Van de burgeroorlog in Kosovo naar Sclessin: het opvallende parcours van Standard-aanwinst Vojvoda

Het Oost-Duitse Jena in de deelstaat Thüringen, vier jaar geleden. Bij de plaatselijke vierdeklasser Carl Zeiss - een satellietclub van Roland Duchâtelet - strijkt Vojvoda neer. Niet doorgebroken bij Standard, amper kansen gekregen bij STVV. Op zoek naar speelminuten. “Ik vond het op dat moment belangrijk om te spelen”, grijnst hij. “Om ervaring op te doen en volwassen te worden. Ik had geen zin om tijd te verliezen bij de U21. Ik wilde mijn carrière opbouwen. Petit à petit. (denkt na) De omstandigheden waren zeker niet gemakkelijk in Jena. Ik zat op een kamer van vier op vier, helemaal alleen. Mijn broer kwam soms, dat wel. Weinig spelers zouden zoiets aanvaard hebben. De omgeving was niet leuk, ik had weinig geld. Het was mentaal heel moeilijk. Die ervaring heeft me sterker gemaakt, heeft ervoor gezorgd dat ik hier nu sta. Ik weet vanwaar ik kom. En weet je: iedere voetballer heeft zijn geschiedenis.”

De geschiedenis van Vojvoda is opmerkelijk. Hij werd geboren in Duitsland - zijn ouders zijn Kosovaars. “Tijdens de burgeroorlog werden we teruggestuurd naar Kosovo. We zijn daar een jaar gebleven. Mijn vader heeft oorlog gevoerd - ik heb er zelf niet al te veel herinneringen aan. Op mijn drie jaar konden we dan naar België komen omdat hier twee tantes woonden.”

Het maakt dat Vojvoda drie paspoorten heeft. Een Belgisch, een Albanees en een Kosovaars - sinds 2017 is hij international voor Kosovo. “Omdat mijn land niet officieel bestond, speelde ik eerst voor de U21 van Albanië. (trots) Ik heb altijd gezegd dat ik voor Kosovo zou kiezen op het moment dat de FIFA ons zou erkennen. Ik heb woord gehouden. Ik ben écht fier. Ik, international. Niemand had het een paar jaar geleden durven denken.”

Net zomin als het feit dat de rechtsachter een paar weken geleden een contract tekende bij zijn Luikse jeugdliefde. “Het is thuiskomen”, lacht hij. “Een nieuwe etappe in mijn leven. Dit is de grootste club in België. Reims toonde interesse, net als AA Gent. Maar Standard zat altijd in een hoekje van mijn hoofd. Ze moesten me niet overtuigen, de goesting was er meteen. Ik wist dat ik ooit zou terugkeren op Sclessin. Ik hoop hier nog veel dingen te realiseren. Met de hulp van de technische staf, de coach en ook de ploegmaats. Als er één ding is dat ik geleerd heb: talent alleen volstaat niet.”