Arthur van ‘Schuif Af’ verzamelt kruisbeelden als herinnering aan z’n jeugd: “M’n vrouw wordt er helemaal gek van”

Het is eens iets anders dan schilderijen aan de muur: kruisbeelden in diverse soorten en gewichten. Acteur, zanger en schilder -Arthur Reijnders is best trots op z’n speciale collectie. “Toen m’n suikertante stierf, moesten we het huis van m’n bompa gaan leeghalen”, vertelt hij. “Een heel groot huis en in elke kamer hing wel een kruisbeeld. Die werden allemaal in een doos gegooid en m’n schoonbroer wilde ze naar het containerpark brengen. ‘Ho, wacht, ik zal die wel -meepakken’, zei ik nog op het nippertje.”

Inderdaad. De eerste kruisbeelden van bij m’n suikertante hing ik thuis in m’n woonkamer op. De meeste mensen die bij me binnenkwamen, zeiden: ‘O, da’s speciaal…’ Heel wat vrienden en kennissen deden me daarna spontaan kruisbeelden cadeau en zo is m’n verzameling gestaag gegroeid. En nu is mijn hele muur ermee behangen. Het heeft iets, hé?

Wel, da’s een heikel punt. (lachje) Op rommelmarkten heb ik hier en daar nog wel een kruisbeeld op de kop getikt, tot ik zwaar onder m’n voeten kreeg van m’n vrouw... Als het van mij afhangt, zouden hier honderden kruisen hangen, maar ik vrees dat ik dan buitenvlieg. Ik mag er nu geen meer kopen van m’n vrouw. Eén muur vol kruisbeelden is voor haar meer dan genoeg. Ze wordt er helemaal gek van.

Ah ja, ze moet die al eens afstoffen en zo hé. En dat vindt ze niet zo leuk.

Voilà. (lacht) Ik heb een heel brave vrouw. En ook al hangen er enkele kruisbeelden bij uit haar ouderlijke huis - zoals dat exemplaar achter glas en dat fijne kruisje dat nog op de doodskist van haar moeder lag - een fan zal ze nooit worden.

Ze hebben vooral emotionele waarde, omdat ze uit het huis in Baal van m’n bompa en suikertantes komen. Ik was thuis de jongste en om m’n moeder wat te ontlasten ging ik elke vakantie naar bompa. Drie maanden per jaar was ik daar. Ik speelde er met de kinderen uit de buurt, we voetbalden, klommen in bomen. Ik heb me daar goed geamuseerd. En ja, voor het eten moest er altijd een weesgegroetje worden gebeden. Ik vond dat niet erg. Dat was vanzelfsprekend.

Ja, absoluut. Ik verzamel die als herinneringen aan m’n katholieke jeugd en vooral aan dat grote huis van m’n bompa.

Niet echt. Ik ben katholiek opgegroeid, maar ik ben het nu niet meer. Ik ben wel spiritueel. Ingeborg heeft me de weg gewezen. Ik geef wel toe: er zit ook veel spiritualiteit in de katholieke kerk. Maar ik geloof nu meer in maanengelen, aartsengelen en andere krachten dan in Jezus.

In mijn geval zeker niet. Op een dag hoorden we een luide boenk. Wat bleek? Er was een groot kruis naar beneden gevallen. En in z’n val had dat het kruisbeeld eronder geraakt, waardoor die Jezus half los kwam. Ik heb hem hier zo ondersteboven laten hangen, met een arm af. Da’s nu één van m’n lievelingen. Ik vind ze allemaal wel mooi. Maar ik ga er niet mee slapen, hoor. (lachje)

Dát was niet kapot, maar het Christusbeeld dat eraan hing wel. Helemaal gebroken. Ik heb dat kruis dan maar uit de living weggehaald, en het op m’n honden- en kattenkerkhof in de tuin gezet. Je kan ’t niet meer zien nu, het is overwoekerd. En in m’n rommelkot - Château Arthur waar vroeger opnamen voor ‘Schuif Af’ plaatsvonden - ligt nu een Jezus met kapotte armen.

Ja. (wijst naar een schilderij van een Christusbeeld met daarnaast een teddybeer, nvdr) Dat is één van m’n eerste schilderijen. Het beeld stond in het ouderlijke huis te Mechelen in de living. Ik heb zelf ook een groot beeld, van een heilige met een kind. De mop is: toen mijn vrouw kind was, sloegen zij en haar zus zulke beelden kapot op de straat om te kunnen krijten. Wat een gemiste kans voor mijn verzameling.