‘Tamino? Tamiyes!’ Tamino gaat Leonard Cohen achterna op Rock Werchter ★★★★✩
‘Vocaal gezien heeft hij heel de wei opgekuist, punt,’ vatte fotograaf Stefaan Temmerman het samen. Hieronder wat aanvullende gedachten.
Nummer één: Tamino’s stem gedijt in alle registers, maar in de laagte vind ik hem het mooist. Het machtige ‘Cigar’ gebruikte dezelfde aansteker waar Leonard Cohen jarenlang zijn sigaretten mee aanstak. Nog méér Cohen in ‘Indigo Night’: ‘Imagine, the girls around town assemble / The traveler’s son they come asking.’ Hoe Lenny in zijn leven nooit één keer zijn stem verhief, nooit één keer van tempo wisselde, maar wel altijd de diepte van een zinkgat suggereerde: dat kan Tamino op zijn best ook.
Nummer twee: mooie outfit. Dat zijn djellaba aldoor fotogeniek wapperde in de wind – niet mis in combinatie met die uit Grieks marmer gebeitelde neus – wil zeggen dat er op Tamino een ventilator stond gericht, en dat ik die bij dezen graag wil lenen.
Nummer drie: Tamino weet wat een goede cover is. Een tijd geleden pakte hij uit met ‘My Kind of Woman’ van Mac DeMarco (later vandaag nog te zien in dezelfde Barn), nu was het tijd voor ‘Seasons’ van Chris Cornell, uitgebeend tot z’n kleinste essentie. Amper begeleiding behalve één monotone baslijn, geen noot te veel of te weinig.
Nummer vier: zijn grote troef blijft - naast dat loeiende alarm dat-ie in z’n keel heeft zitten - zijn Arabische afkomst, die zich vooral roerde in nummers als ‘Sun May Shine’ en ‘So It Goes’. Nu weten we tenminste wat het zou geven als Thom Yorke in Egypte geboren was. De sfeer, in zijn eigen woorden: ‘Verdriet, maar met een rechte rug gebracht.’ Trouwens: ooit opgemerkt dat Tamino een geweldige Aladdin zou zijn? Ik zou alleszins auditie doen als z’n vliegend tapijtje.
Nummer vijf: snel gaat ‘m ook af. ‘W.O.T.H.’ (Will of This Heart) was een rocksong met drums die als rotsblokken van een bergtop donderden - in de toekomst nog van dat!
Nummer zes: goede teksten. Als u één regel wilt onthouden, laat het er dan één zijn uit ‘Verses’: ‘Yesterday I was a word / Now I am a happy song.’ Een leugen - Tamino doet niet aan happy songs - maar een móóie leugen.
Nummer zeven: ‘Habibi’ blijft - ook achthonderdzevenennegentig luisterbeurten later - mysterie uitstralen. Je wordt uitgenodigd om te gaan loeren achter het hoekje van de straat waar u ‘s nachts niet met de hond zou gaan wandelen. Hij zong het nooit loepzuiverder, volwassener en – zo leek – kwáder, alsof hij met de song vocht, en won.
Nummer acht, en dan mag die ventilator komen: er waren weer veel mooie bordjes te lezen, maar op de beste stond een kekke samenvatting. ‘Tamino? Tamiyes!’
