Kunstdealer Patrick Van der Vorst uit ‘Stukken Van Mensen’ wordt priester: “De excuses zijn op”

“Er blijft iets mij altijd in die richting trekken”, vertelt de kunstdealer in een interview aan kerknet. “Zelfs al doe je allerlei dienstwerk, het is nooit genoeg. Die roep gaat dieper en is er altijd geweest. Bovendien is er gewoon nood aan priesters. Als we van God en de Kerk houden, moeten wij allemaal overwegen of we in zekere zin zo’n keuze willen maken. Zeker niet dat ik die nood in mijn eentje wil of kan oplossen, maar ik hoop toch dat een extra paar handen kunnen helpen en dat ik samen met mijn collega-seminaristen een verschil kan maken in de toekomst.”

Van der Vorst is al zijn hele leven gelovig. “Mijn roeping is vandaag niet fundamenteel anders dan 25 jaar geleden, maar mijn excuses zijn op”, vertelt hij. “De roep is sterker en dwingender geworden. Ik noem mezelf geen late roeping, maar een laat antwoord. Beroepsmatig heb ik alles bereikt waar ik ooit van droomde. In de Kerk doe ik zoveel als ik kan. En toch ontbreekt er iets. Ik wil dichter bij God komen.”

Van der Vorst engageert zich al lang voor de kerk. “Ik deed drie jaar vrijwilligerswerk in Mexico tijdens de zomervakanties”, klinkt het. “Eenmaal in Londen engageerde ik me er in de parochie van de kathedraal van Westminster. Door de jaren heen ging ik me steeds meer engageren, zodat ik op de duur mee verantwoordelijk was voor de pastorale zorg voor zieken en daklozen, voor de catechese en noem maar op.” 

Toch had de dealer een drang om steeds verder te gaan. “Zelfs al doe je allerlei dienstwerk, het is nooit genoeg. Die roep gaat dieper en is er altijd geweest. De schandalen die de laatste jaren aan het licht kwamen, vormen het perfecte excuus om er niets van te willen weten. Ik begrijp het, maar toch is het nú juist dat we Kerk ten volle moeten ondersteunen en ervoor vechten.”

Van der Vorst vertrekt dus naar Rome voor een opleiding van vier jaar. Zijn dagelijkse leven zal er helemaal anders uit zien dan zijn luxeleven in Londen. “Ik laat heel wat los en dat is af en toe best een worsteling”, vertelt hij. “Waarschijnlijk ga ik het nog veel moeilijker krijgen als ik eenmaal in Rome in mijn kamertje zit met bed, bureau en kruisbeeld. Ik neem niets mee van alle mooie objecten thuis. Ik begin met een blanco blad, that has to be the spirit.”

En dan is er nog het celibaat. “Ik heb met veel priesters gesproken en ze zeggen mij dat er een moment komt waarop je de klik maakt: van ‘nee’ moeten zeggen naar ‘ja’ zeggen tegen iets anders”, aldus Van der Vorst. “Daar vertrouw ik op. Ik leef daar overigens al een hele periode naartoe. De seminariejaren zullen me helpen in het celibaat te groeien.”