Sieg De Doncker is 30 en vrijgezel: “Vrouwen staan niet in de rij voor mij, maar ik ga graag zelf op jacht”

Een barbecue met een fris pintje? Sieg De Doncker hoefde geen twee keer na te denken. “Mijn vrienden en ik schotelen elkaar dikwijls dilemma’s voor”, zegt hij terwijl de eerste lamskoteletjes op de rooster belanden. “Maar meestal zijn de opties die we elkaar voor de voeten gooien zo absurd, dat je eigenlijk geen van beide wilt kiezen. Maar jullie hebben wel een ander soort dilemma’s, zeker?” (lacht)

Da’s al meteen een moeilijke. Want beide karaktertrekken spelen een sterke rol bij mij. Eigenlijk ben ik best emotioneel, maar ik merk dat ik met de jaren meer in balans raak. Ik heb geleerd mijn emoties meer onder controle te houden.

(knikt) De eerste keer dat iemand kwaad sprak over mij – onterecht trouwens - ben ik ongelooflijk woest geworden. De tweede keer dat me dat overkwam, was ik al veel rustiger. En zocht ik een verklaring: waarom reageert die mens zo? Misschien is die zelf niet gelukkig? En dan zoek ik rustig uit hoe ik daar best op reageer.

Ja, ook daar ben ik rustiger geworden. Vroeger stapte ik veel emotioneler in een relatie.

Ah, maar dat zou gerust nog kunnen gebeuren. Op dat vlak ben ik hetzelfde gebleven. Ik vind onverwachte dingen de mooiste. Ik ben romantisch en heel impulsief. Als ik iets in mijn hoofd heb, móet ik het doen en kan niemand mij ompraten. Wat de gevolgen zijn, zie ik later wel.

Nee. Ik ben nu een heel gelukkige vrijgezel, die goed in zijn vel zit.

Veel mensen spreken van een scharniermoment, hé. Ik vind het in ieder geval niet erg om geen zoekende twintiger meer te zijn. Ik heb een job, genoeg geld en ik amuseer me. Maar ik denk zeker niet: nú moet het gebeuren. Je kan toch ook pas op je veertigste de ware vinden? In ieder geval: vind ik geen vriendin, dan is dat maar zo. Ik leg mijn eigen weg af zonder druk van buitenaf.

‘Het wordt nu zeker tijd voor een vast lief?’ De standaardvraag op familiefeesten. (lacht) Mijn ouders stellen die zeker niet. Zij hebben mij nooit iets opgedrongen. Toen een relatie na drieënhalf jaar afsprong, zag ik daar enorm van af. Ze zeiden: ‘Ga drie maanden op vakantie. Los het op je eigen tempo op’. Zo mooi van hen!

Ik krijg weleens berichten via Instagram. Maar ik besteed er weinig aandacht aan. Maar vrouwen staan echt niet in de rij voor mij. Daar zou ik ook niet gelukkig van worden. Ik wil graag moeite doen. Ik hou van de jacht.

Wel, ik ben eropuit om een mooie carrière uit te bouwen. Maar als het er écht op aankomt, zal ik voorrang geven aan het gezin. Er is immers meer in het leven dan werk.

Dan kijk ik naar mijn ouders en mijn twee broers. Wat zij hebben, wil ik ooit ook wel. Ik zou twee kinderen willen, denk ik. Liefst een jongen en een meisje.

Ze zeggen altijd: het omgekeerde van je eigen ouders, maar die hebben me altijd veel ruimte gegeven. Dat ga ik ook doen, en streng zijn waar het moet.

Het begint stilaan op een babyboom te lijken. Twee van mijn vrienden worden vader. Ze zijn rond de dertig.

Ik vind het fantastisch voor hen, ze zijn er klaar voor. Maar zelf kende ik nooit die drang om tegen een bepaalde leeftijd een huisje, boompje en beestje te hebben. Dat komt allemaal wel op mijn eigen tempo.

Ik amuseer me enorm. En hoop dat dat zo blijft. Ik kijk wat er op mij afkomt en laat mijn buikgevoel beslissen of een opdracht bij mij past of niet. ‘De Helden’ voor Ketnet was heel tof. En dan was er ‘Een Frisse Start’, het verhuisprogramma op Vitaya en daarna ‘Boxing Stars’ bij VTM en ‘De Wereld Rond Met 80-jarigen’.

Absoluut! Ik heb het gevoel dat ik er vier oma’s en opa’s bij heb gekregen. Het is ook heel fijn dat het programma goed gescoord heeft en wie weet komt er nog een seizoen. We zien wel. Ik hoop ook op andere dingen, natuurlijk. Ik verleg graag mijn grenzen en hou ervan mensen te leren kennen, en verhalen uit hen te halen.

(knikt) Ik wilde ook een voorbeeld zijn voor de maatschappij en onder andere tonen hoe belangrijk het is om tijd door te brengen met je grootouders. Dat doet hen zó veel deugd. Ik heb massa’spositieve berichtjes gehad. Dan ben ik oprecht trots op wat ik doe.

Op zich niet. Het programma deed me wel inzien dat een bezoekje aan je oma nóg meer doet dan je denkt. Even langsgaan, een kus geven, een babbeltje slaan... Zij fleurt ­helemaal op. Het zijn kleine dingen, die zoveel betekenen.

Als ik mijn job zo graag blijf doen, heb ik er geen probleem mee om dat te doen tot ik doodval. Maar ik denk dat ik ook een goede pensioenkerel zou zijn. Met vrienden buiten kaarten, wijntje erbij, lachen en genieten van de jonge meisjes die voorbij wandelen. lacht)

Op vakantie in Zaragoza verbleven we op een appartementje in een doodlopende straat. Elke ochtend zaten daar vier bomma’s en bompa’s buiten op hun stoeltje te kaarten. Ik dacht: dat is het leven! Vooral als je dat met vrienden kan doen.

‘Zoals ik zei, ik leer graag nieuwe mensen kennen en wil tijd maken voor iedereen. Maar dat weegt niet op tegen échte vrienden. Ik heb er vijf, denk ik, tegen wie ik alles kan zeggen en voor wie ik meteen die honderden kennissen zou laten vallen. Voor hen ga ik door het vuur, dat weten ze. En zij voor mij.’

Mensen vertrouwen mij veel toe, dus ik denk dat ze een betrouwbare vriend in mij zien. Ik zal ook de eerste zijn die alles laat liggen om een vriend te helpen. Maar... Ik kan ook een koppigaard zijn, op het zwart-witte af.

Dan is het heel moeilijk om het weer goed te krijgen. Vroeger was ik daar nog radicaler in. Bij mij is het simpel: als je elkaar niet meer kan vertrouwen, hoeft de vriendschap niet meer. En soms groei je gewoon uit elkaar, dat kan ook. Maar de vrienden van de scouts, dat zijn er voor het leven, dat weet ik.

‘Ik heb het geluk - en ik kus mijn twee pollekes daarvoor - dat ik al veel van mijn bucketlist heb kunnen afvinken. Maar ik laat ook het toeval spelen, hoor. Soms wat te veel. En dan ben ik kwaad op mezelf dat ik dingen niet wat meer in handen neem.’

Omdat er altijd die tweestrijd is. Jezelf smijten of je laten meedrijven? Ik vergelijk het met surfen. Je kan te hard proberen en dan val je, of je laat je rustig meenemen door een golf en hoopt dat er geen rots op je pad komt. Ik ben nogal voor go with the flow.

Er komen altijd nieuwe dingen bij. Ik zou heel graag nog iets doen met muziek, of een rol spelen in een film. En duiken. Er is een nieuwe wereld opengegaan toen ik dat voor het eerst deed. De volgende keer wil ik diep, tot 30 meter. Maar het hoeft niet altijd spectaculair te zijn, hoor. Zo wil ik binnenkort op zoek naar een huis.

Awel, dat zie ik niet zo. Een huis is voor mij niet meer dan een hoop stenen die ik koop en weer kan verkopen. Mijn moeder heeft mij zo opgevoed: materiaal is maar materiaal. Toen ik een bluts in haar auto reed, zei ze: ‘Ik ben blij dat je ongedeerd bent’.

Zolang je gezondheid goed is, kan je toch niet klagen? Er zijn mensen die het veel erger hebben. Ik heb een dak boven mijn hoofd, ben gelukkig, heb goede vrienden…

Ja, daar genoten ze van. Maar als je hen zou vragen of dat hetgeen is dat hen gelukkig maakt, zullen ze zeggen: ‘Ik vond het fantastisch om mee te maken, maar er zijn andere ­dingen die mij gelukkig maken’. Mocht ik hen laten kiezen tussen met een monstertruck rijden of elke dag een bezoekje krijgen van mij om een uurtje te babbelen, wees maar zeker dat ze voor het babbeltje gaan. Natuurlijk! Ik weet ook waarvoor ík zou gaan als ik met een ­monstertruck mocht rijden of een week met vrienden op vakantie gaan. Schrijf maar op: een mannenvakantie, dat staat op mijn bucketlist voor volgend jaar.