Voor ‘F.C. De Kampioenen’-actrice Danni Heylen is bekend zijn geen last: “Ik zou het jammer vinden als mensen me plots niet meer zouden aanspreken”

Danni Heylen mag dan wel voor eeuwig en drie dagen herinnerd worden als Pascalleke uit ‘F.C. De Kampioenen’ - waarvan nu de vijfde reeks wordt herhaald op Eén, ze blikt met veel plezier vooruit op haar gastrol in ‘Chez Nonkel Jef’. De derde theaterkomedie gebaseerd op de VTM-serie over een gierige Kempische keuterboer gaat op 20 september in première in Theater Elckerlyc.

“Ik ben er helemaal klaar voor”, zegt Danni. “Mijn geheugen laat mij nog lang niet in de steek. Dialogen blokken is dus geen probleem. Ik moet misschien iets meer uit mijn pijp komen dan twintig jaar geleden, of iets meer herhalen, maar het gaat er allemaal nog in. Ik heb meer moeite om te onthouden wat ik gisteren heb gegeten. (lachje)”

Ik vrees dat ik toen zelf zo veel aan het werken was, dat ik er niet veel van gezien heb.

Die levensfase is grotendeels voorbij. Ik ga nog weleens met vrienden op café, en op de afterparty van de laatste ‘F.C. De Kampioenen’-film was ik zeker niet de eerste om naar huis te gaan. Het feit dat ik me in het openbaar goed amuseer, komt wellicht doordat mijn personage Pascale nog zo geliefd is.

Mensen zijn steevast vriendelijk en beleefd. Vroeger kon het gebeuren dat fans je op ­restaurant de ganse avond aanstaarden. Vandaag de dag is het de norm dat mensen je kort en beleefd aanspreken. En na één foto of handtekening zijn ze alweer weg. Ik begrijp dat er collega-acteurs zijn die het lastig hebben om, in hun vrije tijd, openbaar bezit te zijn. Maar mijns inziens hoort dat erbij. Het is mijn broodwinning. En ik zou het eerder jammer vinden mochten mensen mij plots níét meer aanspreken.

Van veel rode wijn en port kan ik chagrijnig worden. Maar van champagne en cava word ik vrolijk. In het verleden was een glas weleens de notenkraker van negatieve emoties. Maar nu benoem ik de dingen zoals ze zijn. Zonder dat ik daar alcohol voor nodig heb. Door te werken, vergeet ik mijn grootste bekommernissen. Of door met mijn dieren in de weer te zijn. Dat brengt mij tot rust. Ik heb nu twee paarden, en daarnaast ook twee Schotse schapen, een hangbuikzwijntje, een pony en een hond.

Ja. De muziek van de jaren ­zestig en zeventig koester ik nog steeds. Na al die decennia houd ik nog steeds van Jacques Brel en Leonard Cohen.

Het ligt soms dicht bij elkaar. Als ik naar de eerste seizoenen van ‘F.C. De Kampioenen’ kijk, zie ik in mezelf vooral een ­jonge griet zonder één rimpel op haar gezicht. Dat vond ik maar niks, hoor. Ik zag er jonger uit, maar zag ik er ook béter uit? Je hebt vrouwen die met ­heimwee terugdenken aan hun jeugdigheid, maar ik vind dat een mens een interessanter ­gezicht krijgt zodra ie ouder wordt.

Absoluut. Vroeger was ik heviger en enthousiaster, maar elke leeftijd heeft z’n charme. Met dat verschil dat ik nu wat sneller zal doodgaan dan dertig jaar geleden.

In een rusthuis krijgen ze mij van z’n leven niet binnen. Je vrijheid opgeven lijkt me onnoemelijk zwaar. Ik zet vandaag centjes opzij om iemand te vinden die me desnoods 24/7 thuis komt verzorgen. Met mijn vriendinnen hebben we lachend gezegd dat we zélf een rusthuis zullen beginnen. Eén waar het dagelijkse glas cava bij de kostprijs inbegrepen zit. (lacht)