‘Sealy’ de zeehond duikt terug op in Manhattan, inwoners zijn laaiend enthousiast

De inwoners van Manhattan konden een jaar geleden hun ogen niet geloven. Op het dok van het roeiteam van de Colombia University had zich een kleine zeehond neergevlijd. Het dier bleef een tijdje liggen, had al snel een twintigtal toeschouwers, en sprong terug het water in toen het roeiteam naderde. Het dier verdween een tijdje maar daagde even later gewoon weer op. Dat ging de rest van de zomer zo verder. Al snel gingen de hashtags #Inwoodseal en #Sealytheseal viraal. 

En een jaar later was het weer zover. Opnieuw dook er plots een zeehond op die zich niet al te veel van zijn toeschouwers aantrekt. Kenners zijn er dan wel zeker van dat het niet om dezelfde zeehond gaat, Hij wordt eveneens Sealy genoemd. En Sealy rust graag op zijn gemakje uit op de rotsen aan de oever van Muscota Marsh. 

De oever van Muscota Marsh is met andere woorden de nieuwe ‘place to be’ voor dierenliefhebbers. Het openbare park is ongeveer een hectare groot, ligt tussen Manhattan en de Bronx en grenst aan de Harlem, een rivier in de gelijknamige staat.

Dat daar, in het midden van zo’n drukke stad, plots zeehonden opduiken is volgens George Jackman niet zo vreemd. Jackman is ecoloog bij Riverkeeper, een non-profitorganisatie die zich inzet voor het behoud van de waterwegen in New York. “Nog maar een tiental jaar geleden schoot de mens zeehonden dood, omdat ze gezien werden als een bedreiging voor de visvangst”, legt Jackman uit. “Maar nu zijn ze beschermd en doen ze wat ze willen.”

Dat is dankzij de Marine Mammal Protection Act (1994) waarin staat te lezen dat het overal in de VS verboden is om waterzoogdieren (zeehonden incluis) lastig te vallen, te voeden, neer te schieten, te vangen of te verzamelen.

In de toekomst zullen de inwoners van Manhattan volgens Jackman veel meer zien dan die ene zeehond die af en toe passeert. “Zeehonden, walvissen en dolfijnen: we gaan ze allemaal zien.” En terwijl de residenten van Manhattan behoorlijk welgesteld zijn, de zeedieren die zich aan de oevers settelen zijn minder fortuinlijk. Zo is Sealy wellicht niet ver genoeg naar het noorden getrokken, waar zijn soortgenootjes momenteel aan het broedseizoen beginnen. “Hopelijk zal hij volgende zomer andere zeehonden alsook zijn weg naar het noorden vinden.”