‘Ik denk niet dat ik zelf nog ga meemaken dat het taboe rond naakt helemaal verdwenen is’

Marisa Papen is een vrije geest zonder remmingen, filters of gêne. Ze specialiseerde zich in guerrilla-naaktlopen. Ze zet zich via haar ‘Plastic Sushi’-reeks onder meer in voor de natuur, voor gelijke rechten voor beide seksen en tegen religieuze doctrines. Van op de minst evidente – het Vaticaan, de Klaagmuur in Jeruzalem, bij ongerepte stammen in Ethiopië – én mooiste plaatsen ter wereld stuurt ze kunstzinnige en meestal aseksuele naaktfoto’s door. Wat ze doet, is minder simpel dan het lijkt – probeer in een paar seconden tijd maar eens een doordachte en gewaagde naaktfoto te nemen als je elk moment betrapt, gestoord of opgepakt kunt worden – en je moet dúrven. In de New Yorkse wijk Williamsburg werd ze achtervolgd en bespuwd door chassidische joden, nadat ze er naakt in de straten had gedanst.

We treffen haar op het dak van het appartement van een bevriende fotograaf in het 18de arrondissement van Parijs. Het is naar schatting 43 graden Celsius, de poten van onze stoel zakken weg in de smeuïg wordende dakbedekking en er zit een spiernaakte Marisa Papen voor ons. Zwéten!

Je bent hier in Parijs op doorreis, op weg naar nergens: je hebt al een tijdje geen thuis meer.

“(schouderophalend) Ik heb mijn appartement verkocht en mijn meubelen weggegeven. Thuis is een gevoel dat ik met me meedraag, dat hoeft niet echt een plaats te zijn. De omgeving verandert wel, maar we blijven op de aarde – zeker als je in Europa of Amerika blijft, is het overal basically the same. Al mijn spullen zitten in een groene Kipling-tas die ik van mijn oma heb gekregen. En als het koud begint te worden, ga ik bij mijn ouders of bij vrienden warmere spullen in mijn rugzak steken.”

Nu je hier bent: ga je de Notre-Dame bezoeken? Daags na de brand schreef je op Facebook iets wat stof deed opwaaien: ‘Churches are burning… A new era is gonna come!’

“Ik ben gisteren gaan kijken, maar er staan hekken rond, en superveel politieagenten – het ging dus niet. We zijn wel erg mooie foto’s gaan nemen onder de Eiffeltoren en aan de Sacré-Coeur. En voor de etalage van een boulangerie.

“Iedereen was zo aangedaan van die brand in de Notre-Dame, terwijl ik alleen kon denken: hola, het is máár een brandend gebouw, er zijn grotere problemen in de wereld. In een mum van tijd waren er honderden miljoenen opgehaald voor de wederopbouw, terwijl er wereldwijd zó veel kinderen doodgaan van de honger. Het ergerde me ook dat bedrijven als Chanel er meteen misbruik van hebben gemaakt om reclame te maken voor hun eigen merk. Ik snap het wel: het is een mooi gebouw met veel geschiedenis, maar de proporties waren helemaal zoek.”

Stoorde het je ook omdat de Notre-Dame een symbool van het katholieke geloof is? Onder de vlag ‘FXCKRLGN’ voer je al langer een kruistocht tegen georganiseerde godsdiensten.

“Als je die grote kerken en basilieken bezoekt, zie je overal goud en pracht en praal. Rijkdom die ze hebben vergaard door eeuwenlang gelovigen uit te persen. Ik denk niet dat dat de bedoeling van Jezus Christus was.”

Begrijp je waarom mensen geloven?

“Natuurlijk. In zekere zin. Ze zoeken kracht in een hogere macht. Maar wat als iedereen die kracht gewoon in zichzelf zou zoeken? Vraag niet: ‘God, wil je dit alsjeblieft voor me oplossen?’ Doe het zélf. Make it happen. Het is niet zo’n goed idee om de verantwoordelijkheid voor je leven elders te leggen. Wij en de natuur zijn zélf God.

“Ik ben ook gelovig. Ik geloof in de natuur, in mezelf, in de goedheid van de mens en in het universum.”

Geef eens een concreet voorbeeld van hoe je de kracht van de natuur hebt gevoeld.

“Heel simpel. Als je zorgen hebt, je je niet zo goed voelt of de dag ervoor te veel gedronken hebt, spring dan in het water of ga een eindje in het bos lopen: je zult de helende kracht van de natuur onmiddellijk voelen. De aarde herstelt zichzelf constant, en ze kan ook óns herstellen. We hebben haar jarenlang van haar grondstoffen ontdaan, en pas nu beginnen we stilaan te beseffen dat dat misschien niet zo’n goed idee was.”

In een post op je website stip je aan dat het in New York ook voor vrouwen wettelijk is toegestaan om topless op straat te wandelen. Dat doe je dan, en je roept andere vrouwen op om hetzelfde te doen. Krijg je veel navolging?

“Nee, ik zie het in elk geval bijna nooit. Zonde, want als er meer vrouwen topless over straat zouden lopen, zouden mannen en andere vrouwen dat op den duur misschien normaal gaan vinden. Er zou in elk geval minder fel op gereageerd worden.

“Ik denk niet dat ik zelf nog ga meemaken dat het taboe rond naakt helemaal verdwenen is.”

Zijn er veel plannen die je uiteindelijk niet uitvoert wegens onhaalbaar of té gevaarlijk? Je wilde ooit om zes uur ’s ochtends heimelijk op het jacht van Roman Abramovitsj klimmen en er naakt douchen op het voordek, tot je zag dat er gewapende veiligheidsagenten stonden.

“Ik heb toen maar voor het jacht van zijn boekhouder gekozen. (lacht) Een klein bootje, toch in vergelijking met dat van zijn baas, dat een paar honderd meter verderop lag. Op die jachten heb je altijd een platform met een paar douches. Daarna ben ik weer in het water gesprongen.

“Ik wilde onlangs ook heel graag naar Iran gaan, maar dat plan hebben we afgeblazen toen Donald Trump zotte uitspraken begon te doen. (mijmerend) Hoe mooi zou het zijn als elke mens overal kon gaan en staan waar hij of zij wilde? Dat we nooit het gevoel zouden hebben dat we ons op gevaarlijk terrein begeven. Dreaming of world peace...”

Ik stel me voor dat veel mensen dat naïef vinden.

“I guess... Dat vind ik ook zo interessant aan religie. Bijna alle godsdiensten zijn vertrokken vanuit respect en liefde, en zorg voor iedereen. Allemaal goed, maar dan zegt bijvoorbeeld de Koran dat als je niet dát geloof aanhangt, het niet goed is. Dan is het respect voor elkaar toch ver te zoeken.

“In Iran wilde ik samenwerken met een aantal vrouwen die me hadden aangeschreven. Ze zijn me dankbaar dat ik de discussie over het geloof en de regels ervan heb geopend. Dat ik één en ander ter discussie stel. Ik zou graag iets in Mekka doen, maar waarschijnlijk is dat ook niet het beste idee.”

De Hagia Sophia in Istanbul, een trekpleister voor gelovige moslims, lijkt me evenmin een evidente plaats.

“Ik was er niet écht naakt, ik hield alleen mijn lange jurk een paar seconden omhoog. Later, op het dak, heb ik me helemaal blootgegeven. In de buitenlucht voel ik minder gevaar – daar kan ik weglopen, als het nodig zou zijn. In een gesloten ruimte kun je nergens naartoe.”

Hoever ga je om een fotoshoot voor te bereiden? Voor je foto’s in het Vaticaan heeft fotograaf Jesse Walker in Bali een groot kruis laten maken en naar Rome gebracht. Daar wist de chauffeur van Uber niet wat hij zag.

“Professionele kunstenaars werken met location scouts, set designers, enzovoort. Ik heb daar het budget niet voor, en sowieso doe ik liever alles zelf. Wat je zelf doet, doe je beter. Ik heb me om die reden ook nooit aangesloten bij een agentschap of zo: dat probeert je te kneden en een bepaalde richting uit te sturen. Ik heb me nooit goed gevoeld bij het promoten van merken, ik doe liever alles in mijn eentje.”

Wat vindt Playboy van je activisme? Het blad was altijd nadrukkelijk apolitiek.

“Vroeger, ja. Ze zijn de laatste jaren aan het veranderen. Sinds de dood van Hugh Hefner is vooral de Amerikaanse Playboy een nieuwe weg aan het zoeken, en de meeste lokale edities volgen dat voorbeeld. In eerste instantie hadden ze ervoor gekozen naakt uit Playboy te bannen, maar dat werkte natuurlijk voor geen meter. (lacht) Het blijft wel Playboy.

“Nu proberen ze steeds meer een progressieve boodschap in hun foto’s te stoppen – deze maand gaat het bijvoorbeeld over gender en seksualiteit. Dat is gedurfd, want ze strijken hun traditionele publiek misschien tegen de haren. Voor deze editie hebben ze een transseksueel gekozen als Playmate of the Month – ze gaan er dus echt ver in.

“Eigenlijk wilde ik liever een tijdje níét meer met Playboy samenwerken. Als ik in het nieuws kwam, zei men altijd opnieuw: ‘Marisa Papen, het Playboy-model’. Ik hoop toch méér te zijn dan dat. Ik wilde van die stempel af en heb een paar aanvragen voor cover stories afgewimpeld. Maar deze vraag kon ik niet weigeren. Niet alleen wegens de boodschap, maar ook omdat fotograaf Ed Freeman een vriend is, én omdat de foto’s onder water genomen zijn en ik me daarin heel goed voel.”

Na een fotoshoot in de buurt van de Grote Piramide van Gizeh, nu twee jaar geleden, heb je een dag in de gevangenis doorgebracht.

“Dat was niet aangenaam, maar wel memorabel. (lachje) Acht maanden later wilde ik terugkeren naar Egypte. Ik had daar iemand leren kennen met wie ik wilde leren freediven in Dahab, bij Sharm-el-Sheikh. Ze hebben daar een zogenaamde blue hole, waar je heel diep kunt duiken. Maar in de luchthaven in Sharm-el-Sheikh hebben drie agenten me opgepakt: ‘We need to check something.’ Ze hebben me daar eerst drie, vier uur laten wachten in een ondertussen compleet lege luchthaven, en daarna beslisten ze om me op het eerstvolgende vliegtuig naar België te zetten. Ik zei nog: ‘Nee, stuur me op zijn minst naar Italië, ik wil niet naar België.’ Maar nee. In Charleroi heeft de politie me vrijgelaten en me een lift naar het treinstation gegeven. Dat was wel chill.”

Ken je veel mensen die op dezelfde manier in het leven staan als jij?

“Er zijn miljoenen nudisten in de wereld.”

Zijn er veel die hun lichaam met zo veel ijver inzetten voor hun politieke overtuigingen?

“I don’t think so. Er zijn wel een paar fotografen die met ongeveer dezelfde mindset werken. David LaChapelle, bijvoorbeeld, heeft veel gedaan met de combinatie van naakt en religie.

“Ik druk niet op het knopje van het fototoestel, maar de ideeën komen wel van mij. En ik zeg waar de fotograaf moet staan, ik denk na over de kleuren... Maar omdat ik niet de fotograaf ben, mag ik mezelf geen artiest noemen. Dat steekt soms, maar als dat de prijs is die ik moet betalen, dan is dat maar zo. We nemen nu wel steeds meer behind the scenes-video’s op, zodat de mensen kunnen zien dat ik erg betrokken ben bij het proces.”

De reacties op je website zijn doorgaans enthousiast en vleiend: je hebt een legertje volgelingen.

“(twijfelt) Tenzij het over religie gaat. Dat zorgt altijd voor verdeeldheid. Ik lees niet alles. Mijn mama wél, ook alle negatieve berichten, en ik weet dat ze daar dan over tobt. En als ik thuis op bezoek kom, zie ik soms dat ze er met mij over wil praten, maar dat niet durft omdat ze weet dat ik me niet met dat soort negatieve energie wil bezighouden. (blaast) Oké, ik ben naakt, maar ik doe toch niemand pijn? Ik ben nooit agressief. Ik stel alleen de vraag: ‘Wat is er precies verkeerd met het naakte lichaam?’”

Er zitten ook reacties bij van mannen die onbeschaamd op je foto’s geilen, en polsen of je zin hebt in een afspraakje. Is dat collateral damage? Het is nadrukkelijk niet de bedoeling van je werk.

“Nee, inderdaad. Misschien zou ik die reacties moeten verwijderen, maar ik geloof in de vrijheid van meningsuiting. (lachje) Ik vind het zelf ook niet bijzonder aanstootgevend of zo. Dat ze niet naar naaktheid kunnen kijken zonder er allerlei andere zaken aan te koppelen, is meer hun probleem dan het mijne.”

Eerst waren je ouders niet zo gelukkig met wat je doet, nu zijn ze je grootste fans. Wat heeft hen over de streep getrokken?

“Zodra mama zelf een Instagram-account had, zag ze het verschil tussen wat ik doe en wat veel andere meisjes op dat platform doen. Ik duw mijn borsten niet tegen elkaar, ik trek geen duckface om verleidelijk in de camera te kijken, op geen enkele manier doe ik iets om de aandacht van mannen te trekken. Ik doe net het tegenovergestelde van wat veel anderen doen.

“Een van de eerste keren dat ik een semi-naaktfoto online zette, was op een van de laatste dagen van 2015. Ik stond aan de Schelde met alleen een slipje aan en mijn armen in de lucht: ‘2016: I’m ready for you!’ Het was een foto van mijn rug, er was dus eigenlijk niets te zien, maar mijn mama sms’te meteen: ‘Marisa, waarom doe je zoiets? Moeten alle mensen je nu zo zien?’ Ik reageerde met: ‘Mama, ik had mijn onderbroek nog aan. What’s the big deal?’ En: ‘Als je nog even zo verder doet, zet ik morgen een foto online waarop ik helemaal in mijn blootje sta.’ Natuurlijk deed ze in nog een paar berichtjes haar beklag, en voilà: de dag erna stond ik naakt op het internet. (lacht) Dat voelde enorm bevrijdend aan, ook omdat de meeste mensen positief reageerden. Er was trouwens niets seksueels aan, het was een tamelijk artistieke foto. Toen besefte ik voor het eerst: ‘Mmm, this feels good!’ Daarna ben ik meer met fotografen gaan samenwerken.”

Je moeder is dus onrechtstreeks verantwoordelijk voor je carrière?

“Ik denk het wel. (lacht) Maar nu is ze trots op wat ik doe, dus ik denk niet dat ze dat een onaangename gedachte vindt. Ze zegt vaak dat ik als kind al rijper was dan mijn leeftijdsgenootjes. Op mijn vierde dacht ik al na over spiritualiteit en de dood, bijvoorbeeld – dingen die niet bij mijn leeftijd pasten.

“Ik had altijd veel vriendjes en vriendinnetjes, maar met leerkrachten had ik het steeds moeilijk. Moeite met autoriteit of zo. Op mijn zevende is mijn mama met mij naar de psychiater gegaan – daar hebben we soms nog discussies over. Ik had toen té veel energie en sprak de leerkrachten te vaak tegen.”

Discussies?

“Zowel mijn mama als die psychiater zeiden: ‘Zo kan het niet verder. Voortaan neem jij rilatine.’ Maar wat ik had, was geen ziekte. Tegenwoordig kunnen ze dat soort gedrag beter behandelen en op een natuurlijke manier onder controle houden. Maar ik moest dus een pilletje nemen, en dat voelde altijd onmiddellijk aan alsof ik mezelf niet meer was. Mijn hartslag was plots veel hoger, en ik had steeds het gevoel dat er een rem op mijn handelingen en gedachten werd gezet. Ik kreeg er paniekaanvallen van, terwijl ik van nature de minst paniekerige persoon ben die je je kunt voorstellen. Ik heb nog steeds grote vragen bij dat soort medicatie.

“Zonder pilletje deed ik bijna alles – in bomen klimmen, er onmiddellijk terug uit springen – zonder dat ik erbij nadacht. Ja, soms brak ik eens iets, maar ik was puur en vrij.”

Enkele jaren later ben je er op eigen houtje mee gestopt.

“Toen ik 14 of 15 jaar was. Ik zei: ‘Mama, dit is wie ik ben. Als je daar niet mee kunt leven, ga ik wel ergens anders wonen. Als je mij op deze manier niet graag ziet, so be it...’”

Was je niet bezorgd dat ze negatief zou reageren?

“Niet echt. Ik kan heel goed alleen zijn. Ik zie mezelf graag, ik ben graag mijn eigen gezelschap. Op die manier sta ik trouwens heel open voor de wereld en is het makkelijk om andere mensen te leren kennen.”

Tussen je veertiende en achttiende ben je jaarlijks van school veranderd.

“Ik werd elk jaar buitengegooid. Op mijn veertiende zat ik op de Topsportschool in Hasselt, waar ik atletiek deed. Maar het regime is er superstrikt: je hele leven wordt gecontroleerd, je mag zelfs niet kiezen wat je buiten de schooluren doet. Je mag geen vriendje hebben, ’s avonds niet uitgaan... Maar als je veertien bent, begin je toch te denken: ‘What else is out there?’ Kortom: omdat mijn attitude niet was wat ze daar van een topsporter verwachtten, ben ik buitengegooid. Ik had het daar moeilijk mee, want atletiek was al acht jaar mijn passie: ik trainde twee keer per dag. En op mijn volgende school is het helemaal uit de hand gelopen. Je kent het IKEA-verhaal allicht?”

Je bent er samen met een vriend betrapt op diefstal, het gevolg van een uit de hand gelopen weddenschap.

“Dat was dom, en niet goed te praten. Omdat ik altijd enorm veel energie had en me voortdurend steendood verveelde, zocht ik risico’s op. Ik wilde de adrenaline voelen. (denkt na) Ik was gewoon een kwajongen.”

Waar droomde je van als kind?

“(enthousiast) Onlangs heb ik bij mijn ouders een van mijn vriendenboekjes van vroeger teruggevonden. Alles wat ik daarin op mijn achtste schreef op de vraag ‘Wat wil je later worden?’ is nog steeds relevant. ‘Ik wil leraar worden. En model. En ik wil vooral gewoon léven.’ Ik zou mezelf nu geen model of leraar meer noemen, maar het komt wel ongeveer overeen met wat ik probeer te doen.”

Ben je eigenlijk katholiek opgevoed?

“Ja. (glimlacht) Ik ben naar een katholieke school geweest, met nonnetjes en al. Elke week naar de mis, vóór het eten een gebedje...”

Heeft dat voor trauma’s gezorgd? Je vertelde ooit over een schoolvriendinnetje en een ex-vriendje die door geestelijken misbruikt zijn.

“Ik persoonlijk heb er geen trauma’s aan overgehouden, nee. Ik snapte het gewoon niet. What’s the point van al die gebedjes en rituelen? Het sekteachtige van zo’n georganiseerd geloof schrikt me af.”

Je noemt jezelf een gevoelsmens. Wat houdt dat in?

“Ik probeer mijn omgeving altijd goed aan te voelen, en waar nodig empathie op te brengen. Ik ben erg gevoelig voor negatieve energie. Verder probeer ik mijn intuïtie te volgen. Niemand zegt me wat ik moet doen.”

Heeft die intuïtie je ooit in de steek gelaten?

“Een paar keer. Met vrienden die helemaal geen vrienden bleken te zijn. Maar dat ligt ook aan mijn eigen naïviteit.

“Ik heb in het verleden vaak samengewerkt met de fotograaf Jesse Walker, die ik een paar jaar geleden toevallig in Bali had leren kennen. Mijn fotoreeksen in Ethiopië, Egypte, Istanbul en Vaticaanstad heb ik allemaal met hem gemaakt. Eigenlijk is hij verdeler van een zonnebrillenmerk, en zo is hij ook in mijn verhaal gestapt: ik kon mijn boodschap brengen, terwijl ik af en toe een van zijn zonnebrillen op mijn neus zette.

“Maar zoals ik al zei: als je niet zelf op het knopje van het fototoestel drukt, heb je een probleem, want dan ben je niet de eigenaar van de rechten van de foto. En een paar maanden geleden toonde Jesse zijn ware gelaat. Ik besefte ineens dat hij me nooit had betaald. Hij bezit de rechten van de foto’s en ik maakte intussen gratis reclame voor zijn merk, maar hij zag dat enigszins anders.”

Hij omschreef jullie als een moderne Bonnie en Clyde.

“Hij zag ons als een duo, maar eigenlijk wilde hij vooral op mijn trein springen – dat besef ik nu pas. Hij heeft ons soort foto’s ook nooit met een ander model gemaakt, terwijl ik wel al met veel andere fotografen heb samengewerkt.

“Ik heb geld nooit belangrijk gevonden, ook al omdat mijn leven helemaal niet duur is. Ik heb een telefoonrekening en moet af en toe mijn eten betalen, that’s it. Ik slaap bijna altijd bij vrienden. Maar ik heb sinds enkele maanden een art manager, Frank Rose, en hij deed me inzien dat ik misschien ook weleens betaald zou moeten worden voor wat ik doe.”

Wat verwacht je van de vriendschap en de liefde?

“Van de vriendschap: trouw, een goed hart, er zijn wanneer je vrienden je nodig hebben: the simple things. (denkt na) The simple complicated things. Soms zit er eens een zure appel tussen, maar dat is oké. There is enough sweetness in the world.

“En over de liefde ben ik de laatste tijd ook steeds vaker aan het nadenken: is dat iets wat ik op dit moment in mijn leven wil of niet? Ik ben al zeven jaar single. Soms heb ik een lover, soms een paar tegelijkertijd – maar ik ben een open boek en dus altijd heel eerlijk met iedereen.

“Uiteindelijk zijn we allemaal op zoek naar de liefde – het is de sterkste emotie die er is. Maar mijn leven steekt nu al vol andere emoties, misschien is dat voorlopig genoeg. Iets wat twee weken bestaat en daarna afloopt, kan ook heel intens en mooi en liefdevol zijn.”

Wat brengt de toekomst?

“Ik ben er nog niet uit. Vorig weekend had ik met een paar kameraden afgesproken – fotografen die goede vrienden zijn geworden – en die zeiden me dat ze duidelijk zagen dat ik in een overgangsperiode zit: ‘Eindelijk begint Marisa zich vragen te stellen.’ Ik ging vroeger van hier naar daar. Eerst deed ik iets over al het plastic in de oceanen, dan ging ik naar Congo, daarna wilde ik díé boodschap verkondigen, dan weer dát... Ik verveel me nogal snel, het heeft daarmee te maken. Maar misschien wil ik voortaan wat meer in de diepte werken. Eén onderwerp kiezen en er helemaal voor gaan. I don’t know.”

Je hebt je de voorbije jaren wel van je meest veelzijdige kant laten zien: ook een pluspunt.

“Ik wil altijd veel verschillende dingen doen. Ik kook bijvoorbeeld graag. Een deel van mij wil de mensen heropvoeden over wat ze in hun lichaam stoppen. Tegenwoordig brengt iederéén kookboeken uit, maar ik dacht: ‘Misschien kan ik naakt op het veld mijn eigen groenten oogsten?’ Wie weet komt daar een mooi foto- en kookboek van.”

Blijft naakt de rode draad?

“(blaast) Weet ik niet. Eerst dacht ik: zodra ik dertig ben, kan ik er beter mee stoppen. Maar waarom eigenlijk? Wat houdt me tegen om ook op mijn zestigste naakt door New York te skaten? Ik weet het dus niet. Ik heb geen vastomlijnd plan.”

Je weet wel dat je je later niet in België komt vestigen.

“Het liefst zou ik op mijn vijftigste of zestigste – als ik dan nog op deze planeet rondloop – ergens op een strand wonen, in een hutje. Wat water in de buurt, een paar kokosnoten, that’s it. Daar heb ik genoeg mee. En mensen die een beetje vriendelijk zijn.

“Ik ga nog wel graag terug naar België om mijn familie te bezoeken, maar als het kon, transporteerde ik hen naar ergens anders, waar de sfeer meer relaxed is.

“Ik ben nochtans blij en superdankbaar dat ik in een samenleving als de onze ben opgevoed. Waarschijnlijk zullen sommige mensen nu zeggen: ‘Pff, wat voor opvoeding? She only does stupid shit!’ (lacht) Maar ik heb geleerd om mijn plan te trekken. Overal ter wereld.

“Maar zelf terug in België wonen? Mensen denken er zo vaak in hokjes. Artistiek is het er ook niet interessant. En sowieso woon ik liever waar het warm is. Ik weet ook dat als ik morgen naar één of andere koffiebar in Antwerpen ga, ik daar precies dezelfde mensen zou aantreffen die er zeven jaar geleden ook al achter een laptop zaten. Niet dat dat een probleem is: iedereen leeft zijn eigen leven.”

Die hokjesmentaliteit uit zich in eigen land ook in de kritiek die je soms krijgt, dat je met je foto’s vooral de aandacht wilt trekken.

“(schouderophalend) Ik heb al héél vaak de kans gekregen om samen te werken met grote merken, Instagram-modellen en andere influencers – allemaal mensen die graag foto’s met mij willen maken. Maar dat weiger ik altijd omdat ik mijn karretje niet aan dat van een ander wil hangen. Ik wil mijn eigen weg vinden. En omdat ik het niet doe om zo veel mogelijk aandacht te trekken: ik wil mijn verhaal vertellen.”

Dat doe je steeds zonder schroom en zonder filter.

“Misschien omdat ik besef hoe klein de mens is. Als je het op een afstandje bekijkt, zie je toch snel dat het niet veel uitmaakt wat we als individu zeggen of doen. Waarom zou ik me dan moeten inhouden? Ik vind het indrukwekkend dat sommige anderen wél voortdurend een masker kunnen ophouden en zichzelf niet zijn. Dat moet toch verschrikkelijk zijn?”

© Humo