Wie tijdens die set van Tamino naast mij zat, weet dat ik het niet heb drooggehouden

Wanneer ik Tamino hoor zingen, word ik stil vanbinnen. Dat was zo toen zijn eerste single ‘Habibi’ – intussen meer dan twee jaar geleden – voor het eerst op de radio passeerde. De volumeknop moest hoger en alles rondom mij leek even te zwijgen. Net zoals we vroeger thuis moesten zwijgen wanneer het 19 uur nieuwsbulletin begon.

Ik ben er nog altijd niet uit of Tamino mij goed of slecht nieuws brengt. Feit is, hoe vaak ik de plaat Amir nu ook al heb opgelegd, ik word er elke keer opnieuw stil van. Alsof hij met zijn prachtig zachte timbre en soms hogere registers in mijn oor fluistert dat het allemaal zo erg niet is. Zijn stem is troostend en onontkoombaar.

Daarom heb ik hem nooit live willen zien. Omdat het de intimiteit van mijn persoonlijke luisterervaring zou overstemmen, dacht ik. Maar eerder dit jaar tijdens de Ultima’s, de Vlaamse cultuurprijzen, was er geen ontkomen aan. Tamino stond er alleen met zijn gitaar. Loepzuiver, hartgrondig en intens. Wie die avond naast mij zat, weet dat ik het toen niet droog heb gehouden.

Elke klinker telt

Maar nu even flashforward naar gisteren. Mijn vader stuurt me een link naar een miniconcert van de Britse zanger-muzikant Jacob Collier – die bekend werd met zijn multitrack-YouTube-filmpjes – bij de Amerikaanse openbare radio-omroep NPR. De Tiny Desk Concerts gaan al elf jaar mee en zijn een idee van presentator Bob Boilen. Hij had al snel door dat webcams de doodsteek van de radio betekenen, en anticipeerde met een fris concept: bands gewoon in zijn bureautje laten optreden, tussen een eclectische verzameling boeken, platen en gadgets.

Het idee ontstond op café, waar Boilen zich stoorde aan het geroezemoes dat een simpele open mic-avond overstemde. Dan maar gewoon bij mij thuis, waar ik echt naar de muziek kan luisteren, dacht hij. En hij nodigde wat vrienden en de geluidstechnicus van NPR uit. Een soort huiskamerconcert voor de radio, waar intussen al meer dan 850 muzikanten en bands aan hebben deelgenomen. 

Uit nieuwsgierigheid scrolde ik verder in het archief van die ‘kleinebureauconcerten’, en botste op kleppers als Anderson .Paak, Mac Miller en Adele, met respectievelijk 37, 22 en 11 miljoen views. Maar vooral de laatste aanvulling wekte mijn aandacht: Tamino, met een intense set van 13 minuten 47 waar ik weer helemaal stil van werd. Met Ruben Vanhoutte op drums, Vik Hardy op piano en Radiohead-bassist Colin Greenwood als speciale gast.

“Er zit een verlangen in Tamino’s liedjes dat ik niet vaak hoor in populaire muziek”, zei Boilen achteraf. “Hij laat elke klinker tellen. Er is niets gewoons aan zijn uitdrukkingen, of hij nu zingt over een liefje in ‘Habibi’ of over wanhoop die verandert in vreugde in ‘Indigo Night’.”

Boilen heeft gelijk. En opnieuw hield ik het niet droog.

Alle Tiny Desk Concerts zijn te herbekijken op npr.org/tinydesk