“Klein en fijn: op zijn 22ste leek hij nog een kind, maar hij kon zich heel goed uitdrukken”, zegt Planckaert. “Hij leek timide, maar was het niet. We hebben toen wel vier uur samen doorgebracht. Ik zie ons nog wandelen in de tuin van dat prachtige kasteel waar de opnames plaatsvonden. Bij het afscheid zegde ik dat hij voorzichtig moest zijn. Wat kan je anders zeggen tegen zo’n jongen, zo’n kind? Maar je kán niet voorzichtig zijn in deze klotesport, sorry dat ik het zeg. Met honderd kilometer per uur rijden ze een col naar beneden. Op elke parcours staan auto’s, borduren, paaltjes. Ze rijden mekaar de gracht in om vijf centimeter te winnen...”

“Sportief is de koers geweldig, maar het aantal drama’s loopt te hoog op. Elk jaar valt er wel een dode te betreuren. Gisteren in de auto heb ik besloten om me het niet meer aan te trekken, maar dat gaat natuurlijk nooit lukken. Wij Planckaerts hebben met onze vier coureurs al veel ‘hoerenchance’ gehad – als ik terugdenk aan al die massaspurten - maar ik vrees nu al de dag dat mijn kleinkinderen gaan beginnen koersen.“

Planckaert vernam het dramatische nieuws op vakantie in Frankrijk, toen hij telefoon kreeg van Karl Vannieuwkerke. “Ik wist meteen dat het ernstig was, anders zou Karl me nooit bellen tijdens mijn vakantie. Hij sprak eerst nog van een zware val. Je hoopt dat die jongen erdoor zou komen, maar al snel volgde de dramatische boodschap. Godverdomme toch. Je mag mijn handen afkappen als het niet waar is en het is niet door dit drama, maar Bjorg was echt waar de liefste jongen die ik ooit ben tegengekomen in de koers. Je voelde hoe respectvol en beleefd hij was. Ik ben er volledig ondersteboven van. De wereld staat stil. En ik durf amper te denken aan wat zijn ouders nu moeten meemaken. Ze gaan het nog veel horen de volgende dagen, maar ik wil hen echt oprecht veel sterke toewensen. Hun kind wordt een sterretje aan de hemel, honderd procent zeker. En hij zal nooit vergeten worden.”