Conciërges Marleen en Rob wonen in Zoo Planckendael: wakker worden met het gebrul van een leeuw

Rob De Messemaeker werkt al 30 jaar in Planckendael als dierenverzorger, maar sinds zes jaar is hij ook conciërge. Hij woont net als Marleen Van Craenenbroeck op het domein. De dag van een conciërge in dierenpark Planckendael begint ’s morgens met het openmaken van de deuren voor het personeel en het uitschakelen van de alarmen. “Daarna doe ik mijn toer door het park en kijk ik of er gedurende nacht niets speciaals gebeurd is. ’s Avonds kan het zijn dat de dierenarts mij vraagt om een bepaald dier dat onder verdoving is geweest wat meer in de gaten te houden. En ’s nachts word ik af en toe gebeld door de bewakingsfirma als er ergens een alarm afgaat”, zegt Rob.

Overdag werkt hij in de serre Azië waar hij de exotische vogels en de kleine zoogdieren verzorgt en de tropische planten onderhoudt. Als hij ons even later meeneemt naar zijn werkplek voor een fotootje wanen we ons in een tropisch regenwoud. Zelfs in de winter is het hier ongetwijfeld lekker warm. “Hoe het is om in het dierenpark te wonen? Ik word rond zes uur wakker met het geroep van de olifanten en het gebrul van de leeuwen. Mijn vriendin was de eerste paar maanden toen ze hier woonde wel een beetje bang.”

Dierengeluiden

Marleen, haar twee kinderen en haar vriendin wonen nog maar een jaar op het domein. “Ik werk al 18 jaar in Planckendael, maar ben pas sinds een jaar conciërge. De ene week is Rob van dienst, de andere week is het mijn beurt. Ik heb hier wat van alles gedaan, maar momenteel ben ik educatief medewerker. Dat betekent dat ik mee nadenk over hoe de dierenverblijven worden ingericht om de bezoekers zowel educatief als qua beleving op de best mogelijke manier te ontvangen. Maar ook de signalisatie, de infoborden en de aankleding van het park behoren tot mijn taken”, vertelt Marleen. “Natuurlijk zijn veel mensen jaloers dat wij in een dierenpark wonen. Maar ze vergeten dat wij ook mest moeten opkuisen of gewoon achter een bureel zitten.”

Marleen woont op de verdieping boven restaurant De ooievaar vlak bij de ingang het park. “In het begin was het wel even wennen aan de dierengeluiden die je ’s nachts hoort, maar daar hebben we ons snel aan aangepast.” De kinderen van Marleen zijn 10 en 13 jaar. “Of het voor hen niet de hemel op aarde is om in Planckendael te wonen? Nee, na een paar weken vonden ze dat de normaalste zaak van de wereld”, zegt Marleen. “Mijn zoontje van vier jaar ben ik al drie keer moeten gaan zoeken in het park”, vertelt Rob. “Ondertussen weet ik dat ik hem moet gaan zoeken bij de olifanten. Hij staat dan tussen de honderden bezoekers en is tegen de olifanten aan het praten. Op zijn vierde kent hij het park al helemaal van buiten. Hij vindt het ook zalig om op school te vertellen dat hij tussen de dieren woont.”

Als conciërge van Planckendael komen Marleen en Rob af en toe wel in speciale situaties terecht. “Onlangs kreeg ik telefoon van de politie”, vertelt Rob. “Een mevrouw was haar moeder kwijt in het dierenpark. Meer dan een uur na sluitingstijd was ze nog altijd niet komen opdagen op de parking. Ze was een abonnee die hier al tientallen jaren komt. Ik wist dat ze op een bepaalde plek in het park haar ‘eigen’ boom staan had waar ze altijd eventjes ging zitten. Op een gegeven ogenblik was de weg waar die boom staat, afgesloten voor werkzaamheden. Ik ben dan gaan kijken op die plaats en heb de vrouw gevonden op haar boomstam. Ze was niet al te best meer ter been en geraakte niet meer op de weg en ze had geen telefoon bij. Ze zat er gewoon rustig te wachten tot iemand haar zou komen halen.”

Neushoorns en monniksgieren

Wat hun eigen favoriete dieren zijn? “Ik heb 19 jaar lang de Indische neushoorns verzorgd”, zegt Rob. “Ik heb een kast vol met allerlei beeldjes van neushoorns. Met de grote dieren heb je een hechte band. Toen ik een neushoorn, die al vijf jaar verhuisd was naar een Nederlandse zoo, terugzag tijdens een bezoekje, herkende hij meteen mijn stem.” Marleen houdt vooral van de monniksgieren. “Dat vind ik echt fascinerende dieren. Ik ben trouwens een echte dierentuinfreak. Elke vakantie ga ik langs in de plaatselijke dierentuin. Ik kijk dan niet alleen naar de dieren, maar ook naar de vuilnisbakken, de toiletten en de banken. Je doet altijd nieuwe ideeën op.”

“Dat ken ik”, zegt Rob. “Ik was enkele jaren terug in de zoo van Edinburgh en ik had mijn fototoestel mee. Toen ik thuis de foto’s bekeek, merkte ik dat er geen enkel dier opstond. Ik had vooral foto’s gemaakt van de kooien en van de voederplaatsen.” Rob deed ooit mee aan het tv-programma Beroepen zonder grenzen. Met een aantal collega dierenverzorgers ging hij naar een Argentijnse zoo. “Die staat bekend als de gevaarlijkste dierentuin ter wereld. We hebben er letterlijk tussen de leeuwen geslapen. We hebben daar dingen gedaan die hier nooit mogelijk zouden zijn. Het huisdier van de directeur was een Bengaalse tijger.”