LEES OOK. Yves Lampaert pakt zilver en ziet ploegmaat Elia Viviani het goud winnen op het EK in Alkmaar

LEES OOK. ANALYSE. Medailles van Remco Evenepoel en Yves Lampaert verbloemen niet dat dit een matig EK was op een ondermaats parcours

“Deze titel is extra speciaal omdat ik niet win na een massasprint. Dat maakt het extra mooi. We rijden met de Italiaanse selectie een perfecte koers en als je het dan kan afmaken is dat wel bijzonder. Nochtans was onze tactiek vanmorgen anders dan we die tijdens de koers hebben uitgevoerd. We gingen voor een massasprint, al wilden we de koers wel hard maken. We hadden de voorbije wedstrijden gezien dat het wel mogelijk was om het verschil te maken.”

“Al van bij de start maakten we mee koers”, ging hij verder. “We wisten dat kilometer 15 cruciaal zou zijn, dat er daar waaiers konden gevormd worden en we waren meteen met vijf man mee. Daarna volgde toch nog een hergroepering met die tweede groep. Het peloton was nog groot (59 renners sterk, red.) en dus wilden we nog eens versnellen, het verschil maken en de groep uitdunnen en dat deden we opnieuw. Dit is een koers die je niet moet ondergaan, je moet agressief koersen op zo’n parcours. Matteo Trentin is de titelverdediger, heeft de goede vorm te pakken, dat zagen we in de Tour, en hij was ook kopman. Dus versnelden we opnieuw en waren we met 13. Dat was ideaal en dan was het idee om enkele ploegmaten op te offeren. Dat is een keuze die je maakt, dat moet ook, want anders blijf je niet voorop.”

En dan volgde nog een laatste coup: Lampaert, Ackermann en Viviani waren opeens weg. “De anderen kwamen net weer wat dichter, we moesten iets proberen en dan weet je dat Lampie nog iets gaat proberen. Hij ging hard aan, dat was goed gezien. Het was lastig om terug te keren, maar ik wilde terug. Ik wist dat ik in de sprint sneller was en plooide me dubbel.”

Viviani vierde aan de finish ingetogen en wees naar de lucht ter nagedachtenis van Bjorg Lambrecht. “Iemand verliezen op die manier doet elke renner pijn. Het was emotioneel, ook tijdens die één minuut stilte nog voor de start.”

De Italiaan verwees ook naar de indrukwekkende erelijst van het EK. “Ik ben zeer trots op deze Europese titel. Dit EK is nog jong, maar als je ziet dat Sagan de eerste editie won, Kristoff de tweede, vorig jaar Matteo. Dat zijn dat toch geen kleine namen. Integendeel, het zijn grote renners die ritten winnen in de Tour en klassiekers. Dit EK wordt toch wel van belang. Kijk naar de startlijst vandaag, alle grote Europese sprinters waren hier van de partij. Het is een trui die heel mooi staat. Kijk naar volgend jaar, dan heb je de Olympische Spelen en het WK die heel lastig zijn, als je dan een EK hebt op een ander soort parcours (het is voor punchers, in Trentino, red.), zullen veel renners daar aan de start willen staan.”

Lampaert neemt vrede met zilver

“Ik denk dat ik een heel mooie prestatie heb neergezet vandaag”, aldus Lampaert. “Zilver is mooi, al win je natuurlijk wel liever. Ik heb er alles aan gedaan, maar het was onmogelijk om van Elia af te geraken. Op een bepaald moment moet je dan de keuze maken om die medaille te verzekeren. Ik vind niet van mezelf dat ik fouten heb gemaakt.”

Lampaert had de eerste schifting al doorgevoerd en kreeg toen Viviani en Ackermann met zich mee. “Dan denk je wel even: shit, die rappe mannen. En dan versnelde ik nog een keer, dat wisten ze ook dat ik iets ging proberen. Ik had meteen een groot gat en even flitste door mijn hoofd: Elia gaat het ploegenspel spelen (ze zijn ploegmaats bij Deceuninck-Quick Step, red.). Ik dacht echt even dat ik weg was, op weg naar goud, maar opeens kwam hij dan met dat groot verzet. Echt wel indrukwekkend. Die heeft daar een serieuze cartouche afgeschoten, maar ook bij mij was het beste eraf en dan verzekerde ik toch die tweede plaats.”

Toen de 13 renners wegreden, kwam ploegmaat Philipsen nog dicht, vijf seconden, enkele meters. Lampaert was zich daar niet van bewust. “Tja, dat is een koers zonder oortjes. Ik heb het echt niet gezien. Kwam hij zo dicht, vijf meter? Neen, tien of zo. Dat is echt dicht. Jammer, want dan hadden we nog een tweede troef vooraan. Tja, dat kan ik niet ongedaan maken. Als je het niet ziet, dan zie je het niet.”

Lampaert finishte donderdag als zevende in de tijdrit en voelde zich toen niet al te best. “Maar vandaag had ik echt goede benen. Misschien had ik die tijdrit wel nodig om nog eens diep te gaan om vandaag weer in orde te zijn na een zware Tour waar je elke dag, drie weken lang diep gaat. Daarna train je wel, maar dat is toch anders. Had ik vorige week Prudential Ride gereden, dan was mijn tijdrit misschien beter. Nu hielp die tijdrit voor mijn prestatie vandaag. Ik heb echt goed gekoerst, was altijd mee, ik heb er vandaag het maximale uitgehaald.”

Nu volgt wat rust, daarna de Ronde van Duitsland eind augustus. “Ik moet nu toch een paar dagen rust nemen, dan weer aan die basis werken voor dat najaar en weer die topconditie pakken met hopelijk wat mooie uitslagen. Want dat zal nodig zijn om de bondscoach te overtuigen om geselecteerd te worden voor dat WK in Yorkshire. Daar moet je in orde zijn.”

Denkt hij intussen alweer aan de tijdrit? Na de verkenning in Yorkshire eind mei gaf Lampaert aan dat hij liever voor de tijdrit zou passen en voluit wou mikken op de wegrit. Nu er een olympische selectie valt te verdienen, is zijn mindset misschien veranderd? “Neen neen, ik moet niet naar die tijdrit gaan. Dat is voor Remco en Victor. Wat moet ik daar gaan doen?”

Waarop werd gerepliceerd dat er drie tijdrijders naar Yorkshire mogen dankzij de Europese titel van Evenepoel. “Echt?”, viel hij uit de lucht. “Is dat zeker? Ik weet het niet, het parcours is echt wel lastig. Als ik geselecteerd word voor de wegrit, doe ik liever de tijdrit niet. Anders misschien wel.”

Is hij dan niet bezig met die Olympische Spelen? “Jawel, jawel”, eindigde hij, “maar ik had mijn selectie hier moeten verdienen, met een top vijf. Ik word zevende op zeven seconden van een vijfde stek en dan haalde ik wel de norm. Ik heb er alles aan gedaan woensdag, maar het is net niet gelukt. Het parcours in Yorkshire gaat op en af en is lastig. Ik was op de verkenning. Jij hebt het ook gezien, dat is niet van de poes. Als de grote mannen zoals Roglic en co in vorm zijn, dan wordt dat daar niet gemakkelijk, top acht. Victor zal ook wel gaan.”

(belga)