Stijn Meuris over zwerfvuil: "Zit het in onze cultuur dat we 'smeerlapkes' zijn?"
Het probleem van zwerfvuil is hardnekkig in Vlaanderen en dat zit zanger/presentator Stijn Meuris duidelijk hoog. "Wat voor een mens ben je als je 's morgens met een auto vol afval vertrekt om 't ergens te gaan dumpen in de snelwegberm?", vroeg hij zich af in "Plage préférée" op Radio 2.
Zwerfafval blijft een hot topic. "Ik word daar behoorlijk boos van, al decennia lang", vertelt Stijn Meuris op Radio 2. "Ik vraag me af hoe ’t komt dat we dat niet opgelost krijgen. Wij zijn één van de weinige landen, nee, het enige land in West-Europa dat daar nog een probleem rond heeft. Nederland, Duitsland, Frankrijk, Engeland: je komt ’t nergens tegen. Of toch zeker niet zoals bij ons. Wij hebben een andere houding, een andere cultuur. Om één of andere reden zijn wij toch ‘smeerlapkes’."
Maar wat is dan volgens Meuris de grote oplossing? "Alleszins geen flauwe radiospotjes van de overheid. Ik ga geen namen noemen, maar ik hoor al een paar weken een campagne waarvan ik denk "hou ermee op". Dat helpt écht niet. Daardoor belandt er geen enkel flesje of blikje minder in de natuur. Je bereikt daar enkel de mensen mee die je al bereikt had."
"We zijn een heel klein land met een beperkt aantal natuurgebieden", zegt Stijn. "Het zou zo mooi kunnen zijn. Neem nu het fietsroutenetwerk bij ons in Limburg. Heel Europa komt daar met open ogen, vol verwondering naar kijken. Zelfs dat is bedreigd door zwerfafval. Ik begrijp dat niet. Wat een, sorry voor mijn taalgebruik, ongelooflijke klootzak moet je zijn om ’s morgens thuis te vertrekken met 20 kg afval in je auto en te denken ‘ah ja, niet vergeten buiten te gooien op de autosnelweg’. Wat voor een mens ben je dan?"
Meuris steunt opruimacties, maar denkt niet dat dat het probleem gaat oplossen. "Daardoor denken sommige mensen dat iemand anders het allemaal wel gaat oplossen. Zo wordt het een vicieuze cirkel. De enige oplossing die wij, of de overheid, kunnen bedenken is repressief zijn. GAS-boetes, streng optreden, noem maar op. Ik snap dat, maar ik denk dat dat een laatste verdedigingsmechanisme is, de laatste optie. En ook dat lijkt niet te werken."
"Ik denk echt dat het probleem karakterieel is", besluit hij. "Het is een instelling die je bij jezelf moet veranderen. Ik vrees gewoon dat wij zo'n land zijn. We hebben weinig feeling met onze omgeving, we voelen weinig voor de openbare ruimte en het visuele aspect van onze straten en steden. Ik ben ervan overtuigd dat dat iets zegt over de mensen die er wonen."