‘Grillmasters’ stopt voor mij na elf minuten. Het is me allemaal wat te halfbakken

Een ei. Meer moet je van mij niet verwachten dat niet uit een microgolfoven komt. Maar het is zomer en dus word ik geacht te barbecueën. En wie beter dan de finalisten van Grillmasters om mij dat te leren? Vergeet de culinaire keutelaars uit eerdere rondes met hun zwartgeblakerde troep, enkel de ware reuzen van het rooster voldoen.

Die finale vindt plaats in een klooster in Zelem, de navel van de gastronomische wereld, waar drie duo’s zullen strijden om de Gouden Grillmastergrill, een onding van een gruwelijke gatlelijkheid dat geen vuurzee wijd genoeg is om deze misdaad tegen de smeedkunst ongedaan te maken.

Inzake duo-zijn blijft een van de drie enigszins in gebreke: Gilles staat er alleen voor, want Wannes is vader geworden. In de nacht voor de finale! Je ziet zo’n Gilles de hele tijd denken dat het de moeder zou hebben betaamd de vrucht van hun met briketten ontstoken liefdesvuur nog een dagje op te houden, maar néén…

Het blijft iets gênants hebben. Zo’n moer ligt buiten beeld met een zak ijs op het kruis te bekomen van het strafste wat een mens – althans náást de braai – kan verwezenlijken, maar geen zuchtje mag worden geslaakt omdat vader een filmcrew ter wille moet zijn. Laat zo’n man toch even met rust. Die brochettes kunnen wachten.

Dan krijgen we de chefs voorgeschoteld, die het hebben over “passie voor vuur”, “respect voor het product” en dat soort kul. In alles zijn er gradaties van moeilijkheid, daarom is het nog geen mirakel wanneer een lap vlees niet compleet verkoold op een bord belandt.

Vol-au-vent op wereldreis

De opdracht: hen verrassen met des duo’s favoriete Vlaamse klassieker. In twee van de drie gevallen is dat konijn met pruimen, in het derde vol-au-vent.

Tom en Toon gaan “de vol-au-vent op wereldreis laten gaan”. Het konijn van Bram en Tamara had al ‘de’ vier continenten gezien, nu moet ook de vol-au-vent de hort op. “De gehaktbal gaan we Spaans doen, de bout Zuid-Afrikaans, en de champignons meer een Scandinavische invloed”, bazelt er één. En dat terwijl de andere net nog had gezegd dat “vol-au-vent altijd een beetje thuiskomen is”. Scheel van de jetlag dan toch.

De inmiddels opgedaagde Wannes en Gilles gaan eveneens voor konijn met pruimen. Ook zij hadden oma’s, en ook hier moet de pruimensaus even over Azië vliegen. Ze wordt gebruikt om de overige elementen “te verzuidamerikaansen, of te verafrikaansen, of te verchinezen”.

Tussen de chefs ontvouwt zich intussen volgende dialoog: “Ik hoop dat we vandaag echt de keuken van de bomma op de barbecue proeven.” – “Ja, maar met wereldse invloeden, hé.” – “Jaja, sowieso, we moeten de wandeling proeven die we met hen gemaakt hebben de voorbije weken.”

Voor mij stopt de wandeling al na elf minuten. Het is me allemaal wat te halfbakken.