Onze redactrice zocht een lief via Tinder: “Na twee dates overweeg ik om mijn eicellen te laten invriezen”

Toegegeven, Tinder en co. stonden nooit bovenaan mijn lijstje te prijken om de man van mijn leven te ontmoeten. Met waarschuwingen als “Tinder is alleen maar voor de seks” en “Op Tinder vind je nooit een serieus lief” van menig vriendin, verwachtte ik dan ook niet veel van de alomtegenwoordige datingapp. Maar ik moest en ik zou zwichten, in naam van de journalistiek én de liefde.

Op een lichtjes, nu ja, behoorlijk beschonken avond - en na de eerste aflevering van ‘Temptation Island’ om precies te zijn - maakte ik samen, na enkele mislukte tegenstrubbelingen, met een paar vriendinnen mijn Tinderprofiel aan. Meteen stoten we op een eerste probleem: in tegenstelling tot wat je misschien verwacht van een millennial van 28 zoals ik, schuilt er helaas geen onberispelijke selfiequeen in mij. Erger nog: komt er iemand piepen met een fototoestel, dan ben ik de eerste om celebritygewijs de paparazzi te ontduiken en alles in de strijd te gooien om toch maar niet op het kiekje te staan. Voor mij het perfecte excuus om het experiment te staken, voor mijn vriendinnen hét uitgelezen moment om die langverwachte fotoshoot te houden.

Na enkele glazen wijs beraad besluiten we toch om eerst eens in mijn andere foto’s te duiken. De wonderen lijken de wereld nog niet uit: we vinden 3 foto’s die nog iets of wat lijken op een versie van mezelf. Een beschrijving voeg ik voorlopig niet toe. Qua voorkeuren hou ik mijn opties open: mannen, tussen de 21 en 43 jaar, afstand plusminus 50 kilometer. Enkele minuten later kan het swipen beginnen, waarmee ik op een tweede probleem stoot. Het verschil tussen links en rechts is bij mij altijd al een heikel punt geweest, tot groot jolijt van mijn Tinderconculega’s die zien hoe ik angstig de hartjes- en kruisjesbutton onderaan gebruik in plaats van vlijtig heen en weer te swipen.

Wat begint met heel wat gegiechel, resulteert de volgende ochtend niet alleen in een bonkend hoofd, maar ook in tientallen matches waar ik geen weet meer van heb. De volgende dagen pak ik het serieuzer aan.

Meteen valt me op dat er - op enkele creeps met wel erg speciale namen na - nog behoorlijk wat knappe mannen op de markt én in de buurt zijn. Het enige waar ik mee struggle is dat ook anderen me kunnen zien, zeker zodra je mensen tegenkomt die je - al dan niet goed of lang - kent. Toch geniet ik vooral. Mijn coltrui voelt stilletjes aan meer aan als een sm-getinte wurggreep telkens als er ‘It’s a match’ op mijn scherm tevoorschijn komt.

Na enkele dagen ben ik helemaal on fire. Op momenten dat ik me verveel, begint het zelfs verslavend te werken. Het is een beetje te vergelijken met een complimentje krijgen. Daar krijg je ook nooit genoeg van. Ik verbaas me erover hoeveel mannen meteen ook een berichtje sturen, al vind ik het misschien nog gekker dat er na veel matches ook gewoon niets volgt. Toch deert me dat op dit moment allerminst. Nog een pluspunt: bij je chats kunnen je matches niet zien of je al dan niet online bent. Ik kan dus vlijtig hun berichtjes lezen zonder dat ik gestalkt word. Niet echt feministisch van mezelf beslis ik om zelf nooit de conversatie te starten en een ‘Hey’, ‘Ciao’ en ‘Ca va?’ laat ik steevast onbeantwoord. Een gif’je, een uitspraak over een van mijn foto’s, of überhaupt een foutloze zin doen het dan weer wel goed. Toch wil ik jullie deze kleine bloemlezing van openingszinnen niet onthouden:

- Nele ik zou u niet graag met iemand dele(n)
- Nele + Thomas + Gin + Tonic?
- Lips 😍
- Nele ik wil iets met je delen. Mijn nummer. Jouw nummer is 112?
- Wat is je favoriete Pokémon? Mijn is Magikarp.
- 27/10
- Wat denk je van een avond jij en ik chillen met wat weed?
- Hoi, is uw papa een bakker?
- Die rook boven je hoofd, is die van een sigaret of ben jij zo heet?

Na enkele dagen lijkt het alsof ze allemaal ergens gelezen hebben dat elke vrouw op zoek is naar een man die alleen maar verre reizen maakt - traveller moet zowat het populairste woordje in hun beschrijving zijn -, op slag verliefd wordt op een man die poseert met een schattige viervoeter, sportief is en zijn lengte meegeeft, want ja, ook die krijg je er gratis en voor niets bij. Die begin ik bewust te voorzien van een kruisje, net zoals de mannen met een gescheurde jeans.

Een beetje gênant wordt het als ik mijn ex-liefje van toen ik 12 jaar was tegenkom. Doen of niet? Ik besluit om te liken, 1 seconde later: ‘It’s a match’. Mijn hart gaat tekeer. Het gesprekje loopt af op een sisser, gelukkig.

Na 2,5 week op de datingapp beleef ik mijn eerste Tinderdate ooit. Ik. Verga. Van. De. Zenuwen en sla prompt voor vertrek nog twee glazen witte wijn achter de kiezen. De 1.80 m die op zijn profiel te lezen stond valt in levenden lijve een beetje klein uit, maar de date op zich verloopt best oké. Eentje van het brave kaliber, maar van een match was er geen sprake.

Ook mijn volgende afspraakje draait buiten een aflevering ‘Temptation Island’ kijken en te veel wijn op niets uit. Na twee vruchteloze Tinderdates overweeg ik om mijn eicellen te laten invriezen en las ik een datepauze in. Mijn profiel schakel ik uit, maar chatten blijf ik wel nog even doen. En net toen ik alle moed verloren had, komt er een leuke kerel mijn pad op. Ik beleef een topavond. We praten, lachen, zoenen en belanden zelfs met elkaar in bed. We spreken nog twee keer af, maar daarna wordt het aan beide kanten beeld zonder klank. Iets wat ook erg typerend is aan Tinder: dagenlang chatten of afspreken om er daarna niets meer van te horen. Al moet ik eerlijkheidshalve ook toegeven dat ik behoorlijke vorderingen maak in het ‘ghosten’, voor de leken: niets meer van je laten horen na een date.

Hoewel ik er al vrede mee had genomen een BOM te worden, waren er nog twee mannen die ik misschien een beetje tegen beter weten in nog een kans wilde geven. Mijn vierde date draaide immers uit op de grootste flop. Binnen de eerste minuut vertelde hij dat hij biseksueel was - kon ik nog mee leven -, waarna het gesprek urenlang doorgaat over hallucinogene dromen en whiskey. Na vijf happen van onze maaltijd op restaurant zegt hij doodleuk: “Ik wist dat ik die frieten er niet moest bijnemen”. Lieve mannelijke wezens, überhaupt elk wezen, zeg dat nooit, never, jamais. Als vrouw met een gezonde eetlust is dat het laatste wat je wil horen, en toon daarna ook zeker niet met trots je smalle polsen. ‘Hoe raak ik zo snel mogelijk naar huis?’, was dan ook het enige waar ik op dat moment aan kon denken. Moet ik een vriendin een berichtje sturen om me te bellen met een noodgeval? Kan ik faken dat ik me plots onwel voel? Uiteindelijk eet ik - in tegenstelling tot mijn date - mijn bordje leeg, drinken we nog iets en scheiden onze wegen.

Mijn allerlaatste date is er eentje met een copywriter. Geen frustraties over dt-fouten: check! En eerlijk is eerlijk: het is de allereerste keer dat m’n date er knapper uitziet dan zijn Tinderprofiel. Een vlotte pen, een vlotte babbel, kortom, alles wat je nodig hebt voor ... een leuke vriendschap. Want verder dan een amicaal onderonsje komt het niet.

Na een anderhalve maand gooi ik de denkbeeldige handdoek in de ring en sluit ik mijn Tindertijdperk af. Conclusie? Ik heb er de man van m’n leven niet ontmoet, maar houd er wel een aantal leuke - en iets minder leuke - avonden, en vooral een dosis extra zelfvertrouwen aan over. Nog een ultieme tip als je toch je prins op het witte paard wil tegenkomen via Tinder? Aan versierders die alleen op zoek zijn naar een snelle onenightstand, zijn meestal geen grote dichters of praters verloren gegaan. Succes!