Het vertrek naar de kampplek in Limburg, afgelopen donderdag, was al erg beladen. Er vloeiden tranen. Iedereen van de Chiro van Roosbeek, in Boutersem, was met zijn hoofd bij Lola, en wat er vorig jaar met haar gebeurd was. Op dag één van het kamp in het Nederlandse Bergeijk werd het toen vijftienjarige meisje aangereden. De Chirojongens en -meisjes waren op wandel, netjes per twee langs de weg, met gele hesjes. Maar een bestuurder van 85 week af van zijn rijbaan en schepte Lola op. Ze raakte verlamd.

Afgelopen vrijdag, net een jaar na het ongeval en een dag na hun vertrek, kwam op de kampplaats het bericht binnen. Lola had dan toch haar lange strijd verloren. “Dat nieuws is enorm hard aangekomen. Het was de totale ontreddering. Verdriet, onmacht”, zegt Els Van Doren, de nationale proost van Chirojeugd Vlaanderen. Zij begeleidde de groep van Roosbeek vorig jaar na het ongeval en doet dat ook nu. De leiders van de groep laten de communicatie met de buitenwereld ook aan haar over. Ze schreven wel dit op hun Facebookpagina: “Onze gedachten zijn bij Lola en haar familie. We vinden steun bij elkaar en maken er nog steeds een onvergetelijk kamp van.”

Bij het kampvuur

Lola zou nu bij de aspiranten – de aspi’s – geweest zijn. De tieners uit haar afdeling hebben zich vrijdagavond bij het kampvuur gezet en hebben de hele avond samen doorgebracht. “Ze hebben gepraat, veel gezwegen en gehuild”, zegt Van Doren. “Zij begrijpen niet hoe het zo is kunnen lopen, ze weten niet wat ze moeten denken of voelen. Ik heb hen gezegd dat dat een normale reactie is in een moeilijke situatie als deze. Dat wat ze kúnnen doen, is: samenzijn, en proberen om elkaar te steunen. Al maakt dat de situatie niet minder erg. Kijk, een Chirokamp is een periode van grote samenhorigheid. Het is in de eerste plaats samen plezier maken, maar wanneer het moet, is het ook: samen moeilijke dingen dragen.”