‘Waar gaan we het snelst en het goedkoopst zat van worden?’: op dag nul van Pukkelpop
Pukkelpop doet niet aan afters, Pukkelpop doet aan befores. Het pre-feestje in de boiler van weleer is uitgegroeid tot een haast volwaardige festivaldag, en jullie waren er helemaal klaar voor.
Zes van de vierhonderdvijftig Pukkelpopvlaggen wapperen in een iPhoneframe. Het meisje voor je is zo geroutineerd dat ze met een vaste gestrekte arm een Instagramstory kan maken en ondertussen in slakkengang aanschuift om haar totebag te laten controleren op drank, drugs, wapens of een slecht humeur. Een Emma of een Louise – je wil er vanaf zijn - poseert voor de kleurrijk bestickerde letters boven de ingang die tegen de verwachtingen in toch baden in de avondzon. Het labiele nichtje dat het Belgische zomerweer is, heeft dan toch besloten om even mee te werken. “Om mijn tent op te zetten was het drashy, maar om te boîten gaat het droog zijn en da’s toch het belangrijkste.”
Toto, we’re not in Erembodegem anymore.
Ook op het terrein is het even met de ogen knipperen. Of het nu tegen de voorspelde regenbui is die iedere wei zompiger maakt, dan die ene afwasspons die onder je wokpan in de gootsteen ligt te beschimmelen of om het comfort van de festivalganger te vrijwaren: nette houten wandelwegen stippelen voortaan de weg naar de verschillende podia uit. Het is nu eenmaal makkelijker om jezelf finaal van het padje te storten wanneer je dat padje daadwerkelijk ziet liggen. Ook de Boiler Room heeft een update gekregen. De oude knar die al sinds mensenheugnis, afijn, sinds ònze heugnis, van de partij is kreeg een nieuwe locatie toebedeeld, schuin tegenover de Dance Hall, en is om de verhuis te vieren uitgerust van gouden lappen tentzeil en maar liefst 320 lasers waarmee men dit festivalweekend nog een wereldrecordje hoopt te verbreken.
Gewoontedieren en feestbeesten hoeven echter niet te vrezen: de taferelen zijn hetzelfde als ieder jaar. Meisjes staan op houten verhoogjes in chirorokjes te dansen op de Netsky-banger die Nadiem Shah door zijn draaitafels trekt, groepjes tieners zigzaggen uitgelaten door, nuja, andere groepjes tieners en mensen omhelzen elkaar alsof ze nu al afscheid nemen van zij die straks zullen sneuvelen. “Het eerste! Het eeeeeerste!” schreeuwt een meisje haar verzamelde troepen toe, “het éérste wat we moeten doen is een gameplan bedenken. Een pintje is één bonnetje, ne mojito zijn er drie en ne Spritz zijn er twee. Waar gaan we het snelst en het goedkoopst zat van worden?”
Deze feestdag moet een feest-dag worden, zoveel mag duidelijk wezen. “Lose! Your! Shit!” spuwt Glints in zijn microfoon terwijl het handvol nog nuchtere voetvolk dat zich netjes rond de PA heeft geschaard hun broekzakken aftast naar een smartphone om de spontane moshpits vast te kunnen leggen. De gemiddelde leeftijd is twintig, de gemiddelde temperatuur loopt op tot tweehonderd. Wanneer om middernacht de hemelsluizen toch even van de grendel gaan en een geut regenwater het enthousiasme probeerde te temperen zakt het kwik drastisch, maar Pukkelpop blijft vrolijk door bunkeren.
Zelfs wanneer de stroom in de Boiler Room een aantal minuten uitvalt. Zelfs op niet-bunkerbare bands als The Van Jets of Peuk. Zelfs bij acts als de Boilerboys die al jarenlang dezelfde verbasterde versie van 3 Doors Down’s Kryptonite op je loslaten.
“Die lasers zijn niet bon als ge iets gepakt hebt denk ik”
“Of net wel”
“Och joenge, ’t is duidelijk dat gij nog nooit iets gedaan hebt”
Het verzamelde publiek is er in ieder geval klaar voor, om wàt dan ook te doen deze nacht. De boxen van de Boiler Room dreunen en de meer dan driehonderd laserlichten flitsen pupillen nog grotesker. We fell in love in a hopeless place. Handjes gaan de lucht in, Twistervlekken braaksel sieren de plankenvloer terwijl koppeltjes elkaars amandelen proberen te ontwrichten. Wereldrecords zijn er om verbroken te worden, maar Rihanna is forever.
Dag nul is een vacuüm. Wat op dag nul gebeurt, heeft in feite nooit plaatsgevonden. Het festival is nog niet begonnen. Je lief is er misschien nog niet. Je krijgt geen vervelende sms’en van je moeder want ze heeft je deze ochtend nog aan de ontbijttafel gezien. Of toch op zijn minst gezeurd of je die afgetrapte sneakers na deze zomer dan eindelijk écht eens weg zal gooien. Op dag nul kan en mag alles. Het zou de titel van een apocalyptische film kunnen zijn, en de Pukkelpopganger deed ook dit jaar flink hard zijn best om de hoofdrol te kunnen spelen.
Tot het gaatje.
Het gaatje in je verweer dat je jezelf best nog maar wat kan sparen, omdat er nog best drie heel zwaar gevulde dagen en nachten op het programma staan.
Het gaatje in de mensenzee waarin je plots je vrienden weer ziet staan en je weer helemaal weet waarom je hier eigenlijk bent, op een godvergeten donderdagnacht in het godvergeten Limburg.
Het gaatje in uw geheugen, wanneer ze je vragen of de Heideroosjes ‘Ze smelten de paashaas’ hebben gespeeld. Ben je daar eigenlijk wel gewéést?
Het gaatje dat een streepje licht door de korsten van je ogen filtert, luttele uren nadat je jezelf hebt neer laten zijgen op een luchtmatras.
Goeiemorgen zonneschijntje.
Dit is dag 1.
Pukkelpop is nu pas écht begonnen.
