Ex-bondscoach Robert Waseige (79) overleden
Voormalig bondscoach Robert Waseige is vandaag op 79-jarige leeftijd overleden. De Luikenaar sukkelde al een tijdje met zijn gezondheid. Waseige was jarenlang trainer op het hoogste niveau, bij onder meer Standard, Charleroi, Sporting Lissabon en Lokeren. Tussen 1999 en 2002 was hij bondscoach van de Rode Duivels.
De gewezen bondscoach van de Rode Duivels lag sinds vorige week donderdag in het ziekenhuis Citadelle in Luik. Waseige kampte met hart- en nierproblemen.
Robert Waseige werd in 2001 al eens geopereerd aan het hart. Sindsdien moest hij regelmatig op controle in het ziekenhuis. Zo’n standaardonderzoek bracht complicaties aan het licht. Na verder onderzoek werd beslist dat Waseige langer in het ziekenhuis moest blijven. Daar is hij vandaag overleden.
Lange trainerscarrière
Robert Waseige zag op 26 augustus 1939 het levenslicht in het Luikse Vottem. De jonge Waseige sloot zich al snel aan bij Club Luik en doorliep daar de hele jeugdopleiding. Na zijn debuut in het eerste elftal in 1959 bleef hij nog vier jaar bij de club om nadien ook nog te spelen voor Racing White (1963-1970) en KFC Winterslag (1970-1972). Al snel bleek echter dat de Luikenaar - die niet bekend stond als een groot voetbaltalent maar vooral als een harde werker - vooral interesse had in het trainerschap.
In zijn laatste jaar als speler pakte Waseige bij Winterslag het trainerschap er al bij. Als fulltimecoach loodste hij de mijnclub begin jaren zeventig in een mum van tijd van derde klasse naar de hoogste afdeling. De naam van Waseige zoemde zo al snel rond in het Luikse en in 1976 hapte Standard toe. De nog jonge coach bleef drie seizoenen op post aan de boorden van de Maas, maar kon geen prijs pakken en werd in 1979 dan ook bedankt voor bewezen diensten.
Winterslag ving de op revanche beluste Waseige graag op en beleefde in 1981 het hoogtepunt uit de clubgeschiedenis door zich als vijfde te plaatsen voor Europees voetbal. Waseige verdiende een nieuwe toptransfer en trok naar het ambitieuze Lokeren. De talentvolle Waaslanders telden ettelijke buitenlandse sterren in hun team en mikten op de titel. Opnieuw lukte het Waseige echter niet een prijs te pakken en na twee seizoenen mocht hij vertrekken.
Slechts 1 prijs
Dit keer keerde hij helemaal terug naar de heimat en werd coach bij Club Luik. De Luikenaars waren in die jaren een subtopper in eerste klasse en Waseige pakte er met de Beker van België in 1990 zijn eerste (en enige) prijs op het hoogste niveau. Hij bleef uiteindelijk negen seizoenen bij Les Sang et Marine en loodste de club naar nog een verloren bekerfinale (1987), twee derde plaatsen in de competitie (1985 en 1989) en diverse knappe Europese parcoursen. Waseige zelf werd voor de eerste keer uitgeroepen tot Trainer van het Jaar (1985).
Nadien volgden twee seizoenen bij Sporting Charleroi (1992-1994). Na een vierde plaats en een tweede verkiezing tot Trainer van het Jaar in zijn tweede jaar kreeg Waseige een herkansing op Sclessin. De geboren Luikenaar liet Standard in zijn eerste seizoen tot de laatste speeldag meestrijden voor de titel, maar moest uiteindelijk toch Anderlecht voorlaten. Waseige zelf werd voor een derde keer verkozen tot Trainer van het Jaar.
Bondscoach op het EK in eigen land
Een minder tweede seizoen bij Standard en een daaropvolgend mislukt buitenlands avontuur bij Sporting Lissabon deden Waseige terug bij Charleroi belanden. Het was daar dat de Belgische bond hem in augustus 1999 enigszins verrassend wegplukte.
Waseige werd als eerste Waal ooit bondscoach en moest de op de dool geraakte Duivels - na een teleurstellend WK in Frankrijk - voorbereiden op Euro 2000, dat in eigen land (en Nederland) georganiseerd werd. Waseige liet de Duivels aanvankelijk aanvallend voetballen en dat resulteerde in een spectaculaire 5-5 tegen Nederland als debuutinterland. Op het EK zelf liep het echter fout. Na een zege tegen Zweden (2-1) volgden nederlagen tegen Italië en Turkije (beiden 2-0), waardoor de Rode Duivels niet door de groepsfase raakten.
Waseige mocht wel aanblijven en loodste de Duivels vervolgens via barragewedstrijden (tegen Tsjechië) naar de Wereldbeker in Japan en Zuid-Korea in 2002. De Luikenaar veroorzaakte tijdens dat WK wel veel tumult. Vlak voor het vertrek van het team raakte bekend dat Waseige na het WK bij Standard aan de slag ging. Tussen de bondscoach en de pers kwam het niet meer goed en tijdens het WK hield het team een lange persboycot. De resultaten vielen wel mee. Na twee puntendelingen, tegen Japan (2-2) en Tunesië (1-1), volgde een zege tegen Rusland (3-2) en kwalifiatie voor de achtste finales tegen Brazilië. Die partij werd, na een onterecht afgekeurd kopbaldoelpunt van aanvoerder Wilmots, met 2-0 verloren.
Zijn derde periode bij Standard werd nadien een sof. Al in september werd hij - na vijf wedstrijden en slecht één punt - aan de deur gezet. Er volgden nog korte en weinig succesvolle periodes bij opnieuw Charleroi, de Algerijnse bond en FC Brussels en nadien stopte Waseige definitief. Hij trok zich terug in zijn gezinsleven en verscheen nog weinig in de media.