Verellen was vooral hard voor de hulpdiensten en de slachtofferdiensten in ons land. “Dit is de omgekeerde wereld”, zo vertelde ze in haar speech. “Eigenlijk zou ik niet naar buiten moeten treden met mijn verhaal. Mensen zouden naar mij toe moeten komen. Om te luisteren, om voor mij te zorgen en om te zien wat we kunnen doen in onze radeloosheid. We zouden moeten krijgen wat we nodig hebben. Mensen met een gekwetst hart en lichaam kunnen zich niet zomaar focussen op het alledaagse leven. We mogen al blij zijn als we emotioneel gezond genoeg blijven om de draad van ons leven op te pikken.”

Verellen heeft nu samen met vrienden en enkele professionele hulpverleners een vrijwilligersbeweging opgericht. “We komen er samen om zowel onze verhalen als de pure stilte te delen”, zegt ze. “Iedereen die zich geraakt voelt door de aanslagen en zijn ervaringen hierover wil delen, is welkom. Nogmaals: we hebben als slachtoffers dus zelf stappen ondernomen in ons verwerkingsproces.”

“We moeten erachter komen hoe we beter voor slachtoffers kunnen zorgen, zodat ze zich niet in de steek gelaten voelen. Want dat gevoel hebben we nu wel: we zijn toevallige acteurs in een onfortuinlijke gebeurtenis. Die even snel vergeten is als ze zich heeft voorgedaan. (...) Dat dit de eerste grote terreuraanslag in ons land was, mag geen excuus zijn. (...) Ik vraag me oprecht af of de betrokken instanties hier iets uit geleerd hebben, acht maanden later. Dit soort drama’s vraagt om psychologische expertise van dezelfde omvang. Die is er momenteel niet.”

Verellen gaf tot slot nog drie voorbeelden van hoe het volgens haar beter kan in de toekomst:

- Meer professionele hulpverleners inschakelen, mensen met expertise op het gebied van emotionele schokken op grote schaal.

- Slachtoffers moeten vlotter met elkaar in contact komen.

- Een centraal punt oprichten van waaruit alle hulpverlening wordt gecoördineerd.