INTERVIEW. Dirk Brossé wilde statement maken met symfonische show op Tomorrowland

Wanneer we Dirk Brossé spreken, komt hij net van het podium en heeft hij geen idee hoe zijn set van elektroklassiekers in symfonisch jasje ontvangen is. Al is hij zelf erg tevreden met hoe alles verlopen is. “Vanaf het eerste moment was het publiek mee”, vertelt de dirigent. “En bij de stillere momenten was de massa ongelofelijk stil. Dat is voor mij altijd een goede barometer, ook bij klassieke muziek: dat mensen geen lawaai maken of uitzinnig beginnen doen.” Ook op muzikaal-technisch vlak heeft Brossé geen klachten: “Het is misschien niet altijd makkelijk detecteerbaar, maar ik kan je vertellen dat de uitvoering feilloos was. En dat ondanks de technische problemen van deze ochtend.” Brossé verwijst naar problemen met het geluid van vanmorgen. “De slagen op de Japanse taiko’s gaven een retour: in plaats van enkel de slag op het vel, hoorden wij ook nog een terugslag. Dat is alsof je met een glaasje teveel op toch in de auto kruipt - wat niet mag - en dan twee strepen op de baan ziet in plaats van één. Dan moet je even slikken en snel kunnen aanpassen.”

Een dancefestival mag dan niet de natuurlijke habitat van Brossé zijn, toch weet hij goed waarom hij ‘ja’ zei op het voorstel om hier te dirigeren. “Ik wilde een statement maken”, klinkt het. “Klassieke muziek - gebracht door klassieke orkesten - is niet blijven stilstaan. Muziek evolueert en ik wilde weten waarom jaarlijks 200.000 mensen per weekend naar zo'n festival komen om naar een bepaald soort muziek te luisteren. Wat is het geheim?” Al is die interesse er niet altijd geweest, geeft hij toe. “In het begin van mijn carrière keek ik een beetje neer op elektronische muziek omdat ik het niet kende. ‘Die dj’s, wat is dat nu voor iets? Die gebruiken dingen die al bestaan?’ Maar als je die taal leert decoderen, merk je natuurlijk dat het veel verder gaat. En nu ik die wereld wat beter ken, merk ik dat daar enorm grote creatieve geesten bijzitten.”

En dat leidt tot grote dromen. “Als we die elektronische muziek kunnen samenbrengen met symfonische klanken, dan denk ik dat we zelfs een nieuw genre kunnen creëren en bepaalde grenzen kunnen verleggen. Als het symfonieorkest als instituut trouwens wil overleven in de 21ste eeuw, gaat het ogen en oren moeten openen en interessante projecten moeten zoeken. En mijn ultieme droom? Op een volgende editie van Tomorrowland opnieuw zo'n uur een crossover doen, maar dan twee minuten lang alleen akoestische muziek spelen, zoals van Mozart of Beethoven. We zien wel, ik vond het in ieder geval een ongelofelijke ervaring.”