Direct naar artikelinhoud
Podcast en boek

16 jaar geleden ging Lucien Van Impe eten met een dode wielrenner. Hoe kan dat?

Lucien Van Impe in 1977.Beeld AFP

In 2003 gaat wielerheld Lucien Van Impe een hapje eten met zijn vroegere rivaal José Manuel Fuente. Op zich niets bijzonders. Alleen is de Spaanse klimmer op dat moment officieel al zeven jaar dood. Zestien jaar lang blijft het etentje Van Impe op de maag liggen. Een podcast en een boek moeten nu eindelijk voor verlossing zorgen.

“Als ge dood zijt, zijt ge dood.” Oud-Tourwinnaar en rasklimmer Lucien Van Impe bekijkt de zaken graag nuchter. Maar dat verandert wanneer hij in de zomer van 2003 een vreemd telefoontje krijgt. Of hij een reünie met Jose Manuel Fuente zou zien zitten, vraagt de man aan de andere kant van de lijn. Die is in het land en zou graag iets gaan eten met Lucien en zijn vrouw Rita. Fuente? Die herinnert Van Impe zich maar al te goed. Het was de enige renner die hem in de bergen pijn kon doen, zal hij later zeggen. Een etentje om wat herinneringen aan vroeger op te halen, lijkt dus een goed idee. Alleen is er een praktisch probleem. Fuente kan helemaal niet in het land zijn. De man overleed immers zeven jaar eerder al aan een slepende nierziekte.

Nuchtere Lucien gaat toch op de uitnodiging in. Uit nieuwsgierigheid. Maar de mosselen die hij in restaurant Belle Vue in Geraardsbergen samen met Fuente degusteerde krijgen een wat wrange nasmaak. Er wordt die avond een foto gemaakt van Lucien en El Tarangu, de bijnaam die José Manuel in Spanje kreeg. Een foto die in de regionale pers verschijnt en later ook nationale weerklank krijgt. Maar niemand gelooft dat Lucien die avond met de dood gewaande renner aan tafel zat. Ook al vertelt Van Impe dat zijn tafelgenoot details en anekdotes opdiepte die enkel de echte Fuente zich zou kunnen herinneren. 

Lucien Van Impe.Beeld Jef Boes

“Hij leek bovendien ook echt op de renner van vroeger”, vertelt Van Impe. “Akkoord, hij had nu wel een baardje en was wat kilo’s bijgekomen. Maar toen hij zijn handen over zijn gezicht hield en je enkel zijn ogen kon zien, was dat echt de blik van de Fuente die ik heb gekend.” Bovendien liet zijn vroegere rivaal uitschijnen dat hij zijn eigen dood in scène had gezet. Een poging om de financiële problemen uit te wissen waar hij na het faillissement van zijn fietsenwinkel mee kampte. Het mag niet baten. Het verhaal van Van Impe wordt vooral op gelach onthaald. Dat de Spanjaard na het etentje spoorloos verdween geeft Van Impes geloofwaardigheid een extra deuk.

Klamme handjes

“Daarom heeft Lucien het verhaal van het etentje de voorbije zestien jaar aan niemand meer verteld. Uit schrik dat ze hem gek zouden verklaren”, zegt Filip Osselaer, sportchroniqueur van beroep en vriend des huizes bij de Van Impes. Zelfs tijdens de urenlange interviewsessies die aan het schrijven van Luciens biografie voorafgaan komt het etentje in restaurant Belle Vue nooit ter sprake. Osselaer: “Lucien had het wel een aantal keer over een ander, spectaculair verhaal. Maar dat zou hij later weleens vertellen.” Wanneer de biografie geschreven en gedrukt is komt de bizarre avond in restaurant Belle Vue uiteindelijk toch ter sprake. En Osselaer krijgt een opdracht mee. Van Impe wil – na zestien jaar – nu eindelijk weten hoe de vork precies in de steel zit.

Lucien Van Impe toen hij in 1976 de Ronde van Frankrijk won.Beeld rv Collectie Wielermuseum Roeselare

Het begin van een lange tocht die Osselaer naar Benidorm, Oviedo, Limanes en natuurlijk ook restaurant Belle Vue in Geraardsbergen leidt. Een jaar lang pendelt hij tussen Spanje en de Vlaamse Ardennen. Gewapend met die ene foto van die ene onwaarschijnlijke avond. Op zoek naar mensen die El Tarangu hebben gekend en het onderscheid kunnen maken tussen feit, fictie en leugen. “Ik wou Fuente echt leren kennen”, vertelt Osselaer. “En dat kon alleen door zijn levensloop te volgen. Door op plekken te komen waar hij ook was geweest. Door te lopen waar hij had gelopen.” 

Door die aanpak belandt Osselaer op gegeven moment voor de deur van Maria Elena, de weduwe van El Tarangu. Met klamme handjes. In zijn auto heeft hij immers een foto liggen waarop misschien wel haar dood gewaande echtgenoot te zien is. Een foto die haar leven van het ene op het andere moment op zijn kop zou kunnen zetten. “Heel even heb ik getwijfeld of ik het wel kon maken haar die te tonen. Maar ik moest wel wou ik weten wat er die avond in Geraardsbergen echt is gebeurd.”

Rode stippen

Osselaer beschrijft zijn zoektocht in het boek De man die doodging (vervolgens mosselen bestelde, de rekening vroeg en verdween). Maar ondertussen waren ze ook bij uitgeverij Borgerhoff & Lamberigts in de ban van El Tarangu. Het wonderbaarlijke verhaal van José Manuel Fuente kon nog wel een addendum gebruiken, vonden ze daar. En dus riepen ze de hulp in van AudioCollectief SCHIK. De drie dames achter dat collectief hebben met de podcast BOB, waarin ze graven in het verleden van een dementerende vrouw, zowat elke prijs gewonnen die in de Lage Landen met zo’n podcast te winnen valt. En net toen waren ze op zoek naar een nieuw verhaal om in te duiken. El Tarangu kwam dus als geroepen. Al was er aanvankelijk ook wat koudwatervrees, vertelt Nele Eeckhout, één van de drie leden van het collectief. “Wij hebben namelijk niet zo veel met sport. En met wielrennen zo goed als niks eigenlijk.” Zo komt het dat je in de eerste aflevering Mirke Kist, een ander lid van het collectief, aan Van Impe hoort vragen wat die witte trui met die grote rode stippen nu precies te betekenen heeft.

SCHIK, het collectief dat de bejubelde podcast ‘Bob’ maakte, is terug met de nieuwe podcastreeks ‘El Tarangu’.Beeld RV Sanne Delcroix

“Maar we waren wel direct geïntrigeerd door het verhaal”, zegt Eeckhout. “Dat stelde ons gerust. Je hoeft  geen koersfanaat te zijn om te willen weten wat er zich die avond in restaurant Belle Vue precies heeft afgespeeld.” Wanneer de drie zich in het wielrennen gaan verdiepen, gaat bovendien een wereld open. Eeckhout: “Wij hadden echt geen idee waar het in die sport nu eigenlijk over gaat. We hebben echt aan verschillende mensen gevraagd wat zo’n wedstrijd nu precies spannend maakt. We begrepen dat gewoon niet.” Maar de drie leren snel. “We ontdekten bijvoorbeeld het verschil tussen wielrennen en koers. Het ene is de sport, het andere gaat over hele gewone jongens die plots helden worden. En hoe die vervolgens mythische allures krijgen. De koers is een rare wereld die bol staat van de intriges en vreemde verhalen, zoals dat over El Tarangu. Dat was wat ons fascineerde. De menselijke jus die aan dat soort verhalen zit.” 

Luie zondagen

De dames van SCHIK haakten hun karretje aan dat van Osselaer. Die speelde de geluidsopnames die hij al maakte aan ze door en nodigde hen uit om samen met hen naar Spanje te trekken voor de ontknoping van het verhaal. “Maar het boek en de podcast zijn wel twee verschillende dingen”, klinkt het bij het audiocollectief. “We slaan een ander pad in. We willen meer doen dan enkel het mysterie ophelderen. Ons gaat het vooral om de mens achter die Fuente. Wat voor soort man moet je zijn om je eigen dood in scène te zetten? En als blijkt dat de man die met Lucien ging dineren een bedrieger was, hoe heeft die het dan in zijn hoofd gehaald om zich uit te geven voor een renner die zeven jaar geleden onder massale publieke belangstelling begraven werd?” 

José Manuel Fuente in 1971. Is hij nu echt in 1996 gestorven aan een slepende nierziekte of zette hij zijn dood in scène?Beeld AFP

Hun zoektocht van de voorbije maanden leverde de leden van SCHIK niet alleen de nodige antwoorden op, het wakkerde ook de liefde voor de koers aan. “Diehardfans zijn we nog niet”, zegt Eeckhout. “Maar we kijken wel op een andere manier naar de wedstrijden. Vroeger waren die een soort achtergrondbeeld op luie zondagen, met het commentaar van Michel Wuyts en José De Cauwer als soundtrack. Nu zitten we toch geïnteresseerder voor de buis.”

Het laatste woord in dit verhaal is voor Lucien Van Impe zelf, de man die zestien jaar geleden met een dode wielrenner ging eten. “Ik heb daar in de weken na dat etentje van wakker gelegen”, vertelt hij aan de telefoon. “Ik begreep niet wat me overkomen was. Natuurlijk wist ik dat Fuente dood was. Maar die man met wie we in restaurant Belle Vue aan tafel zaten wist dingen die alleen een coureur kon weten. Hij had een antwoord op alle vragen die ik hem stelde. En dan begin je toch te twijfelen.” Van Impe is opgelucht dat hij, zestien jaar na datum nu eindelijk de hele Fuente-saga kan afsluiten, vertelt hij. Wie wil weten wat er die avond in Geraardsbergen precies is gebeurd, kan hij voortaan doorverwijzen naar het boek en de podcast. “In de hoop dat ze me nu alsjeblieft met rust laten.” 

Luie zondagen
Beeld RV

De zesdelige podcast El Tarangu is vanaf maandag 8 juli wekelijks te beluisteren via vpro.nl, sporza.be, Apple Podcasts en Stitcher.

Het boek De man die doodging (vervolgens mosselen bestelde, de rekening vroeg en verdween) wordt uitgegeven bij Borgerhoff & Lamberigts en ligt vanaf 14 juli in de winkel.