Direct naar artikelinhoud
Docu

Dit is de beste true crime op Netflix

Dit is de beste true crime op Netflix

Natuurlijk blijven de regeringsonderhandelingen razend spannend om te volgen, maar voor mensen die toch op zoek zijn naar een extra dosis adrenaline, presenteren we, louter voor de kicks: de beste true crime op Netflix.

Dit is de beste true crime op Netflix

Making a murderer: twintig afleveringen (twee seizoenen)

Wie de afgelopen jaren de true crime-hype heeft gemist, start natuurlijk het best bij Making a Murderer, de Netflix-reeks over de al dan niet ten onrechte veroordeelde Steven Avery die in 2015 de hele true crime-golf in gang heeft gebracht. Zeker het eerste seizoen is nog steeds een gouden standaard in het genre: in tien afleveringen poken de makers heel secuur en efficiënt de twijfel op over de betrokkenheid van Avery bij de moord op fotografe Teresa Halbach en laten ze zien hoe vooringenomen de rechercheurs van het stadje Manitowoc hun onderzoek hebben gevoerd. Tegen het einde is je verontwaardiging dan ook groot, niet alleen over het lot van Avery – die eigenlijk iets te onsympathiek is om goed te zijn – maar vooral over dat van Brendan Dassey, een minderbegaafde tiener die tot een bekentenis werd gedwongen.

Amanda Knox: één aflevering

Onlangs zette Amanda Knox voor het eerst sinds haar vrijlating weer voet op Italiaanse bodem, waar de Amerikaanse ruim tien jaar geleden werd veroordeeld voor de moord op haar kotgenote in Perugia. De media berichtten toen gretig over die reis en verwezen onder meer naar hoe de vrouw ooit bekendstond als een ‘nymfomane femme fatale’, die samen met haar vriendje de Britse Meredith Kercher had vermoord als onderdeel van een uit de hand gelopen ménage à trois. Nochtans is voor iedereen die deze indrukwekkende documentaire heeft gezien duidelijk dat Knox, die in 2015 na zes jaar gevangenis weer werd vrijgesproken, het slachtoffer was van een gerechtelijke dwaling en een heksenjacht door rechercheurs én journalisten met verhitte fantasieën. Knox zelf komt uitgebreid aan het woord en doet haar verhaal met heel veel waardigheid, maar de meest memorabele figuur is een Britse tabloidjournalist, die er nog altijd bijzonder trots op is dat hij zoveel primeurs kon scoren in de zaak – één voor één onjuist – en met de bijnaam Foxy Knoxy op de proppen is gekomen.

Amanda Knox: één aflevering

Conversations with a Killer: vier afleveringen

True crime-reeksen gaan vaak over onopgeloste zaken of over twijfels die bestaan rond de dader die is gevat. Niet zo in Conversations With a Killer: toen Ted Bundy begin 1989 werd terechtgesteld, had hij al de moord op dertig vrouwen bekend, de enige vraag die nog rest is of de psychopaat niet een meervoud daarvan op zijn kerfstok heeft staan. Deze vierdelige docureeks laat de seriemoordenaar uitgebreid zelf aan het woord, via interviews die twee journalisten vlak voor de executie met de man hebben gehad. In combinatie met archiefbeelden uit journaals en interviews met rechercheurs, familieleden en enkele vrouwen die hun ontmoeting met Bundy hebben overleefd schetst Conversations With a Killer een definitief beeld van leven en ‘werk’ van Bundy. Als u na afloop nog niet genoeg hebt van de psychopaat: regisseur Joe Berlinger draaide tegelijk met ‘Conversations’ de film Extremely Wicked, Shockingly Evil and Vile, waarin Zac Efron te zien is als de seriemoordenaar, en die is ook te bekijken op Netflix.

Conversations with a Killer: vier afleveringen

The Disappearance of Madeleine McCann: tien afleveringen

Toen Netflix enkele maanden geleden The Disappearance of Madeleine McCann geheel onverwacht in de bibliotheek dropte, leidde dat tot een steekvlam van aandacht. De makers hadden immers naar eigen zeggen in de beste true crime-traditie een hypothese ontwikkeld over hoe het Britse meisje na haar verdwijning in 2007 in de handen van mensensmokkelaars was gevallen. De opstoot verdween echter even snel als hij was opgekomen, om de eenvoudige reden dat die denkpiste in de tiendelige documentairereeks nooit echt wordt uitgewerkt of hardgemaakt. Mensensmokkelaars zijn maar een van de vele pistes die de revue passeren, naast onder meer een Britse bewoner van Praia da Luz, het vakantieoord in de Algarve waar Madeleine verdween, of de ouders van het meisje – die overigens elke medewerking aan de docu weigerden. Wie hoopt op een oplossing, laat deze reeks dus beter links liggen, maar ‘The Disappearance’ biedt wel een interessante, zij het soms iets te gedetailleerde (het stuk over hoe Praia da Luz zo populair werd onder Britse toeristen kunt u gerust overslaan) reconstructie van de verdwijning en de jarenlange fascinatie voor de zaak.

The Disappearance of Madeleine McCann: tien afleveringen

Evil Genius: vier afleveringen

De ondertitel van deze miniserie – ‘The True Story of America’s Most Diabolical Bank Heist’ – vat de aantrekkingskracht van Evil Genius het best samen. De reeks is niet even baanbrekend of diepgravend als Making a Murderer of andere true crime-series, maar ze reconstrueert wel een van de vreemdste misdaden die ooit in een documentaire zijn gegoten. In de zomer van 2003 wandelt even voor half drie ’s middags Brian Wells binnen in een bank in de Amerikaanse stad Eerie. Rond zijn nek zit een bom en op een briefje dat Wells aan de bankbediende geeft staat dat die zal ontploffen als hij geen 250.000 dollar (zo’n 222.000 euro) meekrijgt. Uiteindelijk geeft de bediende hem een zak met 8.000 dollar (zo’n 7.100 euro) mee, maar als Wells door de politie op straat wordt tegengehouden, ontploft de bom. De reconstructie van het hele gebeuren is al bloedstollend, maar als de FBI de zaak begint uit te spitten, wordt het alleen maar vreemder: volgens de rechercheurs zouden enkele criminelen Wells met een nekbom naar de bank hebben gestuurd, maar zat de man wel mee in het complot.

Evil Genius: vier afleveringen

The Innocent Man: zes afleveringen

The Innocent Man is gebaseerd op het gelijknamige non-fictieboek van bestsellerauteur John Grisham, vooral bekend van zijn rechtbankthrillers. Met The Innocent Man waagde Grisham zich voor het eerst aan non-fictie, en de reden daarvoor was volgens de auteur eenvoudig: “Als ik er een roman van had gemaakt, zouden lezers het verhaal te ongeloofwaardig hebben gevonden.” Dat verhaal ging over Ron Williamson, een ex-honkbalspeler die begin jaren 80 samen met zijn vriend Dennis Fritz beschuldigd wordt van de moord op een serveerster. Ook al zijn er geen harde bewijzen, toch wordt Williamson ter dood veroordeeld – Fritz krijgt levenslang. Twee jaar later, in 1984, wordt een tweede vrouw (Denice Haraway) dood gevonden, en voor die moord worden Tommy Ward en Karl Fontenot veroordeeld. Pas jaren later kunnen hun advocaten dankzij nieuw DNA-bewijs aantonen dat de mannen niets met de zaken te maken hadden. The Innocent Man is dus net als Making a Murderer een verhaal over hoe politieagenten onder druk van hun oversten en de publieke opinie alles in het werk stellen om diegenen die ze beschouwen als ‘de perfecte daders’ veroordeeld te krijgen.

The Innocent Man: zes afleveringen

The Keepers: zeven afleveringen

Making a Murderer mag dan veruit de bekendste true crime-serie van Netflix zijn, het is niet de beste. Die eer gaat naar The Keepers, waarin de moord op een jonge non wordt onderzocht. Cathy Cesnik gaf Engels op een middelbare school in Baltimore toen ze eind 1969 verdween – enkele maanden later werd haar lichaam teruggevonden – en twee oud-leerlingen proberen al bijna vijftig jaar lang de dader te vinden. Zeven afleveringen lang volgen de makers de zoektocht naar gerechtigheid, in een zaak die niet alleen gaat over de dood van een jonge vrouw, maar ook – en vooral – over seksueel misbruik op een katholieke school. Booswicht is de directeur van de school, kapelaan Joseph Maskell, die heel veel kinderen onder zijn hoede heeft misbruikt en tot alles in staat was om zijn geheim in de doofpot te stoppen. Het is moeilijk om te zeggen wat nu het meest wraakroepend is in The Keepers: de getuigenissen van Maskells slachtoffers – van wie velen voor het eerst hun verhaal doen – of het gemak waarmee de politie alles onder de mat bleef vegen.

© Humo