‘Je moet opletten of ik ga hier echt lyrisch worden’ : Gerald Claes over feesten op de Vlasmarkt

Zaterdagochtend. 7.30 uur. Gerald Claes zal zich naar de dj-booth, die boven de Vlasmarkt uit torent, begeven. Hij zal de dj van dienst met een handbeweging en een glimlach aanmanen de muziek te dempen. De feestende massa beneden zal een dertigtal seconden later beseffen dat er geen muziek meer weerklinkt en naar boven kijken. Op dat moment neemt Claes de micro. Hij spreekt zijn volk toe.

Zijn boodschap zal op dat moment van de dag, gedurende tien dagen, ongeveer zo klinken: “Dames en heren, we naderen het einde van deze memorabele nacht. Ik wil u bedanken voor uw prettig gestoorde dansjes, uw gemuil en uw liefde voor elkaar. Het is tijd om uw laatste pint te bestellen. De bars sluiten binnen een half uur.” Hij eindigt negen op de tien keer met goed nieuws: “Morgen doen we opnieuw open.”

Geen koning of burgemeester in België die zijn volk zo goed kent als Claes. Wanneer Ivago rond 9 uur aan de opkuis begint, zoeken de meeste feestvierders naar een plek die hen tegen het felle zonlicht beschermt.

Niet beuken

“De Gentse Feesten in hun geheel zijn het grootste openluchtfeest van Europa. In welke Europese stad kan je tot 8 uur ’s ochtends feesten op straat?” Het spijt hem niet dat hij in interviews elk jaar op dezelfde nagel blijft kloppen. De Feesten zijn cultureel verderfgoed waar heel de stad achter staat. “Er is in al die jaren nog niemand geweest die dit volksfeest in vraag heeft gesteld. Heel de stad en al zijn inwoners staan hier achter. Dat is ongelooflijk.”

Wie Gerald Claes en zijn Charlatan-vennoten Mario Vuylsteke en Nik Vandenberghe een beetje kent, weet dat dat allemaal niet zo ongelofelijk is. De Vlasmarkt mag u dan wel “de vakantie van uw lever aanbieden”, achter de schermen werkt een team dat heel goed weet waar het mee bezig is. Zij noemen het zelf graag georchestreerde anarchie. En ja, Claes is de ceremoniemeester.

Zo zijn enkel de allerbeste dj’s welkom op de toren waar de gigantische discofles aan bungelt. “Dit is geen afgesloten perimeter zoals een festivalweide waar mensen gevangen zitten.” Dj’s, zoals Like Mike en Dimitri Vegas, die enkel kunnen beuken, kunnen ze op de Vlasmarkt missen als kiespijn.

“Tegenwoordig draaien dj’s in alle genres met apparatuur die constant de beats per minuut registreert. Daardoor blijven ze te lang in hetzelfde tempo hangen.” Dat kan absoluut niet voor dj’s die de ondertussen legendarische toren willen bestijgen. “Ik wil hier nu niet klinken als de Bond Zonder Naam, maar hier draait het om liefde en vriendschap.” Dat moet de meester der plaatjes aanvoelen.

En dat die liefde en vriendschap soms wat gestimuleerd moet worden in deze dagen vol onbegrip en haat, daar zitten ze bij de Vlasmarkt niet mee in. Integendeel. Schrik niet wanneer u plots een slaapmasker wordt toegegooid van op de toren. Na het succes van de ‘muilcam’ van vorig jaar, introduceren Claes & co. dit jaar ‘Blindgemuild’. Als de camera op het plein op u gericht staat, is het de bedoeling dat u een stevig partijtje tongworstelen demonstreert. “Vorig jaar was dat mega tof”, grinnikt Claes nog steeds na.

Zijn filosofie is eenvoudig. De Vlasmarkt draait niet om bacchanaal drinkgelag waar velen het wat denigrerend voor af doen. “We moeten de toevallige voorbijganger, de Gentenaar, de feestvierder constant verwonderen met kleine dingen.” Denk aan mannen op stelten, een gigantisch confettikanon, een prachtige danseres of een koppel in het volglicht plaatsen dat er niet beter op vond om elkaar ten huwelijk te vragen op plakkende kasseien.

Gekste fratsen

“Je moet opletten of ik ga hier echt lyrisch worden”, stopt Claes met praten. Hoe graag hij ook vertelt over de fratsen die ze dit jaar willen uithalen, wil hij graag één ding kwijt. “Jullie bellen mij nu op, omdat het mijnen jubilée is, maar ik wil vooral iedereen bedanken die hier aan mee werkt.” En dan heeft hij het niet alleen over de dj’s en de mensen achter de bar, de techniekers en de poetsploeg. Maar zeker over de mensen van Sfeerbeheer. Zij zorgen er al jaren voor dat er op dat overvolle plein nauwelijks vervelende incidenten plaatsvinden.

“Hoe we dat doen? Dat is eenvoudig, wij hebben geen macht, dus we kunnen die ook niet gebruiken.” Mensen die de boel wat in de gaten houden, worden aangeleerd contact te leggen met iedereen. Een knipoog hier, een schouderklopje daar. Dat werkt veel beter dan blauwe uniformen. “Al ga ik ook niet onnozel doen. We weten allemaal: uw politie is altijd nabij”, schaterlacht Claes.

Tot slot vragen we Claes of de sfeer de afgelopen twintig jaar niet veranderd is. Kunnen mensen zich nog helemaal laten gaan in een tijdperk waarbij iedereen een camera in zijn broekzak heeft zitten? Hij wuift de vraag weg met een boutade die hij al ettelijke jaren herhaalt wanneer journalisten hem vragen naar de gekste fratsen en meest memorabele stupiditeiten. “Wie het zich kan herinneren, is er niet bij geweest.” Ook al staat het op foto, denken wij er dan maar zelf bij.