Zangeres Kelly Clarkson overwon een reeks depressies: “Nu duld ik enkel nog leuke en lieve mensen rond mij”

Kelly en haar gezin ruilden recent hun villa in Nashville (prijskaartje: 8 miljoen euro) in voor een al even duur exemplaar in Los Angeles. En dus krijgen wij de zangeres, exclusief voor Dag Allemaal, uitgebreid te spreken in het poepchique Four Seasons Hotel in Beverly Hills, thuisstad van the rich and famous.

“Mijn man en ik zijn tegen onze zin voor ons werk naar hier verhuisd”, steekt Kelly verrassend van wal. “Maar we waren het beu om tussen L.A. en Nashville te pendelen. Het was op den duur ook niet meer houdbaar, omdat de kinderen allemaal naar school gingen. Het was een verhuis waar we in alle eerlijkheid niet meteen naar uitkeken, maar onze kinderen vinden het hier ge-wél-dig en dat is voor ons véél belangrijker dan ons eigen geluk.”

Absoluut! Ik droomde er als kind al van om in een animatiefilm te mogen meespelen. Dat mijn personage heel erg op mij lijkt qua karakter, was bovendien mooi meegenomen. (lacht)

Ik ben nooit een schoonheidskoningin geweest, maar gelukkig ben ik nooit gepest of uitgelachen om mijn uiterlijk. Ik was een muurbloempje. Ik viel nooit op. Dat deed ik pas zodra ze mijn stem hoorden. (lacht) Gelukkig ben ik net als Moxy nooit onzeker geweest. Integendeel: naar het schijnt ben ik soms net iets té zelfverzekerd. Ik voel mij net zo goed op mijn gemak wanneer ik zonder make-up en in een oude jeans en T-shirt buitenkom, als wanneer ik helemaal opgetut op het podium sta. Ik ben absoluut niet bezig met wat de mensen van mij vinden.

Vergis je niet: daar werk ik voortdurend aan. Ik heb in het verleden met een heleboel depressies gekampt, waar ik telkens met veel vallen en opstaan bovenop ben geraakt. Nu schrijf ik elke avond op een papiertje waar ik dankbaar voor ben. Als er iets is wat mij dwarszit, probeer ik daar op de één of andere manier toch iets positiefs uit te halen. Ik laat me nu enkel nog omringen door leuke en lieve mensen, de rotte appels haal ik er zo snel mogelijk uit. Je hebt maar één leven, waarom zou je je kostbare tijd aan foute mensen moeten verspillen?

Dat valt heel goed mee. En als ik dan toch herkend word, ben ik vrij makkelijk te benaderen. Ik krijg nooit echt met dolgedraaide fans te maken, doorgaans verlopen die ontmoetingen juist heel rustig. En dat was al zo ten tijde van ‘American Idol’, zeventien jaar geleden. Ik denk dat mijn fans mij als een soort van familie beschouwen, niet als één of andere hautaine superster die voortdurend omringd wordt door bodyguards. Ik merk vaak dat mensen aangenaam verrast zijn wanneer ze mij in het echt ontmoeten, omdat ik zo opvallend ‘onopvallend’ en down-to-earth ben. (lacht)

Ja, de school is op dat gebied heel relaxed. Het was Gwen Stefani die ze ons heeft aangeraden, ook haar zonen volgen hier les. Het mooie eraan is dat hier allerlei ‘soorten’ kinderen schoollopen: arm, rijk, blank, zwart. Mijn man en ik vinden het belangrijk dat onze kinderen naar een goede school gaan, en dat ze zoveel mogelijk buiten de schijnwerpers blijven. De vedette uithangen, daar doen wij niet aan mee.

M’n twee jongste kinderen begrijpen nog niet goed wat ‘bekend zijn’ betekent, maar mijn stiefkinderen hebben country-­ster Reba McEntire als oma - zij weten héél goed hoe het voelt om constant achtervolgd te worden door paparazzi. (lacht) Maar verder zijn wij daar totaal niet mee bezig. Wij proberen ons zo veel en zo goed mogelijk op de achtergrond te houden. Ik denk écht dat ik anders ben dan andere sterren. Dat mijn man en ik allebei opgroeiden in een arm gezin, heeft ons geleerd met de voetjes op de grond te blijven. Wij doen nog steeds net als iedereen onze boodschappen in de supermarkt. (lacht)

Ik zou hen in elk geval níet aanmoedigen, zoveel is zeker! (lacht) Kijk, van mij mogen ze doen wat ze willen, zolang ze het maar graag doen en gelukkig zijn. Ik ben er nu al praktisch zeker van dat mijn dochter River vroeg of laat in mijn voetsporen zal treden. Ik zal haar nooit beletten om zangeres te worden, al wil ik wel dat ze goed beseft dat ze een ‘dik vel’ zal moeten kweken om in dit wereldje te kunnen meedraaien. En daar ben ik best bang voor.

Rijke en geprivilegieerde kinderen weten vaak niet hoe het is om ergens hard voor te moeten knokken. Het is volgens mij geen toeval dat zoveel succesvolle artiesten uit een arm gezin komen of een moeilijke jeugd hebben gehad. Daar hebben ze grotendeels hun kracht en doorzettingsvermogen aan te danken. Ik vrees een beetje dat mijn kinderen niet sterk genoeg zijn om deze business te overleven. En ik wil niet dat ze onnodig moeten afzien om hun dromen waar te maken. Maar het is en blijft natuurlijk hun eigen keuze.

Ik heb tot nu toe vrij veel geluk gehad met mijn stem en heb nooit echt iets speciaals moeten doen om mijn stembanden te onderhouden. Ik zong als kind al veel opera, waardoor ik het gewend ben om mijn stem goed op te warmen voor ik begin te zingen. En ik ben nooit een fuifbeest geweest, dat helpt ook. (lacht) Ik ben eigenlijk maar een saaie doos als ik op tournee ben. Dat komt omdat ik mijn werk heel serieus neem en mijn fans niet wil teleurstellen. Weet je, aangezien mijn ouders arm waren, betekende het eens zoveel voor mij als ik van hen toch eens naar een concert mocht. Het laatste wat ik wil, is een belabberde show geven voor mijn fans die keihard hebben moeten sparen om mij aan het werk te zien.