Yves Lampaert pakt zilver op EK wielrennen, Viviani wint
De Italiaan Elia Viviani heeft in het Nederlandse Alkmaar de Europese titel in het wielrennen bij de mannenwegrit bij de elite veroverd. In een sprint met twee klopte hij Yves Lampaert, zijn ploegmaat bij Deceuninck-Quick Step.
De 30-jarige Viviani kwam na een 172,6 km lang en technisch parcours makkelijk uit het wiel van Lampaert. De Duitser Pascal Ackermann vervolledigde het podium.
Met een indrukwekkende minuut stilte voor de start, naar aanleiding van het overlijden van Bjorg Lambrecht, ving het EK wielrennen bij de profs om 11u30 aan. De Belgische formatie was met de fiets naar start gereden. Enkele renners reden zich zelfs in het teamhotel vooraf op de rollen warm, “want het zou koers worden meteen na de start”, werd verteld.
En zo bleek ook, de grote lus (46 kilometer door de polders) zorgde voor nervositeit en het tempo lag hoog. Er was geen vroege vlucht, want er werd te hard gekoerst. De Italianen en Fransen menden het peloton, na 19 km brak dit in vijf waaiers uit elkaar. Vier Belgen waren mee in de eerste groep: Lampaert, Theuns, Philipsen en Merlier, net zoals Groenewegen, Viviani, Ackermann en Démare. Enkel Alexander Kristoff miste de slag.
Het tempo lag hoog. België zat in een zetel met vier van de acht renners vooraan, tot kopman Tim Merlier plots kreeg af te rekenen met een lekke band. De Belgische kampioen zag alle andere waaiers passeren vooraleer hij kon geholpen worden. Intussen werd niet getalmd vooraan. Bij het opdraaien van de lokale ronde bedroeg de voorsprong van de eerste groep 18 tellen op het tweede peloton.
Bommetje
Dat gaf zich niet gewonnen en al in de tweede lokale ronde pikte deze groep weer aan vooraan. We kregen een peloton van 59 renners op kop, de rest leek al uitgeteld voor de zege. Asgreen en Honoré zouden even afstand nemen van de anderen, maar zonder succes. Intussen werd Merlier op 3:40 gesignaleerd.
Voor de Italianen was de kopgroep te groot en na 108 kilometer dropten ze een bommetje toen ze met vier renners vooraan gingen postvatten. Vooral titelverdediger Trentin sleurde hard en het peloton brak in stukken, alweer. België miste de slag, Lampaert kwam van ver en zou nog net de aansluiting maken. Philipsen probeerde dat ook, kwam tot op vijf seconden, maar zou zichzelf opblazen en verzeilen in een tweede groep.
Nederland, met Groenewegen, en Noorwegen, met Kristoff, had de boot gemist en werkte in de achtervolging. Op 45 kilometer van het eind bedroeg de achterstand van de tweede groep 30 tellen. Maar er moest hard gewerkt worden vooraan om die bonus te behouden, vooral Cimolai en Trentin sleurden op kop, en ook Selig. De anderen keken de kat uit de boom. De voorsprong zakte naar 18 tellen voor de kopgroep, Cimolai moest de strijd staken en liet zich uitzakken. Niet veel later reden Lampaert, Viviani en Ackermann weg vooraan. Selig liet het gat vallen, de drie namen meteen een grote voorsprong.
Op twee rondes van het eind kregen we dus drie leiders. Intussen waren de anderen opgeslokt door de groep waarin de Noren en Nederlanders al het kopwerk verrichtten. Ze volgden op 41 seconden. De bonus liep uit tot 48 tellen, de verstandhouding vooraan was goed en met nog één ronde te gaan leek het podium gekend.
Nederland offerde al zijn pionnen nog op om het gaatje dicht te rijden, maar toen op 3 kilometer de laatste Nederlander afzwaaide werd duidelijk dat de winnaar vooraan zat. Net op dat moment demarreerde Lampaert. Ackermann kreeg het gaatje niet dicht, keek naar Viviani, maar die schudde van neen en wat later sprong de Italiaan in één ruk naar zijn ploegmaat bij Deceuninck-Quick Step.
De Italiaan nam niet meer over, samen reden ze naar de finish en Viviani speelde het spel slim. Lampaert zette als eerste aan, maar was kansloos tegen de topsprinter en moest vrede nemen met zilver. Ackermann werd wat later derde. Alexander Kristoff won de sprint van het peloton op 33 seconden, voor Michael Morkov.