Herinnert u zich wat vooraf ging in ‘La casa de papel’? In één zin: een groep bankrovers overvalt de Spaanse Nationale Munt waar ze euro’s drukken en slaagt erin met een miljardenbuit weg te komen. Einde verhaal zou je denken, maar een wereldspeler als Netflix laat een kip die gouden eieren legt niet zomaar met pensioen gaan. ‘La casa de papel ‘– in het Engels ‘Money heist’ – groeide onverwacht uit tot een wereldwijd fenomeen en de Dalí-maskers van de overvallers, werden net als de fluohesjes een symbool van protest. Netflix trok bedenker Álex Pina dan ook zo lang aan zijn mouw tot de man enigszins tegen zijn zin alsnog een vervolg uit zijn pen perste.

Dat begint op een Caribisch eilandje waar Tokio en Rio onder wuivende palmen genieten van hun rijkdom. Na twee jaar heeft Tokio het evenwel gehad met al die peis en vree. Ze wil weer onder de mensen komen en laat met frisse tegenzin haar geliefde Rio achter op het eiland. Niet zonder evenwel een satelliettelefoon mee te nemen waarmee ze elke dag om klokslag zes uur contact met elkaar kunnen houden. Rio is ervan overtuigd dat de telefoon nergens geregistreerd staat, maar je voelt van mijlenver aankomen dat hij zich vergist. Resultaat: voor hij joder kan zeggen – het Spaans voor fuck dat veelvuldig wordt gebruikt – ziet hij boten van interpol op zijn eilandje afstevenen. Aangezien je niet ver loopt op een eiland dat je in één shot op een tv-scherm krijgt, wordt hij in de boeien geslagen.

Bankkraak als verzetsdaad

Tokio wordt uiteraard ook opgespoord, maar zij ontkomt en legt opnieuw contact met El professor. De manier waarop verraadt dat Álex Pina heeft gezwoegd om dit derde seizoen op de sporen te krijgen. In amper vijf minuten staat Tokio ergens in Thailand en het wordt nog onwaarschijnlijker wanneer ook andere bendeleden zoals Nairobi en Denver plots staan te luisteren naar de speech waarmee El professor een nieuwe overval rechtvaardigt. In onvervalste één voor allen, allen voor één-stijl pleit hij voor het bevrijden van Rio en tegelijk hamert hij erop dat de nieuwe roof een statement van verzet moet worden. Tegen wat wordt behoorlijk vaag gehouden.

Om te tonen hoe goed de Dalí-bende het voorheeft met elke Spanjaard, strooien ze alvast vanuit een zeppelin 140 miljoen euro uit over Madrid. Die scène krijg je al in het begin van dit seizoen te zien, hoewel ze in het verhaal net voorafgaat aan het begin van de overval. Dat komt omdat Pina met zowel flashforwards als flashbacks werkt. Een slimme beslissing want het geeft dit derde seizoen dat zich aankondigt als meer van hetzelfde de broodnodige schwung. Zeker omdat de scènes die even wegvluchten van de voorbereidingen van de nieuwe coup ook op de personages en hun onderlinge relaties inzoomen. Een van de interessantste is uiteraard de verhouding tussen de bendeleden en Raquel, de politieagente die het liefje werd van El professor en zo van kamp verwisselde.

Geen huis van papier meer

Dé hamvraag is evenwel hoe ‘La casa de papel’ het een heel seizoen lang boeiend houdt met de nieuwe roof. Eentje die in wezen niet zoveel verschilt en nog een stuk onrealistischer is dan het drukken van enkele miljarden euro’s in de kelders van de Koninklijke Munt. Daaraan dankt ‘La casa de papel’ – letterlijk ‘Het huis van papier’ – overigens zijn titel. Eentje die in seizoen drie niet langer de lading dekt, want nu heeft El professor zijn zinnen gezet op een voorraad goud.

Hoe die in gevaar komt, kregen we nog net te zien in de spectaculaire derde aflevering maar we vrezen voor het vervolg. Hoe fijn het weerzien met de personages en de uitstekende cast ook was.