Jeroen Olyslaegers: ‘Het gebeurt heel zelden dat ik mezelf nog verlies in een boek’

Welke boeken zitten in de reiskoffer?

“Ik wil geen boek aanraden, maar wel een schrijfster. Ik heb Olga Tokarczuk in maart leren kennen op het Passa Porta Festival in Brussel. We moesten allebei een lezing doen. Zij was voor mij aan de beurt, dus kon ik haar voordracht goed volgen. Ik was direct onder de indruk. Achteraf zijn we met verschillende schrijvers iets gaan eten en geraakten we aan de babbel. Er was gewoon direct ‘ne rapport’. Het is een ongelofelijk heldere en slimme vrouw. 

“Ik lees niet graag fictie en ben sowieso een atypische lezer. Het gebeurt sowieso heel zelden dat ik mezelf nog verlies in een boek. Als schrijver lees ik bijna technisch. Ik peuter de details uit mekaar, en kijk hoe een boek opgebouwd is. Ik vind het moeilijk dat los te laten. Maar ik verwacht heel veel van de kloefers van Olga’s hand: Drive Your Plow Over the Bones of the Dead en De Jacobsboeken. Fictieve romans, vaak met een historische insteek. De eerste gaat over een serie moorden in een Pools dorpje, de andere spelen zich af in het 18e-eeuwse Polen, rond een Joodse koopman die zijn eigen sekte opricht. Het klinkt heel absurd, maar is ook enorm gelaagd. Ik ben net begonnen in De Jacobsboeken. Soms weet je vanaf de eerste pagina dat het een fantastisch boek is. Nu ook.”

Wat is uw ideale soundtrack voor uw rit naar het zuiden?

“Goh, dat verandert vaak. Het album In a Silent Way van Miles Davis ligt nu veel op, in en uit de auto. Maar daar mag bijvoorbeeld ook wel eens een sax van John Coltrane tussen. Een lange rit in de wagen is trouwens het perfecte moment om nieuwe muziek te ontdekken. Mijn vrouw Nikkie en ik ontdekken vaak pareltjes via Bandcamp, een platform dat onafhankelijke artiesten steunt.”

Welke expo heeft u aangekruist?

“Beyond Bruegel in Brussel staat zonder twijfel bovenaan op de lijst. Bruegel heeft me altijd gefascineerd. Het is voor mij een kunstenaar van nu. Hij heeft geen focus of focust zich expres niet op ‘de hoofdzaak’. Elk pietluttig, klein en onbelangrijk lijkend detail gaat hij dan weer minutieus uitwerken. Ik weet ook nog steeds niet of hij nu een moralist of een satiricus is. Of gewoon iemand die observeert? Waar ik het met boeken moeilijk vind me erin onder te dompelen, kan ik dat wel in de schilderijen van Bruegel. Om dat nu ook in het echt te kunnen doen in een 360-gradenprojectie van zijn werk, geweldig.”