Waarom Rock Werchter een beetje meer rock-’n-roll kan gebruiken

Met een bonzende bierkater sleep ik mijn vege lijf onder de brandende zomerzon van Klub C naar de Main Stage. Een voettocht over een brede lap grond die uitnodigt tot jezelf vergalopperen aan levenslust, maar toch verloopt de mensenstroom met een haast militaire precisie. 

Niemand gaat van ’t padje, letterlijk noch figuurlijk. “We’ll wish we could come back to these days, these days”, zingt Macklemore, terwijl ik met een heimwee terugdenk aan de tijd dat een muziekfestival nog een beproeving was. Hoe je lichaamssappen en ontbering moest doorstaan om je favoriete bands live aan het werk te zien, hoe je samen in de loopgraven en in de shit stond. Met je arm om nieuwe vrienden en een stukje stof om je pols dat niet alleen een heleboel herinneringen, maar ook enkele bacteriële infecties huisvestte. Is dertig te jong voor nostalgie? 

Ik struikel bijna over een man die languit op de grond ligt. Bloednuchter, maar wel aan het genieten van een vrije zaterdag op de wei die de Schuer ieder jaar met liefde ombouwt tot Vlaand’rens favoriete vakantiepark.

Pennenzakkenrock

Hoewel de Belg het Nederlandse Best Kept Secret heeft geannexeerd op een manier waar Napoleon postuum nog stijver van zou worden, blijft Rock Werchter officieel het eerste Belgische zomerfestival. Een traditie die jaarlijks moet gevierd met de collega’s, met de kotgenoten of met de ouders; de aankondiging van de grote vakantie en de gelegenheid om nóg wat meer tijd door te brengen met mensen die u tijdens het jaar toch al constant ziet. Een beetje het pennenzakkenrock voor volwassenen, quoi.

Maar waar we vroeger de speelplaats af stormden, kleiwerkjes aan diggelen smeten, met onze fietsbel rinkelden en onszelf ziek dronken aan de dodelijke mix van Caprisun en Fristi onderging u dit weekend als makke lammetjes, gedreven door de herdershond die conformiteit heet. Wanneer ik enkele mensen aanspreek om te vragen waar ze naartoe gaan, halen ze hun uitgeprinte schemaatje boven of wijzen ze naar de bar waar men uit minstens vier verschillende soorten droge witte wijn kan kiezen. Niemand, werkelijk niemand krijst “naar de zak”, en dan hebben we het niet over die felgekleurde polyester luchtballen die de weide hebben ingepalmd. (Geen nood, de reclameboys met een B2B-ticket verbleven vooralsnog veilig in de VIP.)

Já, het was warm, maar verdorie, u was zelfs niet een beetje chaud. Mensen die tijdens de werkweek in de commentaarsectie foeteren op hangjongeren liggen nu uitgezaaid over een Brabants grasveld, ietwat jeugdiger festivalgangers zoeken en vinden schaduw op de tribunes van de Klub C-tent waar ze meeknikken met zowel Khruangbin als Raleigh Ritchie, als scrolden ze verveeld door hun Spotify Discover Weekly. Om het met de woorden van Lizzo te schreeuwen: “I don’t know what the fuck is up with y’all, but bitch let’s GOOO!”

Natuurlijk waren er de kids die alles gaven in de moshpit bij Denzel Curry, de postrockers die zichzelf lieten verpletteren door de wall of sound van Mogwai, de feestbeesten die een been uitdansten bij The Blaze en een polonaise vormden bij Zwangere Guy, de tieners die eigenhandig hun amandelen knipten door mee te schreeuwen met Yungblud en de fanboys en -girls die huilend naar de handen van Florence Welsh reikten, maar over het algemeen was iedereen niet meer dan het sociaal aanvaarde niveau van uitgelaten, waren de meesten netjes ingesmeerd en was het leeuwendeel zo godvergeten beleefd dat ik me af en toe afvroeg of ik niet op een barbecue was beland waarvan het Facebook-event per ongeluk op ‘openbaar’ stond. “A millennial that babyboomers like” om het met de woorden van The 1975 te schrijven.

Gintonic en gusto

Rock Werchter is een festival geworden dat je met twee woorden moet aanspreken. Niet omdat de ‘Rock’ weer zo prominent aanwezig is – de line-up is netjes uitgebalanceerd tussen gitaar, getier en gebounce – wel omdat dat nu eenmaal de merknaam is.  ‘Rock Werchter’ is een product, maar laat wel wezen: dat product staat volledig op punt. Op de podia prijken gevestigde waarden naast hippe acts, te ontdekken bands en Belgische trots – een programmator die zowel Tool als Brockhampton als The Murder Capital aan zijn affiche toevoegt weet heus wel waar hij of zij mee bezig is. Het terrein wordt ieder jaar nog meer op punt gesteld, met kunstwerken, zitplekken en uniform gebrande foodstands waardoor ik de durum amper kan terugvinden omdat het kraam dezelfde uit spaanplaat opgetrokken voorgevel heeft als de handgerolde glutenvrije Vietnamese loempia’s en de cold brew met kokosmelk. 

Het hele gebeuren verloopt zodanig gestroomlijnd dat zelfs wachten voor bonnetjes  tot een minimum beperkt wordt, en het gras is zo proper dat wanneer er toch per ongeluk een bekertje onder mijn voetzool kraakt ik paniekerig naar mijn haar grijp om te voelen of ik mijn zonnebril nog heb. 

Álles wordt eraan gedaan om het de festivalganger naar de zin te maken. Maar misschien verwijderen zomerfestivals met hun smet ook meteen hun smoel? Het begin van de zomer zou gepaard moeten gaan met escapisme, maar hoe kan je jezelf verliezen op een plek met alle comfort van thuis? Goed, u had uw gintonic, maar waar was in godesnaam uw gusto?

Teambuildingevent

Vijftig jaar na de legendarische Summer of Love kan het verschil niet groter, en komende van een persoon die permanent vochtige doekjes bij zich heeft is dat best frappant. Als de hachelijkste situatie van je evenement op de parking plaatsvindt dan mag je je securitymensen een schouderklopje geven, maar zit je toch ook een beetje met een probleem. Op zijn best lijkt een festival op georganiseerde religie, op zijn slechtst wordt het een teambuildingevent. Rock Werchter heeft nog net geen mailing moeten uitsturen om te zeggen dat we best ook een zwembroek inpakken want dat het wel eens warm kon worden.

Het dichtst dat ik dit weekend in de buurt kwam van rock-’n-roll was toen een dame aan een tuintafel in de dorpskern van Werchter in haar bh het glas hief naar enkele locals. “This is how we say from Russia with love: chlamydia!” De processierups lijkt zo de overdraagbare aandoening die de Werchter-ganger verdient. Een passieve ervaring waarvoor je niet eens (seksueel) contact moet maken, een beleving die je komt aanwaaien terwijl je van een met water aangelengd pintje nipt, een eenmalig gebeuren waarvoor je je jeans in de kookwas moet gooien en waar je twee weken later nog over neut tegen je omgeving.

Rock Werchter verdient beter dan wat u het afgelopen weekend tentoonspreidde. Voor de volgende editie hebben we dan ook maar één devies: iedereen een beetje meer chlamydia.