Eén miljoen mensen maken van de Belgische Tourstart een volksfeest
“Nu weet ik het zeker: de Tour is magie”
Twee dagen lang was Brussel helemaal in de ban van de Tour, en het werd een ongezien volksfeest. Met 1 miljoen bezoekers uit binnen- en buitenland heeft de Ronde van Frankrijk haar Belgische start niet gemist. Zeker niet met Greg Van Avermaet in de bolletjestrui en Wout van Aert op een zucht van het geel. En met een glunderende en emotionele Eddy Merckx. “Dit is het allermooiste moment na mijn sportcarrière”, zegt hij. “Merci, merci, merci.”
De cijfers zijn zoals de stad Brussel ze had gehoopt. Een half miljoen toeschouwers op zaterdag, nog eens een half miljoen op zondag, en amper incidenten. Alleen een reeks getakelde wagens – 137 op zaterdag en 107 op zondag – die langs het parcours geparkeerd stonden. Of ook de horeca van dat succes kan meegenieten, is nog afwachten tot de stad dinsdag alle data heeft verzameld. Hoe dan ook is burgemeester Philippe Close (PS) tevreden met de investering van 11 miljoen euro om de Tour naar hier te halen. Hij spreekt over een “investering op lange termijn”, die vooral het imago van de hoofdstad moet verbeteren.
Muur afgezet
AFP
Dat het imago van Brussel dit weekend fors is opgepoetst, mag duidelijk zijn. Letterlijk – de straten en pleinen lagen er kraaknet bij – maar ook door de feestelijke sfeer waarin de stad was ondergedompeld. Een volksfeest, al van bij de start op zaterdag aan het Koningsplein, tot de finish op zondag aan het Atomium. Een sfeer die ook uitlopers had in de rest van het land. Op de Muur van Geraardsbergen stonden zo’n 18.000 mensen – en de drie lokale reuzen – te wachten op het Tourcircus. Nóg meer dan voor de Ronde van Vlaanderen, en voor het eerst werd de mythische helling zelfs even afgesloten voor nog meer publiek. Helemaal volzet. Rond de Kapelmuur stonden een kleine 10.000 fans uit alle windstreken te wachten op de renners. Uitgelaten, vrolijk, klaar voor een feestje.
ISOPIX
“Merci Brussel!”
Maar als er één iemand dit weekend genoten heeft, dan wel Eddy Merckx. “Dit is het allermooiste moment na mijn sportcarrière. Ongelofelijk”, zegt hij zondagavond geëmotioneerd. “Merci aan de Tour de France dat ze mij vijftig jaar later op deze manier herinnerde. Merci Brussel. Merci België. Merci aan iedereen die is komen kijken. Merci aan iedereen die heeft meegewerkt aan dit wielerfeest. Ik had dit nooit verwacht. Zo’n massa volk.” Vooral door het open schuifdak van de Tourdirectie-auto door de straten van zijn stad rijden was onvergetelijk. “Het ene kippenvelmoment na het andere. De Tour is magie. Nu weet ik het wel zeker. Ik moet nu wel zo stilaan beginnen geloven dat ik in mijn sportcarrière blijkbaar iets uitzonderlijks heb gedaan.” Op maandag geeft hij nog de start in Binche en daarna trekt hij zich even met zijn familie thuis terug van de Tour. En is het Belgische luik ook officieel voorbij.
gjg
gjg
REUTERS
Het imago van Brussel is dit weekend fors opgepoetst. Letterlijk – de straten en pleinen lagen er kraaknet bij – maar ook door de feestelijke sfeer waarin de stad was ondergedompeld
“Jessy” wil inderdaad trouwen
Toen het Tourpeloton zaterdag voorbij zoefde langs de gemeentelijke basisschool in Tollembeek, hield niemand op televisie nog de coureurs in de gaten. Het spandoek van Pieter De Maeseneer (34) ging met alle aandacht lopen, want daarop stond in grote letters “Jessy, wil je met mij trouwen?” Die verrassing had zijn vriendin eigenlijk ’s morgens al kunnen ontdekken: het koppel woont met hun twee kindjes tegenover de school waar het doek op de speelplaats lag. “Had ik door het raam gekeken, had ik het al gezien”, zegt Jessica Van de Eede (31). “Maar ik ontdekte het pas op televisie. Ik was nog nietsvermoedend aan het zwaaien naar de helikopter die boven ons hing, en zag pas toen we terugspoelden het spandoek in beeld. Dan is Pieter op zijn knie gegaan. Natuurlijk heb ik ja gezegd.”(sir)
Onze reporter wordt in haar thuisstad (eventjes) aangestoken door de koersmicrobe
Word ik nu tóch nog wielerliefhebber?
Het begon met een praalwagen van cordon bleu met kip. Het ding rijdt voorbij terwijl ik bij de bakker pistolets ga halen. Hoe de Tour de France er zou gaan uitzien, daar was ik min of meer op voorbereid. Maar de reclamekaravaan? Ho maar! Voor zoveel surrealisme had niemand me gewaarschuwd. Word ik nu, na eeuwige desinteresse, tóch nog wielerliefhebber?
De buren en ik schuifelen een beetje ongemakkelijk aan de dranghekken. Het stukje van de ereronde langs het kanaal is niet de populairste plek om te kijken. We staan er wat verloren bij, net te ver van de echte wielergekte. Het is genieten. Van de zon, van de stilte – geen auto’s, geen trams, alleen het geronk van een helikopter – en van proper schoongeveegde straten. Maar wie die 176 coureurs zijn, dat weten we ook maar half-en-half. Er zijn er die denken dat Vlamingen in de baarmoeder naast een baksteen ook een koersmicrobe kregen ingeplant, voor mij geldt het niet. Niet toen ik als kind opgroeide op enkele tientallen meter van de start van de Brabantse Pijl, niet toen ik op die zondagen wakker werd van het Rodania-gejengel in de vroegte, en al zeker niet toen ik die fameuze Brabantse hellingen zélf moest oprijden met een niet-koersfiets.
Maar de Ronde van Frankrijk, dat is toch nog van een andere orde. Daar keek mijn grootmoeder altijd zo graag naar. Voor de landschappen, en ook wel voor de fysieke prestaties van de coureurs. Ik keek soms mee. Alleen al voor haar kan ik die Ronde in eigen stad niet missen. Voor eigen voordeur, zelfs. Ik zie Colombiaanse vlaggen, Britse en Nieuw-Zeelandse. Hoe arrogant zou het zijn als ik dan niet eens even de straat oversteek. Of een paar kilometer verder wandel, naar de arrivée aan het koninklijk paleis. Het is daar dat de échte feestsfeer komt aangewaaid. De laatste rechte lijn zindert. Van de tientallen kinderen in het geel, tot de honderden petjes met ‘Eddy’ erop. De Tour zoals die moet zijn: vreugde, een vleug spanning, een laatste valpartij voor de meet, een Vlaming die al een trui binnen heeft en een onverwachte winnaar. Dit weekend dan ook nog eens overgoten met Merckx-nostalgie.
Mijn grootmoeder had het vast graag gezien, dat Brusselse decor op tv. En eerlijk: ik ook. De naam van de ritwinnaar ben ik alweer kwijt. Maar de Tourstart in Brussel, die blijft memorabel. Van begin tot eind.
