Eline De Munck voelt zich als ondernemer steeds beter in haar vel: “Ik moet wel nog leren om mijn groot ego onder controle te houden”

In een imposante herenwoning op de Antwerpse Meir ontvangt Eline ons in de pop-up van haar brillenmerk Odette Lunettes. Ze duikt af en toe nog eens op in een tv-programma, al heeft ze zich de voorbije vier jaar vooral tot onderneemster ontpopt. “Ik dacht dat zakendoen met de jaren makkelijker zou worden, maar het tegendeel is waar”, zegt ze. “We verkopen intussen in elf landen brillen. En sinds we ook een pop-up­winkel in Gent hebben, moet ik leren verantwoordelijkheden uit handen te geven.”

Ik ben zeker niet de beste people manager. Als tv-gezicht wilde iedereen mijn vriend zijn, men sprong voor mij, iemand bracht me mijn teksten, ik had een loge, mijn haar werd gedaan. Kortom, ik werd voortdurend in de watten gelegd. Ik moest hard werken, dat wel. Eens de camera draaide, moest ik honderd procent gefocust zijn. Maar nooit hoefde ik iemand te zeggen wat ze moesten doen. Dat ligt vandaag helemaal ­anders, natuurlijk. Leiding geven aan een team is een nieuwe wereld voor mij.

Hij is heel diplomatisch, wat ik helemaal níet ben. Ik schop af en toe eens iemand stevig tegen de schenen, en dan is Bob er om de gemoederen te bedaren.

Euhm, ik moet sowieso altijd eerst even naar buiten gaan als ik een beetje oververhit ben geraakt. Dan zeg ik tegen mezelf: ‘Eline, het draait niet om jou, als leider van de groep moet je ervoor zorgen dat iedereen blijft functioneren.’ Als tv-gezicht krijg je sowieso een groot ego. Vandaag moet ik nog wat leren om dat onder ­controle te houden. Maar dat lukt elke dag beter en beter.

Een meerwaarde zou ik het niet ­direct noemen. Onze emotionele achtergrond zorgde initieel zelfs voor wat spanningen, maar dat zijn we volledig ontgroeid. Vandaag vind ik ons honderd procent complementair.

“Ik werk veel, maar ik hoef niet te pendelen”, vertelt Eline. “De tijd die ik daarmee uitspaar, investeer ik helemaal in mezelf. ’s Ochtends ga ik altijd eerst sporten. Dan wandel ik naar het werk en zet ik een leuk muziekje op of passeer ik eens langs de winkel. ’s Avonds ben ik meestal rond half acht thuis.”

Ik heb het daar toch een tijdje ­moeilijk mee gehad. Maar uit ­zelf­bescherming besef ik nu goed genoeg dat ik op tijd móet stoppen.

Wandelen vind ik zo therapeutisch. Ik heb tegenwoordig ook geen last meer van mensen die me voortdurend aanklampen. Ik zie mezelf niet meer als een BV, eigenlijk. Dat geeft me veel rust. Ik zit veel beter in mijn vel dan tien jaar geleden. Omdat ik niet meer afhankelijk ben van de mening van derden over hoe ik eruitzie, hoe ik praat... Dat vond ik aan het einde van mijn tv-carrière heel lastig. Ooit lieten mijn bazen me weten dat ik maar beter wat kon afvallen.

Niet rechtstreeks, hoor. Een medewerkster van een programma waar ik aan werkte had de opdracht gekregen om mij dat te komen zeggen. Het koud zweet brak haar uit toen ze zei: ‘Ik moest jou zeggen dat je moet afvallen.’

Ja. Ik besliste onmiddellijk om daar niet op in te gaan en te vermageren wanneer ik er zelf zin in had. Tegen die eis ingaan gaf me op een bepaalde manier ook kracht. Ik wilde niet langer dat mijn leven alleen maar draaide rond mijn looks. Zo’n leven is te oppervlakkig. Veel tv-gezichten kunnen dat makkelijk loslaten, maar ik werd daar ongelukkig van. Ik hoorde niet meer thuis in het ­wereldje.

“Die keuze is héél snel gemaakt: zakenvrouw”, zegt Eline. “Nu, ik vind het wel fantastisch om nog eens op te draven in bijvoorbeeld ‘Het Lichaam Van Coppens’. Nu die druk er niet meer is, kan ik daar echt van genieten. En ’t is een leuke bijverdienste. Want ik keer mezelf bij Odette Lunettes nog altijd geen loon uit. Alle winst wordt onmiddellijk terug in de zaak gepompt.”

Ik doe nog veel andere dingen, hoor: stemmenwerk, lezingen, zingen bij Pigbag Army, de coverband met Axl Peleman en Jan Van Eyken. Ik heb nood aan die afwisseling, trouwens. Ik heb dit jaar ook een project gedaan rond zelfdoding. In dertig psychiatrische centra bracht ik met Wouter Berlaen de voorstelling ‘Te Gek!?’.

Ik heb haar nooit gekend, ze pleegde zelfmoord toen mijn mama vijftien was. Dat heeft diepe sporen nagelaten bij mama en haar negen broers en zussen. En zo ook bij mij, de ­volgende generatie. Mijn mama had het bijvoorbeeld erg moeilijk toen ik vijftien werd. In ‘Te Gek!?’ zing en vertel ik over kwetsbaarheid en lees ik een brief voor aan mijn oma. Heftig, maar de onderliggende boodschap draait vooral rond hoop. De voorstelling gaat hoegenaamd niet over mij, ik ben in deze gewoon dienaar van het thema.

“Daar hoef ik zelfs niet over na te denken”, zegt Eline. “Bob is rationeel en gestructureerd, terwijl ik alles laat vallen wanneer ik een ingeving krijg. Op zo’n moment wil ik dan dat iedereen mij daarin volgt. Maar Bob roept me dan snel tot de orde. Als ik spring, dan zorgt hij voor de parachute. Omgekeerd ben ik een meerwaarde voor hem, omdat hij door mij al eens een risico durft te nemen. Maar ook in mijn privéleven ben ik heel impulsief.”

Sowieso! Ik volg altijd mijn hart. Ik ben tijdens mijn tv-carrière bijvoorbeeld opgestapt bij een managementbureau vóór de termijn van ons contract was verstreken. Dat heeft mij een klein fortuin gekost. Elke cent die ik in een periode van anderhalf jaar had verdiend, moest ik afgeven. Meer dan veertigduizend euro. Maar aan het einde van de dag geef ik niet om geld. Ik was zo blij dat ik van die slechte samenwerking verlost was. Vandaag ben ik natuurlijk wel verantwoordelijk voor het inkomen van ons personeel. Intussen hebben we vijf mensen vast in dienst en verschillende stagiairs.

“Ik zal nooit iets opkroppen”, zegt Eline. “Hoewel, nu ik er over nadenk, in mijn privéleven durf ik tegenwoordig al eens wat meer naar binnen gericht zijn. Ik weet niet hoe dat komt, eigenlijk. Misschien omdat ik op zakelijk vlak beter weet wat er van mij wordt verlangd. Op liefdesvlak ben ik dan weer wat voorzichtiger geworden. Om mezelf te beschermen.”

Dat blijft een tweestrijd. Een kind krijgen met iemand die echt bij je past, lijkt me hemels. Anderzijds zie ik zoveel koppels met kinderen uit elkaar gaan.

Zo’n gezinsleven is best heftig. Alle respect voor mensen die een carrière, een gezin én tijd voor zichzelf weten te combineren. Ik heb echt wel mijn slaap nodig en ik zie het niet zitten om al om tien uur in bed te ­kruipen.

“Nu ben ik nog honderd procent naturel”, zegt Eline. “Ik heb geluk met mijn huid, maar in de toekomst ga ik ongetwijfeld voor botox. Kijk, als je ongelukkig bent over iets waar je zelf geen schuld aan hebt, waarom zou dat dan niet mogen?”

Tien jaar geleden was ik niet ­bezig met sport en gezonde voeding, dat klopt. Nu heb ik het nodig om alles op een rijtje te houden. Wanneer ik niet sport, laat ik alles slabakken. Ik ga twee keer per week krachttraining doen en loop quasi elke dag. Ik varieer voldoende, op een bepaald moment ging ik elke dag tien kilometer lopen, maar je lichaam wordt dat zo snel gewend dat je er nog maar weinig rendement uit haalt. Je lichaam in shock brengen is de boodschap. Maar af en toe eens goed genieten moet zeker ­kunnen, natuurlijk. ­Smakelijk!