Waarom heeft ‘foutste metalrocker’ Bon Jovi de tand des tijds doorstaan?

100,000,000 Bon Jovi Fans Can’t Be Wrong. Dat is geen wetenschappelijk onderbouwde stelling, wel de titel van een boxset die de Amerikaanse rockband vijftien jaar geleden uitbracht. Als die quote iets aantoont, is het wel de gekke spreidstand die de groep altijd heeft gemaakt. De band van Jon Bon Jovi (52) was sinds de start in 1983 razend populair, en tegelijk totaal verguisd.

“Er werd vroeger mee gelachen, en er wordt nog altijd mee gelachen”, zegt Jimmy Dewit ofte DJ Bobby Ewing. “Dat was de foutste metalrocker die rondliep, en toch heeft hij samen met zijn gitarist Richie Sambora heel goede nummers geschreven. Maar waarom Bon Jovi de tand des tijds doorstaan? Daar is maar één antwoord op. Die hebben wel ‘Livin’ On A Prayer’ gemaakt, hé.” Een nummer dat vandaag regelmatig passeert in Dewits sets met Discobar Galaxie.

Ook Kim Mathijs, dj bij The Whatevers, draait het soms. “Als kind hoorde ik Bon Jovi vooral op de botsauto’s”, zegt hij. “Wat dat betreft heeft een hoog Bonzaï-gehalte, het klinkt even bombastisch. En in een dj-set heb je dat af en toe nodig voor het evenwicht.” Het helpt ook dat die handvol nummers die de tijd hebben overleefd, absolute meezingers zijn. “Wat dat betreft ligt Bon Jovi echt niet ver van Franz Ferdinand”, vindt Mathijs. “Neem nu ‘You Give Love a Bad Name’, dat begint meteen met het refrein. Het is goed gemaakt, met een typisch synth-jaren 1980-geluid, recht in your face. Mensen vinden grappig, en tegelijk onweerstaanbaar.”

Absolute adrenalineshot 

Natuurlijk had Bon Jovi ook grote fans in zijn beginjaren. Muzikant Gene Thomas was zo iemand. “Mijn slaapkamer hing vol posters, naast die van Bryan Adams, INXS en ZZ Top”, vertelt hij. “Vandaag wordt muziek anders beleefd, omdat het anders binnenkomt en altijd ter beschikking is. Het fijne is dat het wel generaties kan overstijgen. Mijn dochters zetten regelmatig ‘Runaway’ van Bon Jovi vollen bak op, sinds ze dat leerden kennen via de soundtrack van Stranger Things. Dus de eerste single van die mannen kan nog altijd een impact hebben.”

Volgens Thomas zit de kracht in de songs zelf. “Die zijn meezingbaar van a tot z", zegt hij. “Wat dat betreft heeft Jon Bon Jovi zich altijd gespiegeld aan Bruce Springsteen, ook een storyteller. Het is geen gimmick, want dat vervaagt. Maar een goede song blijft. Volgens mij wordt Bon Jovi nog The Rolling Stones van hun generatie. Ze blijven bezig en zijn live nog altijd heel rock-’n-roll.”

Ook Kristof Michiels, DJ 4T4 van ’t Hof van Commerce, was in de eighties fan van Bon Jovi. “Dat was vlak voor de Beastie Boys, en ik was er nog niet helemaal uit wat ik nu goed vond en wat niet”, vertelt hij. “Geef toe dat een nummer als ‘You Give Love a Bad Name’ een absolute adrenalineshot is. Zelfs de grootste cynicus kan dan niet blijven stilstaan, hoe fout dat ook is. Het is als een Big Mac: dat kan eens goed smaken terwijl iedereen weet dat het eigenlijk chemische brol is.”

Zelf draait hij het niet. “Ik heb het al vaak vastgehad, maar het was niet nodig”, aldus Michiels. “Als het niet nodig is om te ontsporen, dan hoeft dat ook niet. Met Stevie Wonder en Michael Jackson krijg ik het ook wel gedaan. Bon Jovi is ook lang fout gebleven, maar vandaag mag alles weer breder gaan. Het moet alleen serieuze muziek met een boodschap zijn.”

En precies daar zit de tragiek van de band. Frontman Jon heeft zich altijd ondergewaardeerd gevoeld. Misschien heeft hij zichzelf de das omgegaan door van popmetal-anthems zijn handelsmerk te maken. Naar eigen zeggen staan zijn latere platen bol van de “sociale commentaren”. Maar van die latere periode blijft maar één single overeind: ‘It’s My Life’ uit 2000. Met teksten als ‘My heart is like an open highway / Like Frankie said I did it my way’. En dat is nu niet bepaald maatschappijkritisch te noemen.

14/7 om 21.30 uur op TW Classic, twclassic.be