Jos en Rosa, het enige ‘Hotel Römantiek’-koppel: ‘We horen elkaar graag snurken: als dat geen liefde is!’
‘In de toekomst zal iedereen vijftien minuten lang wereldberoemd zijn’, orakelde Andy Warhol. En kijk, we zijn goed op weg. Wie zich een weg door realityprogramma’s allerhande zapt, stelt vast dat De Gewone Mens meer dan ooit het nieuwe idool is. Zo ook Jos en Rosa uit ‘Hotel Römantiek’.
Hij noemt haar ‘mijn engeltje’, voor haar is hij ‘mijn hartje’. Met de liefde tussen Jos (63) en Rosa (74), het koppel uit het eerste seizoen van Hotel Römantiek in 2017, zit het nog snor.
Jos: “De boekskes weten ons nog altijd te vinden. Gisteren hebben we een interview gegeven aan iemand van Nota Bene, het magazine van de notarissen.”
Rosa: “Ik had er nog nooit van gehoord, maar blijkbaar ligt het in elke wachtzaal. Het interview duurde een uur of twee, met daarna nog een uitgebreide fotosessie. In de buurt was er net een groep jonge mensen aan het yogaën. De fotograaf vroeg of we niet even wilden meedoen. Waarom niet? Als we daarmee het notarisblaadje kunnen opfleuren. (lacht)”
Worden jullie dat constant aan jullie mouw trekken niet beu?
Rosa: “Helemaal niet. We delen ons verhaal graag, omdat het zo positief is. Onlangs stonden we op een hondenshow met onze golden retriever en sprak een dametje ons aan, met tranen in haar ogen. Ze was zo gelukkig dat we nog samen zijn. Dat was gemeend, dat voelde je.
“Overal worden we herkend: in het shoppingcenter, op de Meir, in de lift van het ziekenhuis, als we met de hond wandelen...”
Jos: “Het is te zeggen: jou herkennen ze. (lacht) Mij kunnen ze minder snel plaatsen.”
Dat stoort je niet?
Jos: “Nee. Ik vind het grappig. Eén keer kwamen drie jonge gasten vragen of ze met haar op de foto mochten. ‘Ja,’ antwoordde ik, ‘als jullie mijn naam kunnen zeggen.’ Dat konden ze niet. (lacht) Ik heb ze toch laten doen.”
Jij stond niet te springen om mee te doen aan Hotel Römantiek, Rosa.
Rosa: “Nee. Twee meisjes van het programma hebben me gespot toen ik aan het linedancen was. Ze hebben me drie keer moeten terugbellen vóór ik wilde toehappen. Maar mijn twijfel had niets te maken met de angst om op tv te komen. Ik weet hoe het voelt om in de schijnwerpers te staan: ik ben op mijn veertigste fanatiek beginnen te tennissen en ben vijf keer kampioen van België geweest. Maar ik zorgde toen nog voor mijn mama en kon niet zomaar een week in Zwitserland zitten voor de opnames.
“Bovendien had ik veertig jaar lang in een vreselijk huwelijk gezeten. Na de dood van mijn man waren er allerlei onfrisse zaken aan het licht gekomen, waardoor ik weer helemaal van nul ben moeten beginnen. Mijn vertrouwen in de mensheid was gewoon wég.
“Hadden ze me vooraf gezegd dat het om een datingprogramma ging, dan had ik nooit meegedaan. Mij hadden ze verteld dat ze op tv wilden tonen wat senioren nog in hun mars hebben.”
Jij had je wel meteen ingeschreven, Jos.
Jos: “Ik was het gewend om op tv te komen. Ik heb jarenlang gefigureerd in series en films. Zone Stad, Familie, Wittekerke, Matroesjka’s: ik heb het allemaal gedaan, al moet je soms terugspoelen om me te kunnen zien. (lacht) In de film van De buurtpolitie was ik een lijk onder een laken. Ik deed dat voor de fun. Vroeger was ik ook bezeten door wedstrijden op de radio en quizzen op tv. Ik heb meegedaan met ‘Blokken’, maar door foute info van Ben Crabbé lag ik er al in de eerste aflevering uit.”
Waarom deed je mee? Voor de bekendheid?
Jos: “Nee. Ik wilde gewoon winnen. En meedoen loont: ik heb al twee keer een auto gewonnen, én een meet-and-greet met Ronaldinho. Een beetje een vreemd gebit, maar wel een sympathieke kerel.
“Af en toe zei er wel iemand: ‘Ik heb je weer op tv gezien, Jos.’ Maar daar was het me absoluut niet om te doen.”
Rosa: “Als we op de tennisclub komen, dan zeggen ze weleens lachend: ‘Daar zijn onze BV’s!’ Maar zo voelen we ons niet. Het geneert me zelfs als ze dat zeggen.”
Jos: “Het valt me soms op hoe we niet alleen herkend worden door mensen van onze leeftijd. Ook jongeren kennen ons. Toen we naar de opnames van Jani gaat fluiten gingen, kwamen er drie jongens van een jaar of tien naar ons toe gerend: ‘Mogen we een foto?’”
Jullie gaan dus nog naar tv-opnames?
Jos: “De mensen van Woestijnvis nodigen ons vaak uit en dan gaan we. Toen we naar De Campus Cup kwamen, vroegen ze bij onze entree voor welke universiteit we supporterden. Ik antwoordde: ‘Wij supporteren voor Otto-Jan.’ (lacht)
“Als we in de zaal zitten, zal de publieksopwarmer altijd zeggen: ‘En vanavond hebben we speciale gasten uit Hotel Römantiek!’ Dat hoeft niet, maar het is wel leuk.”
Jullie zijn intussen getrouwd. Daar was de pers ook bij.
Jos: “Tv-blad Primo had gevraagd of ze een reportage van ons huwelijk mochten maken. Ik heb gepolst of ze dan iets konden regelen voor de bruidsjurk. Dat hebben ze ook gedaan.”
Rosa: “De hele dag was er een journalist en een fotograaf bij, maar we hadden er absoluut geen last van. We hebben nooit om die aandacht gevraagd, maar nu ze er is, stoort het ons niet in het minst. Het was een fantastisch feest. De schoonste dag van ons leven.”
Jij hebt het in maart 2017 zelfs tot op de cover van Humo geschopt, Rosa.
Rosa: “Als Jane Fonda nog wel. (lacht) Die shoot was een hele belevenis.”
Jos: “Ik was zo trots op haar. Op de meeste aanvragen zeggen we ja. Iedereen mag weten dat we nog altijd gelukkig zijn. We zetten Hotel Römantiek graag in de kijker. Het heeft ons leven veranderd. Wat zeg ik? Op zijn kop gezet! We volgen alle seizoenen, zelfs de internationale: Duitsland, Spanje, Nederland...”
Zijn daar al veel koppels ontstaan?
Jos: “Geen enkel!”
Rosa: “Iedereen denkt dat het makkelijk is, maar dat is niet zo. Voor het tweede seizoen van Woestijnvis hebben zich achthonderd mensen ingeschreven, en voor het derde bijna vierduizend, maar er is geen enkel koppel ontstaan.”
Jos: “Omdat mensen hun rugzak niet willen afgooien. Ze hebben hun ingesleten gewoontes en daar willen ze niet van afwijken: maandag dit, dinsdag dat... Zo is er geen plaats voor een nieuwe persoon in je leven.”
Rosa: “Bij ons ging het anders. (tegen Jos) Jij zat vanaf dag één bij mij aan de zee. En toen mijn mama was gestorven, vroeg hij: ‘Ga je mee naar Rumst?’ Ik heb geen seconde getwijfeld. We hebben een nieuwe kans gekregen en we hebben die allebei gegrepen.”
Misschien moeten jullie een boek schrijven over wat jullie hebben meegemaakt.
Jos: “O, nee! Iedereen schrijft tegenwoordig een boek, zelfs Slongs. Dat hoorde ik haar net nog op de radio vertellen. ‘Maar geen kookboek, hè,’ zei ze direct. Het hare zou gaan over hoe je positief in het leven kunt staan. Tja, ik ervaar dat elke dag, maar ik hoef het daarom nog niet van de daken te schreeuwen.”
Rosa: “Ik zou het wel zien zitten om een boek te schrijven. Ik heb zelfs een titel: Het leven begint op je zeventigste. Als ik ooit stop met tennissen en wat meer tijd heb, doe ik het misschien.”
En een boek à la Goedele Liekens: Het leven tussen de lakens op je zeventigste?
Jos: “Waarom niet? Daarnet stond Rosa op en ze liet me nog even liggen. Ik heb haar een sms’je gestuurd: ‘Kom je me wakker maken?’”
Rosa: “Ik stond als een Speedy Gonzales weer boven. (lacht) Wij hebben elkaar op élk vlak gevonden. Ik heb nooit de seks beleefd die ik nu beleef. Ik durf dat te zeggen.”
Jos: “Misschien is zo’n boek geen slecht idee. Dan lezen de mensen eens dat het nog kán op onze leeftijd. En geen verplicht nummertje, hè. Wij genieten ervan.”
Rosa: “Mijn eerste man en ik sliepen al jaren apart. Hij snurkte vreselijk. Wij snurken nu ook, maar we horen elkaars gesnurk graag. Als dat geen liefde is!”
Krijgen jullie soms af te rekenen met jaloezie?
Rosa: “Alleen van een paar andere Hotel Römantiek-deelnemers. Sommigen konden het niet verkroppen dat wij het geluk hadden gevonden en zij niet. Maar daarbuiten hebben we nooit jaloerse blikken gekregen. Als mensen reageren, dan is het altijd met de glimlach.”
Jos: “Wat wij hebben meegemaakt, is uniek. Dat overkomt je geen twee keer in je leven. Er gaat geen dag voorbij zonder dat ik denk aan hoeveel geluk ik heb gehad. Zonder dat programma hadden we elkaar nooit tegen het lijf gelopen, want zij woonde in Oostende, en ik in Rumst.”
Rosa: “Tussen ons klikte het haast zonder woorden. Vanaf het eerste moment leken we allebei te zweven. Dat had ik nog nooit gevoeld.
“Misschien is de aandacht die we krijgen zo positief omdat we mensen hoop geven. Wij zijn het bewijs dat je op elk moment van je leven nog de liefde kunt vinden.”
Wat als er straks toch een tweede Hotel Römantiek-koppel komt? Zullen jullie de aandacht missen?
Rosa: “Nee. We hoeven niet herkend te worden op straat. Wat ik zalig vind, is dat de mensen die ons aanspreken, zich gelukkig voelen door ons samen te zien. Dat doet me plezier.”
© Humo