Kontichs bedrijf past politiecombi van inspecteur aan die bij aanslagen Zaventem been verloor

Ben Bergen hielp gewonden evacueren, toen de tweede bom ontplofte op Zaventem. Bij zijn ontwaken uit coma, bleek zijn rechterbeen tot boven de knie geamputeerd en zijn linkerbeen zwaar verminkt en vol breuken.

Na een lange revalidatie ging Ben met een prothese weer aan de slag als agent op zijn vertrouwde afdeling. Alleen patrouilleren was er niet meer bij voor deze held van de luchtvaartpolitie. De federale politie klopte bij de firma Trapmann Car Adaptations in Kontich, gespecialiseerd in het ombouwen van auto’s voor mensen met een mobiele beperking, aan. “Wij hebben zelfs klanten zonder armen die met een joystick tussen hun tenen rijden of bepaalde functies via hun mond besturen”, vertelt Maxime Minne, zaakvoerder bij Trapmann. “Of die met knoppen in de kopsteun via hun hoofd sturen. Een combi aanpassen voor iemand met één been is voor ons dus niet zo moeilijk, al was het bij deze aanvraag ook belangrijk dat de combi bruikbaar bleef voor al zijn collega’s zonder beperking. Ons team van technici bedacht als oplossing een inklapbaar rechterpedaal met links één extra, ook inklapbaar, pedaal. Als Ben rijdt, klapt hij het rechterpedaal naar boven en geeft hij gas met zijn extra linkerpedaal.”

De eerste testritten met het aangepast dienstvoertuig liepen uitstekend. “Voor mij voelt het al natuurlijk”, zegt inspecteur Ben Bergen zelf.

Bij Trapmann Car Adaptations pasten ze vorig jaar 403 voertuigen aan. Manon Marquet (22) uit Hove raakte in april 2016 verlamd aan haar linkerkant bij een brommerongeval. “Veters strikken, een boterham smeren: ik moest alles opnieuw leren alsof ik een peuter was. Een dik jaar na het ongeval heb ik mijn rijbewijs gehaald. Trapmann monteerde een bol op het stuur van mijn wagen, waarmee ik gemakkelijk met één arm kan sturen en onder meer mijn richtingaanwijzers, ruitenwissers en claxon kan bedienen. Na een tijdje merkte ik dat mijn arm bij lange afstanden vermoeid raakte. De technici hebben daarom nog een extra armsteun uitgevonden, die ingeklapt kan worden als mijn mama met mijn auto rijdt.”

Net als voor Ben Bergen betekent haar auto haar vrijheid. “Ik volg nu in augustus een vrijwillige stage en rijd elke dag met mijn auto”, zegt Manon. “Het klinkt raar, maar dankzij mijn auto voel ik mij minder gehandicapt.”

De aanpassing voor de politiecombi kostte 850 euro. Als aangetoond kan worden dat de aanpassing noodzakelijk is, betaalt de overheid de kosten terug. “Ons bedrijf zorgt ook dat het gelijkvormigheidsattest en de homologatie in orde is”, vertelt Maxime. “De zelfrijders moeten eerst naar het Centrum voor Rijgeschiktheid en voertuigaanpassing (CARA). Daar krijgen ze een lijst wat er aangepast moet worden, en ons technisch team werkt dan de best mogelijke oplossingen uit.”

Een volgend voertuig dat bij Trapmann binnenkort de deur uitgaat, is er één voor de Antwerpse Marion Van Reeth die in november 2017 haar beide benen verloor bij een aanslag in New York.

In België is er een 8-tal ombouwers. Het Kontichs bedrijf is wel het enige dat niets anders doet. Van de jaren zestig tot 2015 was het atelier in Antwerpen, nu is er een groot atelier met showroom op Satenrozen in Kontich. Trapmann paste ook al de auto van Marieke Vervoort en Peter Genyn aan. Maxime nam het bedrijf van zijn vader over. “Iedereen van ons team heeft zelf iemand met een beperking in zijn familie. Daarom is onze drive zo groot. Mijn eerste opdracht als zaakvoerder vergeet ik nooit: een jong koppel, bleek van de stress, met een kind met een nog onbenoemde handicap, dat alles vernielde dat binnen zijn handbereik lag. Aan haren trekken, tegen de schenen schoppen: een normale autorit was onmogelijk. We hebben toen een comfortabele zevenpuntsgordel gemonteerd, die ze ook binnen in huis nu gebruiken. Mensen gelukkig maken: daar doen we het voor.”

Sterk: de ongevallenstatistieken zijn lager dan bij validen. “Wij hadden tot voor kort zelf een rolstoeldanseres als werkneemster. Zij pendelde met haar aangepast voertuig dagelijks van Hasselt naar Kontich, zonder één ongevalletje.”