoveel mislukte acties. Ze waren niet te tellen. De dreiging van haar snelheid blijft altijd bestaan, maar zelfs als ze weg was gelopen van haar tegenstander, volgde meestal iets vreemds, iets onbegrijpelijks, iets dat mis ging.

Beerensteyn

Bondscoach Sarina Wiegman was niet gezwicht voor de druk om de succesvolle invaller Lineth Beerensteyn te laten starten. Het knappe aan Van de Sanden is dat ze het wel blijft proberen, dat ze blijft gaan, en dat ze dus ook tot gevaar kwam, bij een voorzetje op Miedema bijvoorbeeld, kort na rust. Miedema kon de bal net niet genoeg raken. En even later zette ze weer goed voor, nu op Lieke Martens, die niet voldoende kon uithalen. Zo bezien is het ook begrijpelijk dat Wiegman Van de Sanden weer lang liet staan, al zal Beerensteyn zich hebben verbeten op de bank. Net op het moment dat Van de Sanden beter ging voetballen, verving Wiegman haar door Beerensteyn. En Oranje drukte door.

Voor rust kreeg Nederland slechts één kans, toen Spitse van even buiten het strafschopgebied een vrije trap mocht nemen. Het was een veredeld rollertje. Dan was het af en toe redelijk combinerende Italië dichter bij een doelpunt, via Bergamaschi en een schuiver van Giacinti. Na rust werd steeds duidelijker dat Nederland ging winnen, vooral omdat Groenen ballen bleef afpakken, Spitse haar traptechniek koesterde en Van de Donk duels ging winnen en steeds beter passte. Miedema, Martens en Beerensteyn waren voortdurend dreigend.

Doelpunten waren een kwestie van tijd. Ze vielen uit vrije trappen, één van de wapens van Oranje. Nederland weet zaterdagavond laat wie de tegenstander is, woensdag in Lyon. Zweden of Duitsland. De reis gaat door.