Tomorrowland-dj Lennert Wolfs (22) weet al dat hij geen 40 zal worden: ‘Ik heb al twee donorharten gekregen’

De mooiste ontmoetingen gebeuren op de gekste momenten. 

Begin mei dingen tien aspirant-dj’s naar Boomse roem tijdens een bootcamp op Ibiza. Een van hun docenten: Lennert Wolfs, aangekondigd als ambassadeur van het draaitafelmerk Pioneer DJ. 

Wanneer hij na de contest zelf achter de draaitafel kruipt, trekt iedereen grote ogen. Wolfs ontpopt zich tot een bijzonder eigenwijze, eclectische en bovenal energieke dj. Nooit zagen we iemand met zo veel vuur – en gekke sprongen – in een dj-booth.

Die avond belanden we naast Wolfs aan de feestdis. Na enkele rondes tapa’s wil hij mijn mening: of een benefietfeestje voor hartpatiënten in UZ Leuven een goed idee zou zijn in de aanloop naar pakweg Music For Life? 

Dat is het zeker, alleen: wat is de motivatie? Wat is het persoonlijke verhaal? “Omdat ik zelf al twee donorharten heb gekregen”, zegt hij zonder verpinken. “Ik weet dat ik de veertig niet ga halen.” 

Ik weet niet waar kruipen, maar Wolfs staat te blinken. “Dit lucht op. Ik heb dit nog nooit aan een buitenstaander verteld.”

Lappendeken

Een paar weken later spreken we af in Leuven, in het bewuste ziekenhuis dat hem keer op keer in leven houdt, waar hij op halfjaarlijkse controle moet. Wolfs werd geboren met een tetralogie van Fallot. Maar dat was niet meteen duidelijk.

“Op het eerste gezicht leek alles oké met mij, maar na een maand of twee bleek er toch van alles mis”, vertelt hij. “Ik at niet, huilde abnormaal veel. Na onderzoek kwam de diagnose: een niet-erfelijke vierdelige hart- en longafwijking, waardoor de doorbloedingen en vertakkingen niet goed verlopen. Tientallen operaties heb ik ondergaan, van donorkleppen tot volledige harten, alle van overleden kindjes. Mijn hart werd een boetseerwerk, mijn lijf is een lappendeken van littekens.”

Van de operaties heeft de jonge Wolfs niet geweten. Van de gevolgen wel. “Als ik als kind een bord leegat, was dat zo energierovend dat ik de rest van de dag moest platliggen. Mijn hart had al amper energie om gewoon rond te lopen. Maar eten verwerken, dat was te vermoeiend. Daarom ben ik altijd zo klein gebleven, mijn lichaam had geen kracht om te groeien.”

Op zijn negende was Wolfs al toe aan zijn zevende serieuze openhartoperatie. Maar dat kon niet meer. “Blijkbaar komt er een punt waarop een operatie te risicovol wordt. Uiteindelijk stelde de behandelende arts – Marc Gewillig, bekend van de VIER-reeks Topdokters – me een experimentele methode uit Londen en de VS voor. Eentje die niet terugbetaald werd door het ziekenfonds. Maar ondanks de mallemolen van papierwerk zijn mijn ouders er toch voor gegaan.”

Concreet ging het om een hartslagaderklep met de naam Melody – “hoe grappig is die naam?” – die via de lies werd binnengebracht. De prothese is samengesteld uit ijzerwerk en organisch materiaal van een koe. Niet zaligmakend, maar Melody zou wel een aantal keer vervangen kunnen worden.

Wolfs was een van een handvol kinderen met dezelfde afwijking die in 2007 deelnamen aan het experiment. Elk halfjaar herbekeek het Riziv of de behandeling kon worden terugbetaald. 

Pas onlangs kwam het verdict: het dossier is goedgekeurd. Twaalf jaar na de ingreep. “Gek dat het zo lang duurt om iets wat mensen helpt te erkennen, toch?” 

Vandaag is de succescase-Wolfs – de patiënt, niet de dj – een voorbeeld op internationale conferenties voor cardiologen.

Terwijl ik zucht, begint Wolfs opnieuw hardop te lachen. “Mijn ouders hebben me geleerd positief in het leven te staan, de zaken te nemen zoals ze zijn, want de kans bestaat dat ik niet zo oud word”, zegt hij. “Dokters hebben me altijd gezegd: je mag ons alles vragen, behalve hoe oud je gaat worden. En als er al eens een leeftijd op werd geplakt, dan was dat veertig. Maar met de veranderende wetenschap is dat binnenkort misschien weer achterhaald. Ik sta er bewust niet bij stil. Ik leef elke dag alsof het mijn laatste is.” 

Een zin die hij nog een paar keer zal herhalen.

Lelijke nerd

De experimentele operatie maakt wel dat Wolfs sinds zijn tiende redelijk stabiel is. “Om de zes maanden moet ik op controle in het UZ Leuven. Een lichaam verandert continue, maar sommige onderdelen van mijn hart groeien niet mee. Bovendien zullen ze niet eeuwig meegaan, en is er weleens een lekkage. Regelmatig moeten nieuwe stents worden gestoken. Dat zal altijd zo blijven.”

Op school bleef hij tijdens de turnles aan de kant zitten. “Ik was een lelijke nerd”, lacht hij. “Terwijl iedereen voetbalde, zat ik op mijn computer te prutsen. In die periode heb ik nog zitten chatten met Martin Garrix op een forum over dj-materiaal. Hij heeft het intussen gemaakt, ik nog niet.”

Toch is Wolfs er erg vroeg aan begonnen. “We hadden thuis twee radio’s: eentje die kraakte en eentje die minder kraakte. Die zette ik om beurten aan, een idee dat ik had opgedaan bij mijn nonkel, die vaak draaide op trouwfeesten. Toen hij niet veel later stopte, heb ik zijn installatie gekregen.”

“Ik was ook erg geïnteresseerd in het installeren van al dat materiaal en hielp als tiener vaak bij de opbouw van fuiven. Om de draaitafels de testen, speelde ik zelf, voor de start van het feestje. 

“Op een avond was de dj ziek gevallen. Iemand vroeg of dat ‘klein gastje van het begin’ niet kon overnemen. Zo kreeg ik de smaak te pakken om voor publiek te spelen. Op mijn zestiende won ik een dj-contest, waardoor ik plotseling op Pennenzakkenrock, Rock Werchter, Laundry Day en Summer Festival stond. De zomer erop kwamen Tomorrowland en de Carré.”

Daar is hij intussen vijf jaar resident dj. “Ik was nog minderjarig toen ik er begon, eigenlijk mocht ik er niet eens binnen. En dat gold voor veel plaatsen waar ik kwam. Het was als rondlopen in een snoepwinkel. Die nachtclubs waren mijn wereld. Niet voor de drank en de drugs – dat heb ik nooit gedaan – maar wel voor het idee erachter.”

Natuurlijk maakten zijn ouders zich zorgen. Maar wetende dat zijn levensverwachting niet groot was, hebben ze hem alles gegund. “Tot ik een tourmanager had, reed mijn vader me naar alle feestjes. En als ik overdag ging spelen, stond mijn mama altijd vooraan, naast het podium. Zij vonden: wat hij nu niet doet, doet hij misschien nooit meer. Mijn vriendin Romy denkt er net zo over. Zij zit niet in de muziekindustrie en houdt me met de voeten op de grond. Ze is heel liefdevol en bemoederend. Maar tegelijk moedigt ze me aan om vooral te blijven doen wat ik doe.”

‘Een beetje ziek’

Wolfs studeert muziekmanagement aan de PXL Hogeschool in Hasselt. Hij is ook productspecialist van Pioneer DJ en geeft technische tips over nieuwe toestellen aan grootheden. Ook als producer doet hij het aardig. Zijn nieuwste single ‘Papi dime’ is opgepikt door MNM, NRJ en Fun Radio.

Intussen blijft hij overal platen draaien: van Ibiza tot Boom, met woensdag nog een set op de officiële partyflight van Barcelona naar Tomorrowland. 

Iedereen in het wereldje kent hem als de sympathiekste en vrolijkste kerel in de sector. Het bewijs daarvan zijn de dagelijkse stories op Instagram. 

Maar niemand weet welke tour de force het is, elke keer opnieuw. “Draaien blijft een fysieke inspanning”, zegt hij. “Zoals je hebt gezien op Ibiza: ik dans en spring op het podium. Een uur kan ik dat volhouden, maar tijdens een nacht in de Carré moet ik die energieke momenten spreiden. En na een druk weekend moet ik een paar dagen platte rust inbouwen.”

Het publiek hoeft dat niet te weten, vond Wolfs tot voor kort. Tot hij onlangs een workshop in een muziekwinkel gaf en een elfjarig jongetje hem aansprak. 

“Hij wou ook dj worden, maar was ‘een beetje ziek’. Bleek dat die jongen ook hartpatiënt was. Dat raakte me zo diep, dat ik daar voor het eerst spontaan mijn verhaal heb gedaan. Hartproblemen mogen geen excuus zijn om je dromen op te bergen. Toen heb ik besloten: ik heb een achterban, met veel volgers op sociale media en kennissen in de sector. Ik wil hen inschakelen voor een eigen project. Ik wil niet het zielige jongetje zijn, ik wil geen medelijden. Maar als ik iets voor jonge lotgenoten kan betekenen, wil ik die kans niet laten liggen. Daarom wil ik mijn verhaal nu wél doen.”

Met Hart Beats wil Wolfs de vzw Hartekinderen steunen, een organisatie die kinderen met een hartafwijking samenbrengt. Tijdens het zomerkamp zou de 22-jarige lotgenoot bijvoorbeeld dj-cursussen geven. 

“Ik ben ooit zelf meegegaan, en dat was zo’n openbaring. Vaak schaamde ik me om mijn slechte fysiek of mijn lichaam vol littekens. Hier stelde niemand vragen, hier voelde ik me voor het eerst niet anders. Daarom wil ik iets terugdoen.”

Om wat centen in te zamelen voor zijn goede doel, wil Wolfs rond Music For Life een benefiet op poten zetten. “Waarom niet in de hal van UZ Gasthuisberg, waar het voor mij allemaal begonnen is? Maar nog mooier zou zijn om met Hart Beats volgend jaar een eigen stage te krijgen op Tomorrowland. Daar zouden de hartpatiëntjes die ik opgeleid heb ook een plaats krijgen.”

Bovenal wil Wolfs geen voorzichtig leven in een glazen kooitje leiden. Dus leeft hij elke dag, wel ja, alsof het zijn laatste is. “Weet je, als ik morgen aan de hemelpoort sta, wil ik niet zeggen: ‘Ik ben gisteren op tijd gaan slapen.’ Dan zeg ik liever: ‘Ik heb met vrienden om twee uur ’s nachts nog iets te gek meegemaakt.’ En zo denkt Romy er ook over.”

‘Papi dime’ is beschikbaar op iTunes en Spotify.