‘De Buurtpolitie’-actrice Dorien Reynaert over haar vakantiejob: “Jongens die me wilden versieren, zette ik snel op hun plaats”

Het is een hartelijk weerzien tussen Dorien en de uitbater van de Antwerpse zomerbar Bocadero, ook al is het intussen zeven jaar geleden dat de actrice er voor het laatst werkte. Haar jeugdjaren bracht ze voornamelijk door aan de ándere oever van de Schelde, meer bepaald het Galgenweel op Antwerpen-Linkeroever. “Het was heerlijk om daar op te groeien”, klinkt het mijmerend. “Door de nabijheid van het water hing er altijd een zomers gevoel in de lucht. En met de metro, of te voet of met de fiets door de Sint-Annatunnel, stond je in vijf minuten in het oude centrum van Antwerpen. Ik heb veel vakantiejobs gedaan, en dat is niet verwonderlijk. Ik kom uit een gezin van ondernemers en zelfstandigen, en mijn broer, mijn stiefzus en ik werden aangespoord om vakanties nuttig door te brengen. Zo kwam het dat ik op mijn vijftiende of zestiende al weekendwerk deed bij een bakker, maar dat beviel me niet zo. Dat had niet zozeer te maken met het vroege opstaan, maar eerder met het feit dat er in zo’n zaak verwacht wordt om veel ‘gezellige’ praatjes te maken met de klanten. En laat ons zeggen dat ik daar op die leeftijd gewoon niet zoveel zin in had (lacht).”

“Tijdens schoolvakanties kluste ik bij in een broodjeszaak vlak bij de Zoo, en werd ik als uitzendkracht ingezet bij de catering van evenementen in onder andere de Zoo en het Sportpaleis. Een concertje meepikken tijdens het werken, er zijn ergere dingen (lacht). Eens ik mijn bachelordiploma Event- en Projectmanagement op zak had, wou ik me niet meteen vastpinnen op een job, maar eerst vrijwilligerswerk doen in Afrika. Mijn vakantiewerk diende om die plannen te financieren, al heb ik ook wat gespaard. Eigenlijk ben ik best zuinig, ik ben niet het type dat haar geld zomaar uitgeeft aan prullen.”

“Met wat ik tijdens de vakanties verdiende, heb ik dus de vrijheid gekocht om drie maanden in Namibië te gaan wonen, en daar vrijwilligerswerk te doen tussen de bavianen, jachtluipaarden en leeuwen. Vlak daarna heb ik een halfjaar in Frankrijk verbleven om mijn Frans te verbeteren. Daar werkte ik met paarden op een boerderij en ving ik kindjes op als inwonende au pair. Toen ik achteraf weer in ons land was, ben ik een jaar in de horeca gaan werken, onder meer in de zomerbar waar ik als student had gewerkt, en in het theatercafé De Pallieter, een begrip in Antwerpen. Pas in die periode ben ik van het uitgaansleven gaan profiteren, want als puber ging ik nauwelijks uit. Ik kreeg veel fooien, zeker in de zomerbar, maar ik liet die niet doorwegen bij de bediening. In mijn ogen had iedereen recht op een vlotte en vriendelijke service, of ze nu een fooi gaven of niet. Pas op, ik ben van nature erg sociaal, maar ik liet me niet doen als klanten onbeschoft waren. Klant is koning, maar dat geeft hun niet het recht om onbeleefd te zijn. Soms botste het dus wel even, ja. Maar op zo’n moment vond ik eigenwaarde en zelfrespect belangrijker dan een fooi.”

“In het theatercafé kreeg ik weleens te maken met dronken jongens die me probeerden te versieren, maar die zette ik snel op hun plaats. Ik liet het niet zo ver komen dat ze handtastelijk konden worden – als ze vervelend deden, zette ik hen buiten. Het komt erop aan duidelijk te zijn, je grenzen te stellen en die te doen respecteren. En ik stond op mijn strepen, hoor. Wat ik ook al snel leerde, is dat horeca een erg fysieke stiel is. Geregeld klopte ik dagen van veertien uur, en het grootste deel van die tijd stond ik op mijn benen. Ik ben nooit echt heel sportief geweest, ik denk dat ik mijn conditie eerder in de horeca heb opgebouwd. En ik ben ongetwijfeld nooit zo slank geweest als in die periode (lacht). Maar hoe vermoeid je ook was, je moest blijven gaan. En dan gebeurde het weleens dat ik een ijsemmer liet vallen, of een hete mosselpot, wat me een litteken opleverde.”

“Eigenlijk ben ik altijd goed geweest in plannen en organiseren. Ook privé, dat zit gewoon in mij. Een andere constante was mijn liefde voor dieren. Ik wou dierenarts worden, maar die studie kwam gewoon niet op het juiste moment in mijn leven. Na een jaar ben ik daar dus mee gestopt en koos ik voor de richting Event- en Projectmanagement. Dat ging me enorm goed af en ik vond ook mijn stageplekken fantastisch. Toen ik voor de fietsenfabriek van Eddy Merckx in Zellik werkte, ben ik met hem en zijn oude ploegmakkers naar Portugal en Italië geweest. Heel tof! Ik heb altijd graag verschillende jobs gecombineerd, en dat is nog steeds het geval. Deze zomer heb ik nog draaidagen voor het twaalfde seizoen van De Buurtpolitie, en wat er in het najaar gebeurt, zie ik wel weer. Ik weet niet of ik ook dan nog zal meespelen, maar ik ben geen langetermijnplanner. Misschien dient er zich wel iets anders aan. Door de serie is mijn populariteit op Instagram bijvoorbeeld serieus gestegen. En ik ben samen met mijn man Robin, die beroepsmuzikant is, bezig met de muzikale inkleding van evenementen. We kennen elkaar bijna zes jaar, en we zijn intussen een jaar getrouwd: zot, hé! Eind vorige maand zijn we voor het eerst afzonderlijk op vakantie geweest: hij ging met vrienden fietsen in Frankrijk en de vrouwen zijn apart gaan relaxen in Spanje. Naast mijn acteerwerk en het werk samen met Robin heb ik eind vorig jaar ook nog mijn garage ingericht tot praktijk met een onderwaterloopband, waar honden die moeten revalideren hydrotherapie kunnen volgen. Daarvoor heb ik een cursus gevolgd en laat ik me bijstaan door een fysiotherapeut. Wekelijks komen er toch zo’n 25 viervoeters langs. Je ziet: ik ben nog steeds graag van veel markten thuis.”