Je kunt ook te voet om koffie gaan, Jerry Seinfeld

Ooit liep ik door de gang van een Londens hotel, op weg naar een interview met Danny Boyle, de Britse filmmaker die net de Steve Jobs-biopic Steve Jobs had geregisseerd. Doorheen die gang, vanachter de gesloten deur van een chique suite, bulderde de meest herkenbare lach van Hollywood over het tapijt. Het was de lach van Seth Rogen, die in die film Steve Wozniak vertolkte, de ietwat naïeve goedzak die mee aan de basis van Apple lag.

“Wat moet het leutig zijn om met Seth Rogen in een hotelkamer te zitten”, dacht ik toen.

Toen ik onlangs de startpagina van Netflix open klikte, zag ik daar het ietwat dommige gelaat van Rogen opduiken, bij de titel van Comedians in Cars Getting Coffee. “Wat moet het leutig zijn om met Seth Rogen in een auto te zitten”, dacht ik toen, en ik scrolde meteen naar de aflevering waarin Jerry Seinfeld met de acteur-scenarist uit Superbad en Sausage Party koffie gaat halen. In een auto.

Er is veel aan het concept Comedians in Cars Getting Coffee dat me aanspreekt. Twee derden van de titel, om precies te zijn: “comedians” en “coffee”. Ik heb een zwak voor het eerste en een verslaving aan het tweede. Maar “cars” steken me tegen. Ik speelde als kind niet met autootjes, en als volwassene nog veel minder, ook al heb ik jaren geleden al de leeftijd bereikt waarbij het, mits het passeren van de nodige examens, legaal is om een bolide te besturen.

Gegibber van een kleutermeisje

Presentator Jerry Seinfeld leidt elke aflevering – “This program contains product placement”, leest een banner in de bovenhoek – in met een presentatie van het vehikel waarin hij en zijn gast zullen rondpuffen, op zoek naar het zwarte goud. In het geval van Rogen is het een afgeleefde politiewagen waar het aroma van de jaren 70 in de zetels is blijven hangen. “Net de auto uit The Blues Brothers”, zegt Rogen, terwijl die typische bulderlach opstijgt. Maar ik, auto-leek, denk: wat kan het mij schelen. Ga toch koffie halen. En doe het even te voet: dat gaat ook.

Een aflevering verder trekt Seinfeld op met Ricky Gervais, nog zo’n komiek met zo’n typische lach (hij klinkt een beetje als het gegibber van een kleutermeisje wier voetzolen worden gekieteld). Hij gaat ‘m in New York ophalen met een veel te chique Rolls Royce cabriolet, met “een 6,6 liter, twin turbo 12-cilinder BMW 563pk-motor”: een zinnetje waarvan Top Gear-fans misschien de zevende hemel bereiken, maar in mijn ogen is het uitspreken ervan vooral een verspilling van adem.

“Waar ik vandaan kom”, zegt Gervais, “kun je deze auto niet parkeren zonder dat hij vernield wordt.” Ik ben het volmondig met hem eens. En nog veel meer wanneer hij aan Jerry Seinfeld vertelt: “Ik zou waarschijnlijk gelukkiger zijn als ik gewoon kon wandelen.”

Wat moet het leutig zijn om met Ricky Gervais gewoon te gaan wandelen.

Comedians in Cars Getting Coffee is te bekijken op Netflix.