“Het is heel erg, níks kan ik doen in die rolstoel!”: Goedele Liekens kijkt aan tegen langdurig herstel

Goedele kwam ten val toen ze ’s avonds in het half­donker haar hond uitliet en in een put in de weg stapte. Dat gebeurde in het Spaanse stadje Estepona, waar ze samen met haar dochters Merel en Céleste en hun vriendjes op vakantie was. Het resultaat: een dubbele enkelbreuk.

Goedele ging onder druk van het plaatselijke ziekenhuis ­meteen onder het mes, maar dat viel niet mee. “Ik kwam daar terecht in een soort ‘Fawlty Towers’-toestand”, zegt ze. “De operatie is vrij goed uitgevoerd, alleen zit er een iets te grote schroef aan één kant, wat extra pijn geeft. Maar ’t is vooral achteraf dat ze hebben zitten knoeien: mijn gips zat niet op de juiste plaats, ze ­hebben het verkeerde ontsmettingsmiddel gebruikt, ik kreeg niet de juiste medicatie, er is geen enkele keer ijs op mijn enkel gelegd... Eigenlijk hebben ze het veel erger gemaakt dan het had moeten zijn.”

Gelukkig niet. Dat heeft mijn dokter in België me verzekerd. Het heeft vooral heel veel pijn met zich meegebracht, maar geen onherstelbare schade. En een nieuwe operatie is niet aan de orde. Amai, dan zou ik helemaal zot worden, denk ik.

Nee, mijn enkel moest eerst ontzwellen, waardoor ik nog enkele dagen noodgedwongen in ons vakantiehuisje moest blijven. Daarna hebben ze mij met de ambulance naar de luchthaven gebracht, en zo het vliegtuig in. Mijn hond Maurice mocht ook mee in de passagiersruimte. Precies zoals in de film, ik moest er echt om lachen. Maar ze hebben mij goed in de watten gelegd. Lang leve de verzekering! (lacht)

Ja, hij heeft mij meteen in contact gebracht met een goede orthopedisch chirurg. Mijn herstel zal er eentje van lange duur zijn. Bovendien zit ik nu met een infectie op mijn enkel, waarvoor ik antibiotica moet nemen.

Het parlement is volgens mij niet echt toegankelijk voor rolstoelpatiënten, wat eigenlijk een schande zou zijn. Maar het is een historisch pand, hé. Wat ik wel kan doen, is vóór de ministers gaan zitten. Da’s misschien nog een idee. (lachje) Want de trappen geraak ik dus niet op, en aan mijn bankje kan ik ook niet zitten. Bovendien zit ik in augustus ook nog met tv-opnamen. Ik had die speciaal dan gepland, zodat ik vanaf september klaar zou zijn om mij op mijn parlementair werk te storten. Die opnamen doe ik dus noodgedwongen in mijn rolstoel. Ach ja, ’t is toch niet mijn gewoonte om op tv swingend van een trap naar beneden te komen.

Dat kan pas eind september. En ondertussen blijf ik dus aan die rolstoel gekluisterd. Het is heel erg, ik kan níks in dat ding. Ik word er gek van! Ah ja, ik heb een huis vol trapjes. Ik kan zelfs geen koffie drinken! ­Daarvoor moet ik op het ­aanrecht gaan zitten met mijn been omhoog.

Ach, ’t academiejaar start ­alweer bijna. En ik zou niet willen dat hun studies eronder gaan lijden. Maar gelukkig wonen we in een goed land wat situaties als de mijne betreft. Ik heb een goeie rolstoel, de beste dokters... Zo realiseer je je maar weer eens hoe goed de Belgische ziekenzorg is.