LEES OOK. Ook profrenners houden voor start EK een indrukwekkende minuut stilte ter ere van Bjorg Lambrecht

Ondanks het biljartvlakke parcours kende de vierde editie van het EK wielrennen in Alkmaar een spectaculair verloop. Met dank aan de wind en met dank aan het technische stratenparcours in en om het Noord-Hollandse Alkmaar. De oorlog begon al vroeg met een grote ronde van net geen vijftig kilometer doorheen de polders. Wie de beelden van het vernielde dak van het voetbalstadion van AZ had gezien, wist dat er veel wind stond in de buurt van het EK-parcours.

De verwachte breuken kwamen er ook met vanuit Belgische hoek één groot slachtoffer: nationaal kampioen en kopman Tim Merlier. De Oost-Vlaming reed lek op een moment dat hij zich in de eerste waaier bevond. Merlier zou nooit nog de kop van de wedstrijd zien.

De eerste waaiers liepen nog wel samen zodat we met een vrij uitgebreid peloton naar de lokale rondjes reden met, op uitzondering van Merlier, alle favorieten mee vooraan. Maar wie dacht dat de spurters zich gedeisd zouden houden tot de slotronde, had het flink mis. Met nog vijf ronden te gaan besloten de Italianen om in de binnenstad van Alkmaar nog maar eens het gashendel open te draaien. Een kopgroep van dertien ontstond met daarbij enkele topfavorieten: Viviani, Ackermann maar ook nog snelle jongens als Mezgec en Lawless. Van de Belgen kon enkel Yves Lampaert zijn wagonnetje aanhaken, Jasper Philipsen sneuvelde op tien meter en waaide terug in het peloton.

Nederland en topfavoriet Groenewegen misten de slag en nam de achtervolging in handen. De voorsprong van de kopgroep werd nooit spectaculair groot zodat de wedstrijd nog alle kanten uit kon. Een alweer indrukwekkende Dylan van Baarle nam het peloton op sleeptouw waardoor de voorsprong van de kopgroep beetje bij beetje zakte.

Onverwacht drietal

Ook in de kopgroep besefte men dat er iets moest gebeuren. De Duitser Selig liet in een bocht een gaatje vallen zodat we plots een kopgroep van drie kregen. En wat voor namen: topfavoriet Elia Viviani, mede-topfavoriet Pascal Ackermann en… Yves Lampaert. Twee topspurters en een Belg, twee renners van Deceuninck - Quick Step maar wel eentje, Viviani, van wie geweten is dat hij het Belgische team zal verlaten.

De rest van de kopgroep werd ingelopen maar Nederland leek niet meer bij machte de kloof met het drietal te dichten. De koplopers gingen met bijna vijftig seconden voorsprong het laatste rondje van elf kilometer in. Kon Lampaert profiteren van de rivaliteit tussen de twee spurters? De West-Vlaming bevond zich plots in een ideale positie. Met drie vooraan had hij sowieso een medaille op zak en kon hij in de finale alles of niets spelen. Welke spurter zou dan de kastanjes uit het vuur halen? En wat zou Elia Viviani zijn ploegmaat van de Deceuninck - Quick Step nog gunnen?

Lampaert demarreerde op drie kilometer van de finish. Ackermann kreeg de kloof niet gedicht maar Viviani sprong vanachter het wiel van de Duitser naar het wiel van Lampaert. De West-Vlaming bleef vreemd genoeg rijden. Zo was hij natuurlijk zeker van zilver maar in de spurt om goud had hij geen schijn van een kans tegen zijn ploegmaat. Ackermann greep nog het brons, Alexander Kristoff won de spurt van het peloton om de vierde plaats.