VTM-weerman Frank Duboccage: “Ons land heeft geen klimaat voor een buitenzwembad”

Als VTM-weerman zit Frank Duboccage vooral in de studio en achter zijn computer, maar wanneer hij niet aan het werk is, vind je hem wél zoveel mogelijk buiten. “Ik ga fietsen of lopen, maar ik kan ook erg genieten van mijn tuin. Dat is echt mijn plekje om een boek te lezen, naar muziek te luisteren of gewoon even tot rust te komen. Op voorwaarde dat niemand in de buurt zijn gras maait of de hagen snoeit, tenminste. Ik weet dat zulke karweitjes noodzakelijk zijn, maar dat soort geluiden irriteert mij enorm”, aldus Frank. De weerman geniet trouwens ook tijdens de winter van zijn tuin. Met dank aan een warme jas en de pergola die hij vorig jaar liet zetten. “Zo zitten we niet alleen uit de wind, maar kunnen we ook comfortabel buiten blijven eten als het regent. Ik ben een echte buitenmens, ik vind het altijd zonde om binnen te zitten als de temperatuur buiten nog goed is.”

Dat gebeurt weleens, want we hebben er natuurlijk de ruimte voor. En na een fietstochtje sla ik hier samen met mijn kameraden op het terras weleens een biertje achterover. Of een glaasje wijn, het is allemaal zo lekker. Al probeer ik wel wat te letten met mijn alcoholgebruik, want te veel is niet goed.

Eigenlijk niet... Ik hoop net als iedereen natuurlijk op goed weer als we iets organiseren, en dus kan ik het niet laten om al eens naar de langetermijnvoorspelling te kijken. Ook al weet ik dat die ontzettend onvoorspelbaar is. Als er die dag regen voorspeld wordt, ga ik al op zoek naar alternatieven. Terwijl het voor hetzelfde geld gewoon droog blijft...

Ik kan een beroep doen op de radarbeelden, ja. Die raadpleeg ik vooral als we gaan fietsen, want dat is niet leuk in de regen. Ik bekijk ze ook weleens op vraag van vrienden, al merk ik dat zij me daar niet te veel mee willen lastigvallen. Er zijn nochtans ook mensen die ik niet ken die me vragen wat voor weer het wordt op bijvoorbeeld hun trouwdag of communiefeest. Dan geef ik met plezier weeradvies. Het gebeurt toch niet overdreven vaak én ik besef hoe belangrijk het weer is. De bevestiging van een weerman is toch vaak een opluchting.

Dat ideetje heb ik opgedaan tijdens een reis door Zuid-Frankrijk. Ik had me daar op een bankje gezet om naar de oudjes te kijken die petanque speelden. Hun mimiek, de discussies... Fantastisch vond ik het. En dus dacht ik: ik ga dat ook in mijn tuin introduceren. ­Petanque is leuk, en iedereen kan het spelen én winnen, want er komt veel geluk bij kijken. Volwassenen moeten zich dus niet inhouden voor de kinderen. En het spelletje geeft natuurlijk ook een instant vakantiegevoel.

Dat valt goed mee. In de zomervakantie zijn ze wel heel vaak op kamp en spelen we dus minder. Jammer, want het is een gezinsmoment waar ik ontzettend van geniet.

De meisjes proberen weleens vals te spelen, of er is discussie over welke bal het dichtst bij het kleine balletje ligt. Maar dan halen we de meetlat erbij, en opgelost! Ik probeer hen ook duidelijk te maken dat verliezen een deel is van het spel. Ik ben ook een competitiebeest, maar als iemand sneller fietst dan ik, denk ik bij mezelf: ‘Ik moet harder trainen.’

Het zijn meisjes, dus kunnen ze uren doorbrengen met kunstjes uithalen op de trampoline. Daar sta ik dan vol fascinatie naar te kijken. Maar ze kunnen ook veilig rolschaatsen of steppen op straat, want we hebben een afgesloten weg die we maar delen met zes huizen. Ik heb graag dat ze zoveel mogelijk buiten spelen. Kinderen zitten vandaag te veel binnen met hun iPad, of ze kijken Netflix. Daar probeer ik als vader iets aan te doen. Onze tweeling doet sowieso ook aan atletiek, in weer en wind.

Kijk, we zijn net op reis geweest naar Spanje, waar het veertig graden was. Daar was het zalig om een verfrissende duik te kunnen nemen. Dus mocht ik het geld hebben voor een zwembad, waarom niet? Maar in ons land is dat de slechtste investering die je kunt doen. We hebben er gewoon het klimaat niet voor. Je moet echt al hopen op een goede zomer. Wat we wél hebben, is een jacuzzi. Die gebruiken we vooral in de winter. Zalig om in dat warme water te zitten wanneer het buiten koud is.

Eerlijk? Dertig graden vind ik al te warm. Maar ik klaag nooit: we hebben al zo weinig warme dagen. Geef mij maar volop zon en zo’n 25 graden. Dan koelt het ’s avonds niet te veel af, en overdag is het de ideale ­temperatuur om te sporten of in de tuin te werken.

We hebben bewust gekozen voor een onderhoudsvriendelijke tuin, met een groot terras en de petanquebaan. Veel gras is er niet, op vijf minuten heb ik alles afgereden. Ik doe dat echt niet graag, voor mij is dat pure tijdverspilling. Met al mijn hobby’s en de kinderen heb ik er ook de tijd niet voor. Ik heb bovendien geen groene vingers (lacht). Onkruid laat ik natuurlijk niet groeien, maar ik durf al snel een onkruidverdelger of brander te gebruiken in plaats van het op mijn knieën uit te trekken. Onze treurwilg snoei ik wel ieder jaar, anders heb je die niet meer in de hand.

Klopt. Telkens wanneer de huurders eruit zijn, begint voor ons de schoonmaak. Maar ik ben graag in de Ardennen. Die rust, dat reliëf en die mooie plekjes: zalig! En dus koppel ik het aangename aan het onaangename. Na het werk daar ga ik in de buurt nog fietsen of lopen.

We hebben het destijds gekocht voor de ouders van mijn vrouw. Het was een soort investering, en als zij daar dan in zouden wonen, hadden wij geen onderhoud. Maar mijn schoonmoeder is vrij snel nadien onverwacht overleden en haar man wilde daar niet alleen wonen. Dus hebben we er een vakantiehuis van gemaakt. Zelf gaan we er ook een paar keer per jaar naartoe.

Onze voornaamste gezinsreis hebben we al achter de rug, het is vooral werken geblazen. Mijn vrouw en ik gaan wel nog naar de champagnefeesten in het Franse Troyes, en we sluiten de zomervakantie in schoonheid af met een weekje Oostenrijk.